در توکل

جانبِ صحرا روان شد عارفی                        بر طوافِ خانه ی حق آن زَکی 

تشنه گردید و به سوی چاه رفت                   تا بنوشد آب آن نیکو سرشت 

دسته ای از آهوان آنجا بدید                         بر سرِ آن چاه چون گَشتی پدید

کرده سر را جمله سوی آسمان                    آب برجوشید از چه زان میان

جوششی کرد وَز چَه آمد برون                      آهوان سیراب گشتند آن زمان

عارف آنگه چون روان شد سوی چاه               شد فرو آبَش به دل بنمود آه

گفت یا رب سِرِّ آن را بازگو                            تا بدانم سرِّ آن را مو به مو

بَهرِ حیوان آب را بالا بَری                              این سبب از چیست قهرم چون کنی

شدن نِدا رُو در پی ریسمان و دَلو                   سُست باشی در توکل مات و محو

جانبِ صحرا روان گشتی خجِل                      در خود و لیک گردیدش به دل

ناگهان گَشتی جوانی آشکار                        نامِ او را بُرد در آن گیر و دار

عارف گفت با من گو چه سان بشناختی         نام من بردی، به من گو ای تقی

گفت آن کس که خدای خود شناخت              راه و رسم دیگران دانَد به ذات

کرد زان سان جوان وصیّت بهرِ او                    که به سر شد عمرِ من دیگر عمو

گفت برگو از کجا فهمیده ای                         سِرِّ آن بَرگو که تو سرُّالَلهی

گفت گَر بشنوم ندای کبریا                           می کنم تسلیم جان را با رضا

چون وضو بر ساخت از بهرِ نماز                      شد به مهمانی ای که بودَش برگ و ساز

عارف گشت مشغول اندر غُسلِ او                 تا به قبرش بنهادی بس نیکو

ناگهان خندید بر رویش چو گُل                       ناله ها کردَش در آن دَم چون دُهُل

گفتَش در مُوت گو این خنده چیست               گفت شیخا مردِ حق را فوت نیست

جامه ی خود را بذل کردم زِ دَهر                     تو نداری سرِّ آن هرگز خبر

توشه بردارید از دارِ فنا                                 از برای بهره ی دارِ بقا

می رسد هر دَم به جان و دل ندا                   در خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنس از خدا

لیسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى                           همتی بنما تا یابی بقا

بهرِ تقوا کوششی بنما به دَهر                      عاقبت راحت شَوی از این سفر

کن قناعت پیشه از حق شو رضا                    عاشقِ حق باش و با حق کن وفا

ای علی تو عاشقی را پیشه کن                   در رهَت در هر زمان اندیشه کن 

                                                             دیوان شهید- صفحه ی 323 و 324

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

             جواب رزمندگان به هدیه کنندگان (از جبهه)

نیک پرستان نیکو سیرَتان                 مردم نیکو سیَر اندر عَیان

با دل و جان هدیه فرستادگان           هدیه فرستاده به رزمندگان

بیوه زن و طفل و کَهین و مَهین          هدیه فرستاده زِ بَهرَت ببین

تا که کنی رَزم برِ کافران                   تا شود هوشیار تمامِ جهان

گریه نمودم زِ تشکّر بَسی                تُف به کسی کرده خیانت بَسی

پشت نمودَست به یاران به دَهر         کرده چو از مسجد و محراب قهر

زشتیِ او هست زِ اندازه بیش           کرده خیانت چو به ناموسِ خویش

وای بوَد وای بر این مرغ شُوم             کرده خیانت زِ بَرِ مرز و بوم

شصت زِ پنج است مرا سال بیش       من بگذشتم هَمی زِ عمرِ خویش

با کمک جمله رزمندگان                    کفر نماییم به دوزخ روان

هست مرا نام علی در جهان             رَزم نمایَم چو به کفرِ جهان

وحشتی افتد به دلِ کفرِ دون             زِ اسلحه سازیم چو دریای خون

شوقِ شهادت بوَد اندر سرَم              هدیه کنم جان زِ بَرِ رهبرم

پرچم اسلام شود پا به جا                 چون که بوَد یاورِ ماها خدا

تحتِ لوای امام زمان(عج)                  باد یقین جمله ی جنگاوران

هست نیکو بر تو شهادت مقام           عُمر همه باد فدای امام

  والاتر از مهر و محبّت چیز نیست          

  هدیه ی ناقابل من (بر شما) جز شعر نیست

                                                    دیوان شهید-صفحه 341 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                             از جبهه

کردی چون نصیبِ من ایمان زِ کرَم                 هرگز نتوانم به جهان شُکر تو را

باشد نظرم همیشه بر جانبِ تو                    نسیان به چه سان کنم احسانِ تو را

اندر همه دَم رسیده رزقِ تو به من                برگو به چه سان کنم کفرانِ تو را

مِهرِ تو به من شدَست اندر گِلِ من                هرگز نکنم جدا خود، مِهر تو را

بُودم به عدَم تو کرده ای خَلق مرا                  آخر به چه رو من نکنم ذکرِ تو را

لطف تو به هر جا چو شد شاملِ من               هرگز نکنم خدا کتمان تو را

اندر دو جهان خدا به من کن نظَری                 این فِکرتِ من پی نبَرَد ذاتِ تو را

در یک نفَس تُهی شدم من زِ خودی               یابم به همان دَم کمالاتِ تو را

هر برگ و گیاهی شده است ذاکرِ تو              منکر نشَوم دَمی آیاتِ تو را

رَه داده نشان، پیغمبرت از سَرِ لطف                زین سان محبوب شدم همیشه مرآت تو را

قادر نبوَد کسی به جز قدرت تو                      جز اِذنِ تو کس نیابد غیبِ تو را

در مجلس بَزم و آتشِ خود راهَم دِه                 تا من شنوَم زِ تو نواهای تو را

توفیق عطا کن به من از لطف و کرَم                تا در همه جا رو نکُنم امرِ تو را

مِهری به دلَم فکَن سوزم شب و روز               تا آنکه نمایم همه دَم حمد تو را

ایمان و یقین نصیبِ من کُن یا رب                   وَز تو شنَوم زِ تو نداهای تو را

در انجمن و خِلوت و در خانه و دَشت               هرگز نکُنم به دَر زِ سَر فکرِ تو را 

دیدم به جهان بَسی وفاهای تو را                  درمانده شوَم بخوانم آن نامِ تو را

تویی یا رب همه دَم از گُنَه من چو گواه            از تو خواهم که ببخشی از جرم و خطا

تویی آن رازقِ بخشنده که از لطف و کرَم          زِ عدَم خَلق نمودی هم أرض و سَما

تویی آن غافرِ بخشنده که از بخششِ تو          طمَع آرَد زِ تو شیطان به قیامت زِ کرَم

وَز عَدَم از امرِ تو به سوی تو آمدم                   زِ فِعلِ خود بس خجِل به سوی تو آمدم

با گُنهِ بی شمار به سوی تو آمدم                  به عَجز و درماندگی به سوی تو آمدم

زِ کارِ خود شرمسار به سوی تو آمدم              دیده پر اشک باز به سوی تو آمدم

وَز کرَمَت با امید به سوی تو آمدم                   کنون به قلبِ نِگار به سوی تو آمدم

پریدم از جمله باز، به سوی تو آمدم                گذشته زِ اهل و عَیال به سوی تو آمدم

به نامه ای بَس سیاه به سوی تو آمدم            به مِهرِ خویش واندم به سوی تو آمدم

                                                              دیوان شهید صفحه 339 و 340 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                        مناجات 2 (در جبهه)

بوده مقصودِ تو زِ ازَل عشق، یقین                         در دَمِ مرگ زِ عشقت ندهَم جان چه کنم

بار الها مددی توشه بگیرم زِ جهان                        گر ببَندی بر رُخَم دَر خدایا چه کنم

این من و این عدل و این سوز و گدازم شب و روز      گَر از این سوز و گدازَم ننوازی چه کنم

عشقِ خود را دلَم انداز به قصد سوز و گُداز             گَر سر و پایَم زِ عشق او نسوزد چه کنم

جای آن هست که از غصّه بگریَم شب و روز            گرَ از این سوز و گُدازم ننوازی چه کنم

حبِّ دنیا تو به در کُن زِ دلَم بار خدا                         دوستی تو گَر از دست روَد گو چه کنم

رحم کن بر پدر و مادرِ من از سرِ لطف                     گر به لُطفت نشوند شاد خدایا چه کنم

چون شدم خاک هَمی ذرّه صفت سوی سماء          گر در آن دَم نکنَم ذکرِ تو یا رب چه کنم 

مهرِ تو روزِ ازل با گِل من گشته عَجین                     پرورش گر ندَهم مهرِ تو یا رب چه کنم

پرورش دادی و روزیم بدادی شب و روز                    با همه لطفِ تو مشغولِ گناهم چه کنم

گر مرا عَبد بخوانی به همه فَخر کنم                       گر زِ عَبدیم برانی خدایا چه کنم

در لحَد ذکرِ تو را اَر شنوم تازه شوم                         گر مرا ذکرِ تو نبوَد خدایا چه کنم

روزِ عدلَت چو نمایَم زِ همه قطع امید                       نا امیدم تو نمایی خدایا چه کنم

خَلق کردی تو مرا تا کنم بندگی ات                         بندگیِ تو نکردم خدایا چه کنم

توئی اعظم زِ گُنَه بارِ گناهم اعظم                          یا عظیمی تو یا رب چو نبخشی چه کنم

طاقت خار مرا نیست در این دارِ فنا                         من بِدان آتشِ سوزانِ تو یا رب چه کنم

سگ زِ توفیق گردیده مبدّل به کسان                       گر مبدّل نکنی تو زِ گناهم چه کنم

یوسفی شد زِ حسَد در تَهِ چَه جورِ اَخا                    او ببخشد گنَه گر تو نبخشی چه کنم

شد به یوسف یکی باره گواه طفلِ صغیر                   روز و شب بر تو گواهَم تو نبخشی چه کنم

حکمتی بود که نِعَم به گناهم واداشت                     عیب بَدتر زِ گُنَه هست خدایا چه کنم

روز و شب گفت علی بار خدایا مددی                      که من، آشفته دل و نامه سیاهم چه کنم

بی جهت رفت عمرِ گرانمایه زِ دست                       گر که جبران نکنم گو که خدایا چه کنم

                                                                      دیوان شهید- صفحات 337 و 338

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                    مناجات 1 (در جبهه)

بار اِلها کرَمی کن بنما امدادی                            من زِ کردارِ بد خویش خدایا چه کنم

بار الها نتوانم سخنی گفت از این بارِ گنه              که تو بودی به همه حال گواهم چه کنم  

منم آن بنده ی گستاخ که با آن همه جُرم             باز باشد به عطای تو زِ گناهم چه کنم

تویی یا رَب خطا پوش که از چشمِ کَسان              پوشی از لطف همه کار، پناهم چه کنم

تویی آن سیّدِ پُرمهرِ گُنه بخشِ کریم                    ندَهی در کنَفِ خویش پناهم چه کنم

بار الها در حضورِ تو گُنه کرده منِ زشتِ پلید           چون بپرسی به جوابت چه بگویم چه کنم

بار الها تو دَمی وا نگُذارم به خودم                       منِ گُم گشته زِ راهِ تو خدایا چه کنم

عُمرِ من گشت تباه، روز و شب از بوالهوَسی         عُذرِ من گر نپذیری خدایا چه کنم

رَحم بِنما خدایا تو بر این عَظمِ رَمیم                      تا ببخشی گُنهَم گَر که نبخشی چه کنم

گر تو بخشی زِ کرَم جُرمِ گناهم سَرِ لطف              با همه بارِ گُنَه گو زِ خجالت چه کنم

می رود هر دَمی این عمرِ گرانمایه زِ دَست            قدرِ این همه عُمر ندانم خدایا چه کنم 

هیچ بُودم تو نمودی زِ عَدَم هَست مرا                   شُکرِ احسان ننمودم خدایا چه کنم

پرورش دادی و روزیم بِدادی شب و روز                  با همه لطفِ تو مشغولِ گناهم چه کنم 

بارالها مددی کن که دهَم جان به رهَت                  به رهِ عشق تو یا رب نَدهم جان چه کنم 

بارالها همه لطفی و گنَه بخشِ کریم                     عوضِ لطف و کریمی، تو بَرگو خدایا چه کنم 

از تو توفیق و مدَد خواسته‌ام در دو جهان                جز تو امداد نباشد خدایا چه کنم

لایقِ مجلس اُنسَت بنَما از سَرِ لطف                     گر در آن بَزم، لقایَت ندَهی من چه کنم

الله من زِ تو، دوزخ و جنَّت زِ تو، ای منبعِ جُود            پُشتم از بارِ گُنه خم شده یا رب چه کنم

لطف و جُودی بِنما بَخش گناهانم را                      واقف از بارِ گناهم خدایا چه کنم

گر از این بعد مرا باز نداری زِ گناه                          توبه ها کرده و بِشکسته خدایا چه کنم

بارالها همه دَم می‌رسد اِمداد به من                     کن مدَد روز جزایَت زِ وفایَت چه کنم 

نَفسِ عَمّاره مرا کرده غرقِ گُنَه                             گر مرا رَه نَنمایی زِ نجاتم چه کنم

گَر زِ عصیان و گُنَه رانده ی درگاه شدم                    به کجا رو آورَم بار خدایا چه کنم

چون شوَم حَشر زِ وحشت نِگرَم هر طرفی              من به پاسخ زِ سئوال و جوابت چه کنم

میشود زِ امرِ تو سماوات چو شَق                          هم نجُومَت کِدِر، گو که در آن دَم چه کنم

بوده در خاک همی عشقِ تو یا رب چو نَهان             گر مرا رُخ تو بپرسی خدایا چه کنم

اِرجعی راضیة مرضیة گر آید زِ تو دوست                  آن دَم از عشق سَراپا نکُنَم گُم چه کنم ...

                                                                    دیوان شهید- صفحه 336 و 337

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان