ندمت دنیا

به صحرا پلنگ و به دریا نهنگ                     به من تاخت زن همچو تیرِ خدنگ

بیامد خبر ناگهان، زید مُرد                          بیک حمله ی سیل، کاشانه بُرد

بغایات دیدم ببرِ بزرگ                                به دشت است دانم گرگِ شرک

چنان زد مرا نیش، زنبورِ پست                     زدم ناله ای همچو نادانِ مست

چو خواهم به چشم، گل از باغ و راغ            به پی گَردم باز خواری سراغ

به هنگام آرامش از بهرِ خواب                     چو زد پشه نیشم زِ من رفت تاب

گهی پشّه گاهی مگس در هجوم               گرفته دلم در جهان همچو بوم

زِناله به من برگرفته جنون                          شدم از جهان سیر یا رب کنون

دلِ کس نسوزد بر حالِ من                         گهی جورِ فرزند گه جورِ زن

ادارات باشد همه ظلم و زور                       اگر حق بگویی شوند از تو دور

زِ سختی اطفال زن کرده قهر                      بسی رنج و سختی بدیدم زِ دهر

نه بتوان به کس گفتن و دَم زدن                  که آشوب گر خوانَدَت مرد و زن

حسودان چو سگ کرده دُم ها عَلَم               شده منتظر تا کُنَندت قلم

گهی نیشِ عقرب گهی دیده زور                  چو نادار گَشتی شوند از تو دور

جفاها بدیدم من از انجمن                          جهان گشت تاریک در چشم من

به سختی و رنج است چون زندگی              بجز حق مکن بر کسی بندگی

جهان است سختی و درد و مِحَن                 زبان می کند غیبت اندر دهن

نباشد جهان ای برادر ابد                            گرَت نیست یاور، بخوان فی کَبَد

نخواهم بمانم در این مرز و بوم                    بوَد مُردنم به زِ دیدارِ شوم

                                                            دیوان شهید- صفحه 62

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                سوال حضرت موسی از خداوند جهت سر موت

این چنین گفت موسیِ صاحب نظر              یا رب از احوالِ موتم ده خبر

خلق کردی در جهان از مرد و زن                  مرگش اندر پی، بگو سرّش به من

گفت یا موسی زِ من کردی سوال               نیمی از عِلمم بوَد ای نیک حال

وحی شد از جانب پروردگار                         سوی موسی کِی برو تخمی بکار

کِشتِ گندم کرد آن نیکو سرشت                سبز و خرم شد زِ پس آماده گشت

پس درو بنمود و کوبید آن جواد                    داد بر باد و یا به نارش بر نهاد

کرد چون ممتاز گندم را زِ کاه                       پس روان شد سوی درگاه اِله

چون که موسی رفت اندر کوه طور               در مناجاتِ خداوند غفور

گفت یا موسی به من برگو جواب                از سخن ها آنچه را باشد ثواب

پاسخم برگو کنون ای نیک رو                      وَز چه بنمودی تو کشت خود درو

گفت یا رب گندم آمد در ثمر                        جمع کردم تا نگردد زان حدر

کاه و گندم را زِ هم کردم جدا                      تا خوراکِ گاو و انس گردد سوا

گفت حق، من هم نمایم این چنین              تا جدا نیک و بد آید در زمین

در قیامت عدلِ من گردد پدید                      تا نمایم من جدا نیک از پلید

نور از ظلمت جدا سازم زِ عدل                    تا شود نیکو جدا از هر دَغل

این بوَد معنی از موت و حیوة                      تا نماند شک و ریبی در جهات

                                                           دیوان شهید-صفحه 70

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                       منزلت آدمی

تویی که مظهر ذات و صفات یزدانی        به مَلِک صورت و معنی، تو عرشِ رحمانی

کتابِ جمله ی آیات کائنات تویی                    از آنکه نسخه ی لاریب فیه را جانی

تُراست با همه انسی، نموده تو به جهان        از این سبب متخلص به نام انسانی

اگر به کُنهِ کمالِ حقیقت برسی                     زِ خویشتن شنوی تو ندای رحمانی

ولی چه سود که عاشق شدی به وِیرانی      بدین سبب به یقینم همیشه حیرانی

در ظلمات عالم ذَر هر که را نور محمد(ص) فرا گرفت در دنیا متابعت حضرتش نمود و هر که را نور
فرا نگرفت در دنیا هم گمراه می باشد، به هر کس از فاضله ی طینت محمد (ص) بدو سرشته
شد ایمان آورد، از بیرون ندا نماید تا محمدِ باطن پاسخ دهد.

بر تو گفتم بس کلام جانفِرا                             با دلیل و عقل و ایمان شو رضا

باش دایم در پی شکر خدا                                       پیروِ جعفر رسد بَر مدعا

هر که زین رَهِ سرکش آمد در جهان                      ره ندادند هیچ گه اندر جنان

دیو باشد در کمینت ای جواد                               تا رُباید او مطاعت همچو باد

حربه ات ذکر است راند دیو را                                  تا توانی باش در ذکرِ خدا

نعمتِ حق را هر آن شد ناسپاس               بوده باشد در هر دو دارین در هراس

                                                                       دیوان شهید- صفحه 159

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                                      قابلیت

دشمنی با نفس کردن کار هر اوباش نیست           علم و حکمت لایق هرزه ی بی باک نیست

دوستی با احمد و آلش، نماید شیر پاک                 این مطاع را شد خریدار آنکه او اغیار نیست

هر که خواهد کو بَرَد سودی از این بازارِ دهر            پُردلی باید که بُزدل را تجارت کار نیست

آشنای معرفت ای دل بُوَد مردِ خدا                       چون امانتداری ای دل، کار هر طرّار نیست

نیست دستوری که حُسن را بُرد در جای نِکو          جای حُسن در آتش است و جای نیکش راه نیست

هر کسی را در لیاقت هست شان و مرتبت            گاو و خر هرگز بدانم لایقِ آن شاه نیست

دیو را هرگز نباشد قابل انگشتری                         جز سلیمان ای برادر لایق این کار نیست

خلعتِ نیکو برای نیک مردان آمده                          بهرِ هر اوباشِ دون، این جامه و دستار نیست

لؤلوءُ مرجان و گوهر لایقِ سلطان بوَد                     بر گدای بی سر و پا زیب و زَر در کار نیست

شد زِ ربع و اطلس و مخمل برای گلرخان                ورنَه هر اکسیرِ دون این جامه و دستار نیست

قامت کج را کجی بهتر بقامت ای پسر                   راست راهم، در جهان هرگز کجی در کار نیست

محرم اسرار حق را با کسان دیگر چه کار                این دکانداری بوَد سودی در این بازار نیست

در میان روز و شب باشد برادر فَرقها                       بهرِ زندیقان سخن گفتن یقین مفهوم نیست

گفت پیغمبر که دینم می شود چندین فِرَق             یک فرق را زان میان جز دین من در کار نیست

گو به صوفی بی مروّت با تمام فرق ها                   راه زندیقی گرفتی مذهبی در کار نیست

بهر دنیای دنی بدعت نهد صوفی یقین                   این نباشد راه دین، جز بر ضلالت راه نیست

کار نیکو ای برادر کار هر جبّار نیست                      نیست آن دانم یقین، هرگز به خور محتاج نیست

ای علی هر کس به استعدادِ خود کاری کند            بهر ناپاکان جهان همچون شبِ یلداستی

هر کسی بهرِ مطاع خود دکّانی کرده باز                 طالب راه ضلالت غیرِ آن گمراه نیست

رزق باشد هر جَعَل را ای برادر پارگین                     طالب راه خدا جز مردمِ آگاه نیست

                                                                     دیوان شهید-صفحه 48

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                   احوال روز قیامت

مبدل شود این زمین روز حشر             شود جمله اعمال، ظاهر به نشر

بود روزِ آن روز پنچاه هزار                    به سالی در آن روز، اندر شمار

خلایق شود زنده بهرِ حساب               تو باید در آن روز گویی جواب

به الف از سنه منمایی درنگ               نگیرد در آن روز تزویر و رنگ

در آن روز پنجاه موقف تو را                  بِهَر موقفی شد حسابت جدا

نمازت گر آن روز گردد قبول                  ره پل بزودی نمایی عبور

ولی در نماز است بس عدل و داد         همه امر و نهیش ور آن جمع باد

مکن عیب مردم، روی زمین                 مبادا که رسوا شوی یوم دین

خدا هست ستار، ستار باش               تو عیب خودی گیر خودبین مباش

علی را به یاد آر، ای ارجمند                به نقصِ کلامش تو هرگز مخند

بشر جمله در کارها ناقص است           ندارد هر آن نقص بس نادر است

بود چار و ده از اهل عصمت بری           بشر زین صفت دور شد چون پری

                                                    دیوان شهید-صفحه 7

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان