تاب هجران (14)

خداوندا نما توبه نصیبم                        به دنیا و به عقبایَت حقیرم

نکردم طاعتی هرگز، فقیرم                   همی خواهم زِ عشقت من بمیرم

دلم خواهد که باشم از وطن دور            بگریم تا که چشمانم شود کور

که شاید برگُشاید روزن از نور                دلم گردد وزان نورٌ علی نور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به بحرِ دل فرو شو جمله جان بین          گلستان دیگر زین گلستان بین

زِ خود بگذر همه جانِ جهان بین             گذر زین رنگ ها و رنگ ها بین

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو بشکافد زِ نورش پرده ها را                کجا باقی گذارد ماسوا را

زِ هیبت جمله ی عالم به پا شَد             کسی در پیشِ ذاتِ وی نمانَد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

دل آرا شاهدی در پرده ی غیب              مبّرا دامنَش از تهمت و عیب

نه با الله رویش در میانه                        نه زُلفش را کشیده دست شانه

به صحرای تجرّد عشق می باخت           قمارِ عاشقی با خویش می ساخت

برون زد خیمه زِ اقلیمِ تقدس                  تجلّی کرد بر آفاق و اَنفُس

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نترسم من زِ حق ترسم زِ عدلش            بریزم اشکِ ماتم همچو بارَش

هر آن از پُل بجُست نیکوست حالش        زِ خوفِ حق چون گریَم به نالش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                       دیوان شهید- صفحه 137و 138

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                    تاب هجران (13)

شدی چون ابرعه بر جنگ داور              هزاران فیل را بنمود حاضر

به مرغان امر شد از سوی داور             کنند با خاک آنها را برابر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مشو نومید از درگاه ذیجود                   زِ رحمت دور گَردی، کور محشور

زِ بَهرَت نار می گردد یقین گور               نه بینی جنّت و قصر و دیگر حور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شوَد اخلاقِ نیکو، جنّت و حور               ادب را پیشه بنما تا لبِ گور

به فضل و جُود بنما خویش مشهور        خورَد وارث زِ بعدت شاد و مسرور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

توکّل پیشه کن، نی تکیه بر خلق          قناعت پیشه کن با جامه و دلق

مَکن شیرین به هر مالی لب و حلق       به بیهوده سخن چانه مکن لَق

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                     دیوان شهید- صفحات 136و 137

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                        تاب هجران (12)

نما صِله به مادر کن نیکویی                به مردم گو سخن با خنده رویی

یتیمان را نوازش تا توانی                    غریب و بی نوا را دِه نوایی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ غیبت دور از تهمت بشو دست          غضب منما که ایمان می شود پست

مکن رغبت به دنیا می شوی مست     همه فانی و ذاتِ حق بُود هست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

هَلو خواندست حق ما را به قرآن          دهد نعمت بپیچم سَر زِ فرمان!

زیان آید شویم از غصّه بریان                بوَد دردی که آن را نیست درمان

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

مشو مغرور جانا در عبادت                   تو بر صیصاء و بَلعم کن نظارت

شدند از نفس و شیطان در هلاکت       زِ حق امداد جو، آنگاه طاعت

زِ آبی کرده است صورت پدیدار             به پهلویِ گُلی بنهاده است خار

شده بیچاره بلبل زِ عشق وادار            سمندر را زِ آتش شد نگهدار

هر آنکس جامه ی کرّو نیست              بپوشد دور می گردد زِ رحمت

بَرازَد این رَدا را حق به قامت                جلالِ حق تو بینی در قیامت

مقدّر گشته روزی بی کم و کاست        نشد هرگز میسّر هر چه دل خواست

چو او خواهد شود کارم همه راست      نخواهد می رسد غم از چپ و راست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

نظر بنما که در بندِ گرانیم                    به زندانِ بلاها در فغانیم

به غیر از صبر، ما راهی نداریم             که تا این زندگی را بر سر آریم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

رسد مالَت یقین دامَت فزون شد          هزاران غصّه ات دانم به دل شد

زِ مالِ دنیوی خونها حدَر شد                بسی طفل از صغیری بی پدر شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

بوَد مالم ولی زان دل نبندم                 زِ ظلم و جورِ مردم، من بخندم

نشُد این عالَمِ دنیا پسندم                  کُنَد بهرِ آن دنیا ریشخندم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

ندارم غصّه ای از مالِ دنیا                   هراسانم بسی از کارِ عقبی

شدم از کارِ زشتِ خویش شیدا            شود اعمالِ من عقبی هویدا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

توکّل کن به حق ای مردِ دانا                بِنِه یکسو تمامِ ماسِوا را

که تا یابی به دل نور و صفا را               زِ عونِ حق ببینی مدّعا را

هر آنکس را که نیّت خالص آید             چو کارش بر خدایِ خود سپارد

به دارین نیک بختی پیشش آید            درِ رحمت به رویش برگُشاید

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

هر آنکس راحتِ دنیا نبیند                   به عقبی راحتی از حق ببیند

شروطش آنکه صبری برگزیند               نه آنکه زَامرِ حق یکجا گریزد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

                                                    دیوان شهید-صفحات 135 و 136

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                تاب هجران (11)

زِ حق خواهم دهد پَر بهرِ پرواز             گُشاید در زِ غیبَش روی من باز

ندارد فضلِ حق انجام و آغاز                به حالِ زارِ من یا رب بپرداز

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد عبد آنکه مولا را پسندد                 مطیع نی آنکه با مولا بجنگد

همه امرش به جان و دل پسندد           زِ کارِ ناپسندِ خود بخندد

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

سلیمان را که بودی مالِ بسیار            چسان بین کرد با مخلوق رفتار

نشد در شهوتِ دنیا گرفتار                  دیگر عذری نداری نزدِ دادار

هر آن کس کم دهد بر خلقِ یزدان         تمسخر کرد و آزارِ مسلمان

یقین باشد مَر او را ویل منزل                به قرآن گشته است این آیه نازل

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

جبال و طیر، با داود هم راز                   شدی در ذکرِ حق باهم هم آواز

شعیب را گریه شد انجام و آغاز             قفَس بشکن نما با روح پرواز

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه فانی و وجه اوست باقی              علی و احمد از وجه خدایی

نیکوئی کن به مردم تا توانی                 نباید خلق را از خود برانی

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ بهرِ امتحان در دارِ دنیا                        فرستادند ما را بهرِ امضاء

شود معلوم از کفران و تقوا                   که تا پیدا شود زشتی و زیبا

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نمودی خَلق و کردی نامش انسان          زِ اَرضین و سماها بهترش دان

زِ عشقِ حق دهد مال و سر و جان         حسین باشد حسین باشد حسین آن

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گناهان بهرِ ماها هست ثابت                 زِ نیکوئیِ خود داریم خجالت

که شاید جمله باشد رنج و آفت             عیان گردد به ما روزِ قیامت

شدی سرکش اگر در عالَمِ ذَر                کنون بر درگَه اش عذری بیاور

مکن کفران به نعمت هایِ داور               زِ کفران می شوی بی یار و یاور

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بیا از مرغِ حق عبرت بگیریم                   نشینیم پندی از عالَم بگیریم

زِ کارِ زشتِ خود ماتم بگیریم                  زِ مِحنت گوشه ای منزل بگیریم

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                      دیوان شهید-صفحات 133 و 134

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                       تاب هجران (10)

حسین چون کُشته در کربُبلا شد         به عرشِ کبریا ماتم به پا شد

نمی دانم چه سان حق زان رضا شد    حسین را راس، اندر نیزه ها شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو اِقرا باسم نازل شد به احمد           به فرمانِ خدایِ فردِ سرمَد

بِشُد جبریل به نزدیکِ محمد                فشردش زان گویا شد احمد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به فرمانِ خدایِ فردِ یکتا                     چو امّی بود احمد گَشت گویا

بَلیغان را زبان بربَست آن شاه              بوَد دینَش دیگر تا حشر برپا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه اعراب اندر کینه بودند                  پیِ احمد زِ بهرِ حیله بودند

لَجوج و خودسر و گمراه و بَدخو             شَقیّ و ظالم و بدخواه و بدگو

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شدی در دستِ احمد ریگ، ذاکر           گواهی داد از بهرِ پبغمبر

خیانت های مردم گَشت ظاهر             بِدو گفتند در سحری تو ماهر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ظهورِ آدمی باشد زِ خاکش                  به راهم زِ عشق حق آمد در آتش

کُنی محشور تو آدم زِ خاکَش               دهی از نیکی و بدی ها جزایش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

میانِ مرد و زن فرقی نباشد                 دیگر ما بینشان نَهی ای نباشد

همه دین را به دنیا می فروشند            بترسم من زِ کفر عالم به پا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

خداوندا چو تو از کَس نترسی               زِ تو خواهم زِ من هرگز نپرسی

نکردم هیچ گَه کارِ درستی                  خجل گَردم کنی گر باز پرسی

هر آنکس را که دنیا مدعا شد              به پای خویش دانم در بلا شد

زِ شیطان هر دَمی بر وی ندا شد          به آخر رنج و سختی اش هوا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به گهواره تکلّم کرد آغاز                      همان عیسایِ مریم شاهدِ راز

بخواند انجیل را زَ انجام و آغاز               پس از آن معترف، از عبدی اش باز

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نی اَم سلمان که علمِ حق کنم طی     نی اَم بوذر که بر نفسم زَنَم حی

صدای شیر آید خون کنم قِی               کنون خوابم تا مَستم من از مِی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

پلنگی نیستم چنگَت زنم من               نهنگی نیستم بلعَت دهم من

نی اَم شیری که تا جنگَت کُنم من        نداری تن که تا سنگَت زنَم من

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به آدم عقل و جهل، بر خُور دهی نور     فلک در گردش آمد زِ امر و دستور

زِ عشقِ تو شده روح و بدن جور            سَرَم دایم به سودایت زند شور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زلیخا با همه شور و جوانی                  طلب کرد او زِ یوسف کامرانی

بگویم من برایت تا بدانی                     زِ شهوت نزدِ حق عذری نیاری

دروغ آمد زِ شیطان هم تکبّر                 دیگر قابیل بودی از حسد پُر

به آدم شهوت آمد شد علی حُرّ            پیغمبر حُسنِ خُلق از دیگران بُرد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شُدی قارون زِ مالش از خدا دور             فرو شُد بر زمین تا نَفخِه ی صور

دو چشمِ قلبِ فرعون از خدا کور            ولی موسی تکلّم کرد در طور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بخوان در هل اتی وصفِ جهنّم              حدیث از غاشیه شُد همچو اَدهَم

نصوح را توبه آمد دست از غم               چه طُرفی بسته ام بَرگو به عالم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                   دیوان شهید- صفحات 131، 132 و 133

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان