فرمان خدا

زِ حرفِ کُنهِ اِله، عالمیان شد پدید                  زِ لطف، پروردگار مُلکِ عظیم آفرید 

دامنِ شب را نگر چِسان صبا بَردرید                نور خود زِ امرِ حق جانبِ کیوان کشید

عُمر به بیهودگی نگَر چِسان سر رسید           جهانِ فانی نگر، طنابِ عُمرم بُرید

غنچه ی گل در سحَر زِ عشق، دامن دَرید        بلبلِ عاشق همی زِ عُمر چیزی ندید

شامّه از بوی گل، بوی محمد شنید                هست یتیم آن کسی روی محمد ندید

عاشقِ احمد یقین ماده ی ایمان چشید          از گنَه هستم خجل از گنه پشتم خمید

نیک نظر کن به من قلَّت شده پدید                 عمرِ انگشت شمار، کرد اَبا را پلید

سیاهی دل شد چو ظلمتِ شب پدید             نَفس مسلّط شد خواری و رقَّت رسید

ما همگی منتظَر تا زِ حق آید نوید                   جَهدی این گَر سر و رویِ تو کرده سپید

هر آن کسی خویش از آلِ محمد بُرید              گذاشت جنّاتِ عَدن جانبِ دوزخ دوید 

                                                              دیوان شهید- صفحه 310

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                  نهی شد داق با طفل

 بُود اسماعیلِ سامان را پسر             صورتش زیباء و هم نیکو سیَر 

صورتش از آبله گشتی نگون              شد ظرافت از لقایِ او برون

ثامنِ منصور از بَهرِ داق                     خواند این آیه به تفریحِ دَماغ

احسن التَّقویم مُرد بِا السَّافلین          بود حور چون دیو از غافلین

داد پاسخ آن صغیرش در جواب           در پس خَلقی، بر وِی دان این خطاب

گشت قاضی را به صورت آبله            تنگ شد دنیا برَش زین مرحله

این چنین آرَد ندای آن کسی             که بر او طفلی بجُنباند لبی

عیب خود را بین تو ای مردِ عزیز          تا نگیری عیبِ کس ای با تمیز

ای علی هرگز مکن عیب کسان         از تو بالاتر بوَد صاحب لِسان

                                                 دیوان شهید- صفحه 309 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                           پند و اندرز لقمان به پسرش

کرد روزی سفری حضرتِ لقمان و پسر               تا بیاموزدش از حکمتِ خود علم و هنر 

چون روان گشت به سوی سفَر بر او با ذلّت        تا که بیند پسرش رنج و بگیرد عبرت

به حِماری بنِشست و پسرش در پیِ او              بگذشتند زِ یک دسته از مضحکه گو

زِ چه این پیر سوار و پسر اندر دنبال                   این بگفتند و برفتند به صد شورش و قال 

گفت لقمان به پسر آنچه بیامد به سرش            شد پیاده پدر، گشت سواره پسرش 

چون نِشست آن پسر از گفته ی بابا به حمار       آمدند دسته ی دیگر پسرش بود سوار

همه گفتند ندارد ادب و شرم و کمال                  پدرش هست به دنبال، پسر گشته سوار

گفت ای جانِ پسر گیر تو عبرت زِ همه                هر دو گشتند سوار هم پدر و هم پسرش

آمدند در پس آن چند تَنی دست نِشان               این زبان بسته چه کرده است مگر رویِ جهان

گفت جانِ پدر، بار شنیدی سخنان                     هر دو ناچار پیاده پیِ خر گشته روان

دسته ای باز رسیدند که بودند نادان                   زِ چه دنبال خرِ خویش شده هر دو دوان

گفت بابا تو شنیدی زِ همه طعنه زنان                 در پی کار بُرو گوش مَکن این سخنان 

طعنه بسیار بگفتند به هر دو، مردمان                 دایم اندر پی عِیبند زِ بهر دیگران

ای علی گوش مکن طعنه ی مردم به جهان          کار خود را بنَما، زِ طعنه نگردی نگران

                                                                  دیوان شهید- صفحه 317

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                            عاقبت اندیشی

این روایت مختلف دیدم به دَهر              چند دفتر دیده و دارم زان خبر

عارفی از عالِمی کرد این سوال             گو چه فهمیدی تو از این انتقال

گفت دانا من شدم اکنون زِ هَشت          غیرِ آنم یابَدَم از دست هشت

گفتمش برگو که مقصود تو چیست         تا که دانم مقصدت زین راه چیست 

گفت: استاد! از قرآن این کلام               بس بوَد بر من کنون اندر نظام

دیدم اول من زِ بهرِ نفسِ شوم               هر کسی بر دیگری آرد هجوم

هر کسی خواهد که بفروشد متاع         می نماید بهر دنیایش نزاع 

تا که رونق یابد آن دکّانِ او                    نی که بهرِ حق کُنَد کارِ نیکو

گشته مغرور هر کسی از کارِ خود          نفس و شیطان هر دو راهش را ببُرد

خویش را زِ ایشان کشیدم برکنار            تا توانی زین دکانداران فرار

چون شنید استاد از حاتم سخن            صد هزارش مرحَبا گفت و حسَن 

گفت برگو سومین اسرار چیست           تا شناسم در جهان آن مرد کیست

هر کسی دیدم که گشته با ملال          بهرِ دنیا در نزاع از بهرِ مال

باشد او در کبر و ناز و هم غرور             هم زِ فرزندان خود اندر سرور 

وقت مردن نه آید بهره ور                     جز به اعمال نیکوی خود به سر

گر عمل نیکو بوَد او را بگور                   تا قیامت باشدش بَحر و سرور 

زین سخن عبرت گرفتم از جهان            شد عطای مال و فرزندم عیان

چون شنید استاد از حاتم سخن           صد هزارش مرحَبا گفت و حسَن 

در پس آن چون نظر کردم همی            حبِّ دنیا دارد از اخری غَوی 

دائماً باشد پیِ امر معاش                   باشد اندر سختی و رنج و تلاش

می گذارد می رود آخر به گور               می رود در قبر او تا نفخِ صور

می رود با حسرت و ذلّ و ملال             مانده اندر گردنش رنج و بوال

روز میعادش بوَد افسوس و آه              از حسابش باز می پرسد اله

می شود از کرده ی خود لنگ و لال       چون بدیدم در گذشتم زین مقال

چون نظر کردم زدم دفتر ورق               از جهان یکسر گذشتم زین نَسَق

چون شنید استاد از حاتم سخن          صد هزارش مرحَبا گفت و حسَن 

پنجمین دیدم تمامِ خلق را                  جمله در پندار باشند و هوا

هرکسی را آرزویی بی شمار              چون چنین دیدم شدم من هوشیار 

عبرتَم زین ماجرا گشتی فزون              از همه کردم کناره و آزمون

مال خود را ایثار کردم بهرِ رَب               تا به گورِ من شود عیش و طرَب

چون شنید استاد از حاتم سخن          صد هزارش مرحَبا گفت و حسَن  

باز شنیدم فرُّ دیدم خَلق را                  در حسَد باشند و کارِ ناروا

چون بدیدم این چنین از وضع کار           کردم از کردارِ این مردم فرار

چون شنید استاد از حاتم سخن           صد هزارش مرحَبا گفت و حسَن 

باز دیدم دسته ای در بُخل و کین          دایم اندر جنگ و با شیطان قرین

آبروی خویش ریزد بهرِ خَلق                 تا شکم را پر نمایَد تا به حلق

روزی ایشان نمی گردد فزون               رَشک می آورند به خود از حد برون 

از قضاء و از قدَر راضی شدم                در قناعت ساختم با بیش و کم

چون شنید استاد از حاتم سخن           صد هزارش مرحَبا گفت و حسَن 

بعد دیدم دسته ای را در جهان             می‌شوند بر خانه ی حاکم روان

هر کسی در تکیه گاهی بهرِ خویش     می تراشد در جهان از بهرِ خویش 

چون بدیدم شد همان استاد، من         بر گذشتم زین هواها بیش و کم

چون بدیدم از دلم کردم برون               تا نگَریَم روزی بر این نفسِ شوم

چون شنید استاد از حاتم سخن          صد هزاران آفرین گفت و حسَن  

ای علی عبرت بگیر از مرد و زن           شمعِ حق گردی، نه شمعِ اَنجمن

                                                    دیوان شهید - صفحات 314، 315 و 316

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      توبه و پارسائی

این روایت را شنیدم از صعمی             تا زِ مردانِ خدا تو پی بَری 

عازمِ کعبه شدم اندر جهان                 ناگهان دیدم جوانی شد عَیان

دست در شمشیر، یک مردِ عرب          مال و زَر از من همی کردی طلب

گفتمش برگو چه سان گوئی جواب       روز محشر گوئیا هستی به خواب 

رزقِ هرکس بَر رسد از آسمان             رزق خود جوئی چرا از دیگران

قابلیت داشت آن مردِ عرب                  شد زِ آوازم پیِ عشق و طرَب

چون شنید از من آن مرد راد                دستِ او لرزید و شمشیرش فِتاد

توبه کرد و شد پشیمان از گناه             گفت دعایم کن که من آیم به راه

دستِ خود کردی به حق سوی سَما     ناگهَش آمد یکی ظرفی طلا 

اندر آن ظرفش طعام و نان گرم             نیّت پاکش دلم را کرد نرم

بعدِ چندی در حرَم گشتی عیان           چون مرا بشناخت سویم شد روان

گفت از آن روزگار تا اکنون مرا               می رسد روزی من اندر سَما 

گفت برخوان شعرِ خود را نزد من          عاشق آنم و زانم گو سخن

آیه خواندم روزی اندر آسمان               بود از پروردگارِ انس و جان

وصفِ رزقش را شنید و شد دوان          لرزشی او را گرفت، رفت از جهان 

ناله کردم به آه و درد و سوز                شد نِدایم از خداوند وَدود

بنده ی حق عاشق است اندر جهان     از ندایم می کند تقدیمِ جان

شد علی خواهانِ علم و معرفت          تا زِ عشقِ خود شود نیکوصفت

                                                   دیوان شهید صفحه 313 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان