آفرینش

از مصدر غیب  پرتوِ حق                    تابید همه جهان به پا شد

از هستی حیِّ لا یَزالی                   هر شیء به جای خود به پا شد

ذرات همه زِ هستی حق                 عاشق به خدا، از وفا شد

هر شیء به جنسِ خویش مایل        جاذب به زمین و آسمان شد

موجِ ازَلی چو شد تراکم                   یک نکته به امرِ حق به پا شد

پرگارِ صفت زِ نکته ای بِکر                 این عالم و انجم و سما شد

ذرات همه به هم شده جَم              سوزنده و ذوب همچو ماء شد

اندر اثرِ بخارِ باران                           زان ماء نگر که بحرها شد

از بحر در آمدند موجود                     درُّ و گُهر و صدف به پا شد

چون گَشت زمین و دشت، خرَّم        وحشیّ و طیور زان رها شد

گردید زمانه چون مُساعد                 این قامت آدمی به پا شد

آموخت زِ حق چو علمِ اسماء            در سجده ی او مَلَک رضا شد

شیطان زِ حسد نمود تزویر               تا ظلمتِ شب زِ نو به پا شد

در آدمیان مطابقِ سال                     از سیصد و شصت رگ جدا شد

نیمی زِ رَگ است چو ظلمتِ شب      نیمِ دِگرش زِ نورها شد

گَه می کِشدش به سویِ ظلمت       گاهی دلِ او پر از ضیاء شد

غربیلِ صفت چو کاه و گندم              زان ماءِ مذاب، کف جدا شد

گردید هدیه چرخِ دوّار                       این انجم و آسمان به پا شد

عشق است نهان چو سنگ و آهن    وَز عشق چو ماسوا به پا شد

با جمع نشین و باش، خود فرد          از جمله ی ماسِوا جدا شو

سیری بنَما دَمی به تاریخ                بنگر که جهان چو سی نما شد

ای غافلِ هرزه گردِ هر کوی              بلبل زِ چه بین که در نوا شد

تو جوجه صفت به کُنجِ زندان             بیهوده چو عمرِ تو تباه شد

اندر رحمی و گَشتی قانع                خون نجسی تو را غذا شد

خود دور فتاده ام زِ مقصد                 عمرم همه در بدی تباه شد

در خلقتِ حق تویی چو عَنقاء           یا بوم نِشستَنَت هوا شد

قوسین خدای لا مکانی                   بنگر به کجا تو را مکان شد

باشی تو به کارِ خویش مختار           فِعلت همه زِ اختیارها شد

جبری نبوَد چو در میانه                   زشتیِ تو، دانم از هوی شد

دادند به تو تمام ابزار                       سرمایه ی تو را هم از خدا شد

هر دوره ی پیَمبران به عالم              از مصدرِ غیب، بهرِ ما شد

اندیشه نما به آخرِ کار                     نیکی و بدی زِ هم جدا شد

یک دَم تو مشو به خوشی غافل       سرمایه زِ دستِ تو رها شد

از توبه مشو زِ خویش غافل              مانند نصوح زِ تائِبان شو

در کشمکشیم ما شب و روز            رازی بوَد این، زِ ما خفا شد

تا آن که زِ اَرجعی ندائی                  از جانبِ حق به ما ندا شد

آندم زِ خدا مدد بجویم                     توفیق و مدد اگر رضا شد

نیکی و بدی و زان شود ختم            هم خبث و دوزخش عیان شد

گردد عملِ تو بر تو مأنوس                آندم همه بهرِ تو عیان شد

از معرفتِ خدا مشو دور                   چون دل زِ تجلّی اش صفا شد

عشقِ ازَلی به خوبی آموز               جز عشق تو را همه جفا شد

جز عشقِ جهان و هستی اش لاست هستی همه زِ عشقِ او به پا شد

شیطان صفتی کنار بگذار                 در ملکِ کبیرِ حق روان شو

زنجیر و قفس زِ خویش بگسل           با صلح و صفا به مُلکِ جان شو

خواهی بشوی به خویش مغرور        با ظلمت و جهل هم عِنان شو

                                                  دیوان شهید صفحات 14، 15 و 16

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                           حرص ضد ایمان است

هست از گفتارِ شاه اولیاء                هم زِ اولادِ علیِّ مرتضی

حرص و ایمان جمع ناید در کسی      حبّ دنیا شد رئوسِ هر بدی

هیچ فقری نیست از نادان بَتَر           عقل از مال است بهتر ای پسر

تو زبانِ خود نگه دار، ای پدر              مشورت با نیکویان دارد ثمر

مَر دو رو را شد زبانِ آتشین              سنجشِ کم، چاهِ ویلَش از یقین

هر ستمگر را نمی باشد بقا             شد سقر جایش یقین، بهرِ جفا

آن که دارد آشنایی با بهشت           پاک باشد خُلقِ او اندر سرشت

گر همی خواهی دهد توفیق، حق     باش ستّار و مدارا کن به خلق

                                                            دیوان شهید صفحه 16

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                 تفسیرِ سوره ی نور

نورِ خدا نورِ سماوات و ارض                  هست چو تمثیل، چراغی به فرض

گَشت چو آراسته آن با زُجاج                بود فِتیلش چو رَگ اندر مزاج

مصدرِ آن روغنِ زیتون شناس               روشن و تابنده بر عام و خاص

نور بِبخشید به ارض و سماء                جمله ی افلاک به ذکر و نوا

گَشت چو ساری به همه کائنات           فیض از آن یافته است ممکنات

نورِ خدا هست به ارض و سماء            با همه و از همه باشد جدا

هست چو مقصودِ ولایت یقین              هست به قرآن، زِ امامِ مبین

واسطه ی فیض زِ غیب الغیوب             هست مبرا زِ عیب و عیوب

جمله ی ذرّات وَزو کامجوست              عالم و امکان همه در جستجوست

هست شد عالم زِ یدِ قدرتش               جوشش عالم بوَد از رفعتش

دستِ خدا برتر و بالاتر است                قطره ای زان بحر، همین آدم است

چون نشِناسیم خدا را به ذات               لیک شناسیم زِ ظهور و صفات

عالم و افلاک زِ کُن گَشت هست          جمله زِ عشقش شده شیدا و مست

ما همه لائیم چو صورتگر اوست            ما همه فانی و بقا ذاتِ هوست

واجب و ممکن بوَد از هم جدا               لیک به فرمانبریِ کبریا

ذاتِ خدا را نشِناسد کسی                 عاجز و درمانده شدَستی بسی

نورِ خدا چون نشود آشکار                   واسطه باشند به ما هشت و چار

شد مَثَل هر بشری از عقول                آیتِ حق کرد به مردم نزول

جامه ی ما اطلس و کرباس بین            جامه ی حق جمله ی اشیاء، یقین

جلوه گری کرد چو ذاتِ احد                  شد همه اشیاء به گواهِ صَمَد

عشقِ خدا گر بِفِتَد بر سرم                 جمله بسوزد همه بال و پرَم

نکبت و ادبار چو آید بَرَم                      عشقِ خداوند پَرَد از سرَم

مرگ در آن دم به از این زندگی             شرم نمایم من از این بندگی

چون که غفور است زِ اندازه بیش          یاد نیارَم زِ گناهانِ خویش

گَر که خدایم بشود یاورم                    دستِ تضرّع به سویش آورم

هست مرا درگه او بس امید                گشت چو مویَم به رَهِ او سفید

                                                    دیوان شهید صفحات 12 و 13

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                             خطاب به آدم از جانب حق

یابن آدم خلق نکردم من عبث          یابن آدم من فرو مَگذارمت

یابن آدم نعمتم شد بی عدد            یابن آدم کن بهشت از من طلب

یابن آدم نعمتم را کن سپاس           یابن آدم تا به چندی ناسپاس

یابن آدم نیستی در ذکر من              یابن آدم تو نما کارِ حسن

یابن آدم صبر کن در طاعتم              یابن آدم تو مکن معصیتم

یابن آدم نیستم غافل زِ تو                یابن آدم می دهم روزی به تو

یابن آدم صبر از آتش بِه است           یابن آدم کارهایت غفلت است

یابن آدم من نخواهم همدمی           یابن آدم تا به کی در گمرهی

یابن آدم تو ضعیفی و حقیر               یابن آدم تو ذلیلی و فقیر

یابن آدم تو گنه کردی بسی             یابن آدم تا به کی اندر خَسی

یابن آدم من تو را باشم پناه             یابن آدم دور باش از هر گناه

یابن آدم پرده ی خود، خود مَدَر          یابن آدم جانِ خود از من بخَر

یابن آدم کارِ تو پوشیده نیست          یابن آدم رزق ها از حیله نیست

یابن آدم راه دور است و دراز             یابن آدم توشه ای بر خود بساز

یابن آدم تو به دنیا مایلی                 یابن آدم تو زِ عقبی غافلی

یابن آدم تا به کی هستی به خواب   یابن آدم تو چه سان گویی جواب

یابن آدم تو به من داری نیاز              یابن آدم بهرِ من بنما نماز

یابن آدم حب دنیا شد خطا               یابن آدم ظلم و کین نبَود روا

یابن آدم تا به کی اندر هوس            یابن آدم زود بشکن این قفس

یابن آدم هست مردن وعظ و پند!       یابن آدم غفلت تو تا به چند

یابن آدم باش در خوف و رجا             یابن آدم باش از کارم رضا

یابن آدم خنده ی تو بهرِ چیست        یابن آدم عافیت بهرِ تو نیست

یابن آدم هست دنیا نوش و نیش       یابن آدم آتشِ دوزخ به پیش

یابن آدم می شود عالم خراب           یابن آدم هست دنیا چون سراب

یابن آدم کارِ تو گردد هوا                   یابن آدم مال و اولاد است بلا

یابن آدم نیستم من از تو دور              یابن آدم تو شِنو آوازِ گور

یابن آدم چون زمین هستی نِگون        یابن آدم کارهایت واژگون

یابن آدم عالم است فرمانِ من            یابن آدم دست و پا گوید سخن

یابن آدم گر نترسی از عذاب               یابن آدم می شود کارت خراب

یابن آدم گر نمی شد طفل و طیر         یابن آدم گر نمی شد اهلِ خیر

یابن آدم آسمان می شد رَصاص          یابن آدم می نمودم من عذاب

یابن آدم نیست زِ بهرم بهره ای           یابن آدم بوده ای از قطره ای

یابن آدم ساعتی عُزلت گزین              یابن آدم مردگان را هم ببین

یابن آدم ظاهری داری نِکو                  یابن آدم عقلِ تو نَبوَد نِکو

یابن آدم گر کنی از من سوال              یابن آدم من ندارم زان ملال

یابن آدم عفو داری آرزو                       یابن آدم بی عمل نبوَد نِکو

یابن آدم من بَسی کردم عطا               یابن آدم تو نمودی زان اِبا

یابن آدم از تو دیدم بس خطا                یابن آدم درگذشتم زان خطا

یابن آدم گر کنم منعت زِ خیر                یابن آدم تَلِه افتی همچو طیر

یابن آدم من نخواهم لَفحِ خلق             یابن آدم نیست حاجاتم به خلق

                                                            دیوان شهید صفحات 36، 37

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                    کنز خفا

جلوه ی حق ذات پاک لم یزل                      اشتیاقی داشت حق با آب و گل

نورِ ذاتش جلوه گر بر کائنات                        شد هویدا از وجودش ممکنات

از فلک ها چون زُجاجه درگذشت                 بی گمان بر خاکِ دون بنمود کِشت

بس که بود این خاک جنس او ثقیل              نور حق را شد ضمین و هم کفیل

بود سرّی از خداوند مجید                          بینِ خاک و حق که انسان آفرید

نور را با ظلمتی آمیخت او                          گوهری با خاک درهم ریخت او

جلوه گر گردید حق بر کائنات                      خاک، قابل گشت اندر ممکنات

جیوه ای را در زجاجه ریخته                        شد هویدا جلوه اش بی واسطه

جیوه آمد این زمین دیگر زجاج                     شد هویدا احمدِ با فَرّ و تاج

در پس آن شد علی و فاطمه                     شد حسن دیگر حسین زان رابطه

بحرِ گفتن، باشد از ایشان نشان                 در میانشان برزخی لایبغیان

لوءلوء و مرجان تو می خواهی همی            بوده منظورش زِ اولاد علی

آسمانها زِاسمِ حق باشد به پا                   کی روا باشد به قلبِ ناروا

جلوه گر گردید حق اندر صفات                     زِاسمُ الحی عالمی شد در حیاة

زین سبب بارِ امانت جز بشر                       نی شدی قابل به حملش ای پسر

سجده کردند زین سبب دانم مَلَک               زین سبب احمد بشُد فوق فلک

این امانت چیست گویم بر تو فاش               اختیار آمد زِ حق از بهرِ ناس

کردن اجرا، فرضِ حق را مو به مو                 عهد کردی باش ثابت ای عمو

عارفان را هست دستورِ دگر                       عاشقان زَاسرارِ حق دارند خبر

باز ترسم خاطرت لغزد زِ جا                         تو شوی قافِل زِ ترکیبِ خدا

نَفس و شیطان مَر تو را گمره کند                تا تو را در راه دین حیران کند

علم وَالاسماء شدی بهرِ بشر                     تا جدا سازد تمامِ خیر و شر

زین سبب گفتا مَلَک علّمتنا                        شد به تعظیمش فلک دانم دو تا

این تفضّل از خداوندِ مجید                          از ظهورش آدمی گشتی پدید

شد خلیفه مَر خدا را جانشین                     باشد از گفتارِ قرآنِ مبین

بُود منظورش ظهورش در صفات                   شد زِ میمِ احمدی این ممکنات

گر نبودی واسطه آن نورِ پاک                       از ظهورش می شدی عالم هلاک

معنی لا و الهِ اینجا بوَد                              از ظهورش جمله اشیاء لا شود

موت قبل از موت این است ای پدر                لا شوی هرگز زِ خود تا بی خبر

نورِ حق هرگز نمی گردد فنا                        وجه حق خواهی بجو از مرتضی

رزقِ عالم شد زِ ایشان برقرار                      روح شد عاشق قفس را زین مدار

گر تو شک داری زِ رَزّاقی شان                    رو بگیر از ماه و خور زِیشان نشان

هم زِ خورِ گرد ضیاء و روشنی                     ظلمت شب را ببخشد ایمنی

همچنین از حق بگیرند فیض را                    رزقِ هر شیء می رسد زِیشان جدا

گردش افلاک شد از مهرشان                     جمله ی افلاک، جمله کهکشان

حی و قیوم زین سبب باشد امام                مومنان را باور آید این کلام

چون ضمیری را نماید حق منیر                    می شود بیناء و دانا و بصیر

بین فَلَک ها، در بَصَر شد جاگُزین                 صنعت و طرحِ خدای عالمین

چون تلسکوبی که بینَد بی شمار               او فلک های دِگر فوق مدار

یا رگِ مویین بوَد اندر بدن                           فعلِ هر شی ءای، جدا شد ای حسَن

نورِ حق همچون خوری شد در سماء            بهره ور گردند از وی ماسوا

آدمی را فعل چون صادر شود                      پیشِ حق چون آینه ظاهر شود

یعمل و مثقال و خیراً شد یَرَه                     خیر و شرّت می شود ظاهر همه

این جهان باشد جَواسیس القلوب               چون نوارِ ضبط از نیک و عیوب

حق به کارِ بندگان باشد بصیر                     فکرِ باطل دور بنما از ضمیر

قلبِ مومن هست زِ آیینه جدا                    جلوه گر در اوست نورِ کبریا

چون فَلَک ها را نشد گُنجایِ من                  در دلِ مومن شُدَستی جایِ من

هر که باشد در محبت بیشتر                      او بوَد بر درگه ام نزدیکتر

بعد از آن گویم درود و صد سلام                  احمد و آلِ علی را وَالسّلام

ما بشر ایشان بشر، فرقی است رفت          گوش خود بگشا تا بگردی نیک بخت

اطلس و کرباس را بس فرق هاست             کرمِ خاکی زِ کرمِ ابریشم جداست

آهوی وحشی و آهوی خُتَن                        فرقشان بسیار باشد ای حسَن

این بریزد پشکل و آن مُشکِ ناب                  بر جهان خود را، که می باشی بخواب

هم چُنین دان بینِ زنبورِ عسل                     این رساند خیر و آن است نیشتر

این چُنین است بین نی و نِیشکَر                 بین مار و بین ماهی سر به سر

آینه گردد زِ آهِ ما کدر                                 عمر، بیهوده چرا دادی هدر

کِشت بنمایی نمایی خود درو                     هر کسی باشد زِ اعمالش گرو

بهرِ دانایان سخن گویم و بس                      آتش آمد بِبُردی خار و خَس

جمله ی آیاتِ قرآنِ مجید                            منقسِم شد بر سعید و بر پلید

هر شقاوت پیشه باشد در سَقَر                  متّقی اندر بهشت اش مستقر

لیک بر آزادگان لطفی جداست                    مُزدشان دانم زِ نورِ کبریاست

ای علی در کارِ حق مردانه باش                  خلق را بگذار و رو، ویرانه باش

                                                            دیوان شهید-صفحات 49، 50 و 51

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان