از فرمایشات امام صادق علیه السلام  "لاجبر ولاتفویض بل امر بین الامرین" -4

در اَزَل نیک و بدی آمیختند                                 چون شِکر در زهرِماری ریختند

خواست از حکمت کند از هم جدا                        نیک و بد را از رهِ مهر و وفا

ظُلم بود اَر زشت و نیکی شد به هم                    از عدالت دور بود ای محترم

بود اَر بوجهل و با احمد یکی                               از عدالت دور می شد ای زَکی

کرد از حکمت بد از نیکی جدا                             تا هویدا گردَدَت عدلِ خدا

لوحِ دل بر مرد و زن یکسان بود                           از گنه دل مَر تو را اَسوَد شود

هست انگور اختیارش دستِ ما                          سرکه یا دوشاب سازی شد روا

یا  که  گیری خَمرِ  مُسکَر در جهان                      تو غنی و عالَمی سوزی از آن

ره اگر خواهی بوَد راهت عیان                            مو به مو را کرده پیغمبر بیان

شد مَلَک را سجده بهرِ آدمی                            تا بدانی از همه بالاتری

در تو دَرج است عرش و فرشِ کبریا                     شرم کن آخر نما از حق حَیا

کن دلِ  خود صیقلی ای مردِ دین                       تا عیان بینی خدا را ای امین

نعمتِ ایمان زِ هَر نعمت فزون                            قدرِ  آن بشناس می  گردی زَبون

نعمتِ دیگر بوَد اندر جهان                                 تندرستی باشد و امن و امان

از خودی بگذر تا یابی خدا                                عشق باشد از همه عالم جدا

آدمی نشناخته تا خویش را                              کِی شناسد او خدای خویش را

آدمی روح است افلاکش بدن                           هرچه بینی در جهان از زیر و بم

گر شناسی خویش بشناسی خدا                    لیک باشد در سَرَت دایم هوا

گَر  که شیطان سجده بر آدم نکرد                     تو نمایی با خدای خود نبرد

تا توانی ناله‌ها کن در سحر                             ناله ی واحَسرَتا ای بی خبر

عفو کن تا عفو بنماید خدا                               هر پلیدی را کُنَد از تو جدا

تو به ظاهر اصغر و باطن کبیر                           قدرِ خود بشناس تا گردی مُنیر 

اَحسن التَقویم آمد بَهرِ تو                                اَسفل و سافل بوَد هم نامِ  تو

شد گواهِ خود به دنیا هر کسی                       شاید خود گُل شود یا او خَسی

مُهر و امضا می دهد بر نیک و زشت                 هرچه بنمایی همانَت سرنوشت

عقل و ایمانی  و  اَرزاقی  جداست                   فکرِ باطل، فکرِ رحمانی سَواست

باز باشد درگه اش از بهرِ  خَلق                       بی نیاز است از تمامِ ما خَلَق

هر کسی خود طالب آمد ذاتِ خود                   بیند اَندَر آینه مِرآتِ خود 

صورتِ خود دیده‌ای بر دیگران                          می نِهی تهمت زِ بهرِ این و آن

خود نمودی کارِ بد اَندر میان                           لَعن بنمایی به مردم در جهان

نکته های نغز گفتم گوش کو!                        گوهری سُفتم ولیکن گوش کو!

حرف ها گفتند لیکن جَبریان                          پاسخ ایشان بدادم، این بِدان!

ای علی در کارِ حق مردانه باش                    خلق را بگذار، رو ویرانه باش

                                                             دیوان شهید-صفحات 60  و61

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

 از فرمایشات امام صادق علیه السلام  "لاجبر ولاتفویض بل امر بین الامرین" -3

در  ازل  حق  عالم  است  بر  کارِ خلق                    آزماید تا چه داری زیرِ دَلق 

زین سبب تزویج شد روح و بدن                              آدمی آمد در این اَنبانِ تن

از قضایِ حق خبر نبوَد کسی                                هست دریا ژرف و بی‌پایان بَسی

عرضِ آن از آسمان شد تا زمین                             بیشتر از شرق و غرب ای نازنین

هست پهنایش به قدرِ شرق و غرب                       عمق  آن از آسمان است یا بشر

اندر آن مار است و ماهی بیشمار                          کس نمیداند زِ  سرَّش در مدار

ظلمت اما زیرِ آن نورِ زیاد                                      بشنو از من تا بدانی چیست کار

حق زِ  کارِ بندگان آگاه بود                                    که چه خواهد کرد در دارِ شُهود

فعلِ هر کاری    تو را شُد سرنوشت                      هرچه بنمودی همان بَهرَت نوشت

گر زِ  حق توفیق خواهی و مدد                             از بلایَت می  رهاند تا اَبَد

صدقه دادن می‌کند رفعِ بلا                                  تا بَلا نازل نشد بِنما دعا

گَر معلم درس گوید در کلاس                               می شناسد نیک و بد را از حواس

هست یکسان رحمتش بر خاص و عام                   لیک سودی نیست هرگز بهرِخام

سرنگون در چه نَمایی خویشرا                             بَعد می گویی بُوَد  کارِ قضا

فِعل از تو سر زَنَد گویی قَضاست                          مَکرِ شیطانی تو را اَندَر قَفاست

گر مهندس می کند چیزی درست                        هَست دانا او زِ کارش در نخست

آن که داناء و محیطِ خَلق شد                               گر چِسان از کار ما آگه نشد

گر بگویی حق    زِ من آگاه بود                             می شوم کافر چرا خَلقَم نمود

گرچه سلطان می شناسد دزد را                          تا نَگیرد بَرگه که گیرد وِرا

تا نگیری دزد را ای نیک خو                                  ظلم شد زنجیر و زندان بهرِ او

میوه یکسان آمده  بهرِ  درخت                              سُست شد زیاد، ریزَد از درخت

جبر باشد بهرِ  حیوان و طیور                               هم ملائک جمله اشیا در امور

گرچه می داند خدا از نیک و بد                            عدل جاری شد زِ فعلی سرزَنَد

عالَم اَندر حدِّ خود شد مستقر                             شد   زِ  فرمان  خدای دادگر

آدمی چون   ذوحیاتین آمده است                         هم به  آب و هم به خاکش هست دَست

دل بُوَد مرآتِ حق اندر ازل                                   هرچه بیند منعکس گردد بدل

رنگ هندو صورتِ هندو شود                                 روم بیند صورت  رومی بود

بهر این گفتند نشین با عالمان                            دور  شو    و دوری گزین از ظالمان

پیش اَخگر روسیاهی شد مَزید                            از سیاهی در لباس تو پدید

هست اخبارِ  زیاد از انبیا                                    رو  زِ قرآن گوش کن یُوحی اِلی

وحیِ شیطانی زِ رحمانی جداست                      نور و ظلمت ذاتشان دانَم جداست

هَست قوَّت از خدا در خیر و شر                          اختیارش را تو داری ای پدر

دست دادندَت وَزان کاری کنی                             نی که صورت ها وَزان سیلی زَنی

نعمت بی حَد بود از چاره ساز                             نعمت او روز و شب داری نیاز

خَلق فرموده است دانم زهرِمار                           چون شِکر در موضعَش آید به کار

گَر دَوای تلخ نبوَد در میان                                  عافیت هرگز نَبینی در جهان

بهرِ  حکمت  آفریده  نیک  و  زِشت                      هر  چه  درموضع  بوَد  نیک  از  سرشت

میوه ی نارس نمی‌آید به کار                              پخته ی  پوسیده نایَد در شمار

فرج آمد چون لزومِ آدمی                                   در رهِ  مشروع گر تو عاقلی

فاعل و مختارِ هر نیک و بدی                              جَبر نبوَد  از خداوندِ غنی

بُود چون بارِ امانت اختیار                                   کَرد عالَم عجزِ خود را آشکار

اَندر این رمزی بُوَد ای هوشیار                            پُخته را این رمز می آید به کار

خار و خَس چون قابلِ اسرار نیست                      بهرِ دانا کارها دشوار نیست

آدمی شد هم  ظَلوم و هم جَهول                       دستگیرِ او خدا است و رسول

تا دَر آمد چون خدا بر کلِّ شیء                          قدرتِ او کَلب را بنمود حَی

حَی چه باشد زندگیِ بعدِ  موت                         که نباشد آن جهان را هیچ فوت

قادر است و زنده سازَد خلق را                          روزِ محشر بهرِ پاداش و جزا

از عَدَم آورد ما را در وجود                                 خلقِ عالَم آمدی اَندر شُهود

بر بَشَر چون داده  است او اختیار                       هرکسی در شان خود یابد قرار

                                                                 دیوان شهید صفحات 58، 59و 60

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

 از فرمایشات امام صادق علیه السلام  "لاجبر ولاتفویض بل امر بین الامرین" -2

بدتر از شرک خدا نبود گناه                   دون آن شاید ببخشاید خدا

ابر نی بارد پِی منعِ زکات                     وز گنه خیزد بلا اندر جهات

از زنا گیرد جهان را زلزله                      وضع لواطه شهرها ویران شده

شده لواطه چون زنای محصنه              بلکه افزون تر بود اندر گُنه

فعل زشت برخیزد از نفس و هوا           کار نیکو هست توفیق خدا

گر خدا خواهد تو را یاری دهد               وَر نخواهدنفسِ تو یاری کند

استعانت چو زِ هَر دَم از خدا                تا مُسلّط گردی بر نفس و هوا

لیس للانسان الا ما سعی                  کوششی کن تا رَسی بَر مُدعا

جعفرِ صادق امامِ راستین                    امر بین الامر فرمود از یقین

گَر تو گیری خاکِ بد از شوره زار            جایِ شیرینش نمایی برقرار

طَبع آنجا گیرد و گردد نیکو                   طبعِ انسان باشد اینسان ای عمو

گل به پهلوی گُلی در بوستان              بوی گُل گیرد شود همچون گُلان

دین احمد هست پیدا در جهان            همچو خور باشد فروزان در جهان

عذرِ تو هرگز نمی گردد قبول                بعدِ پیغمبر نمی آید رسول

قدرِ خود بشناس داری کیمیا               درج در تو عرش و فرشِ کبریا

دینِ احمد تا به محشر قائم است         رسم و بدعت های دیگر باطل است

عقل باشد پیروِ کردارِ نیک                  جهل و ظلمت بر خدا گیرد شریک

هر دو دایم هست در جنگ و ستیز       تا کدامَش غالب آید ای عزیز

 عشق بوده در ازل بر ذاتِ حق            عقل باشد پرتوی از ذاتِ حق

جهل دایم شد به شهوات و غضب       طالبِ آن بود ذاتِ بولَهَب

مختلف آمد اَلف و ب و تا                   در حروفات عالمی کَردَست جا

در حروف گَر بدیدی اختلاف                غیرِ موضع میشود اَندر خَلاف

گَر نویسی نامِ حَق یعنی سَلام        یا عزراییلی نویسی در کلام 

کن نظر باشد نَمامی در حروف           شُد مقصِّر آنکه باشد بی وقوف

یا که باران بارَد اَندر روزگار                 جای ِشیرین گِل شود شَخ شوره زار

هر کسی باشد زِ اعمالش گِرو          کِشته یِ خود بایَدَش کردن درو

جایِ طبعِ سرکش اَندر آدمی            چند روزی کرده با هم همدمی 

طبعِ خاکت در پیِ علم و طلب          تربیت گیرَد شود نیک و ادب

طبعِ آب است مایلِ تفریح بحر            گردش و تفریح سیر اندر ولد

طبعِ آتش در پی شرُّ و دَغَل              پیروِ نَفس و هوا اَندر عمل

طبع بادی مایلِ امر خدا                    طالب اِلهام باشد از خدا

ای خدا دارم بسی من آرزو               تا بدین طَبعَم نمایی روبرو

شُد علی از فعلِ زشتِ خود خَجِل      راهِ نیکش پیش آور در عمل

روز و شب تو طالبِ این طبع باش      ذِکر حق بِنما که گردی حق شناس

نیست هرگز ظلم از سوی خدا         هر که گوید تهمت است و افترا 

ظلم هرگز بر خدا نَبوَد روا                  هر که گوید نیست در چشمش حَیا

چون نباشد ترس و خوفی بر خدا       زین سبب عدلش شود جاری بِما

گاه گویی وَز چه پَس خَلقَم نِمود        شُد بلا نازل بر عاد و ثمود

خود تقاضا داشتی آیی بِدَهر            عالَمِ حال و  ذَر ای نیکو سیَر

بهرِ حکمت خَلقِ عالم شد پدید        تا کدامین رو سیَه کی رو سفید 

گر نمی کردی زِ حکمت خلق او          بود باهم تا اَبد زشت و نیکو

همچو دِینی بود حق کردی ادا            ظلم بودی ظلم باشد ناروا

چون حکیم و عادل است باشد درست  بر همه داناست از روزِ نخست

چون تو نادانی نَمایی اعتراض             مرحکمان را جهان شد نهرِ قاض

جبر هرگز نیست ای جانِ پدر              فکر باطل از سَرَت بنما بِدَر

هست حواسِّ آدمی چون گوسفند      گَر یکی پرَّد تمامی می پرند

چون سگ و اسب آمد و هم آدمی      بِهرِ صیدی کرده باهم همدمی 

میلِ اسب آمد به سوی سبزه زار         سگ پِیِ مردار شد مردار خوار

آدم است اندر پیِ صیدِ حلال              عاشقِ حق باشد و دور از ضَلال

آدمی باش و جلودارِ دو ضد                تا به ظلمت درنمانی تا اَبد

جای دیگر گفته بودم در کتاب             آن مفصَّل بود دانم در کتاب

نسبتِ بد میدهی بَهرِ خدا                شرم کن برحق نمی باشد روا

تو بخواهی فیض و انعامِ خدا             زین سبب از نعمتش گَشتی جدا

عشق و عدل از عالمی بالاتر است   وین دو دریایند دیگر قطره است 

هست طبعِ آدمی همچون شجر       وصلِ پیوندش نماید خوبتر

هست این پیوند علی و آل او            جستجو کن جستجو کن جستجو

غول بسیار است اندر رهگذر            تَرسَم از ایشان شود خونت هَدَر

اطلس و کرباس و مخمل ای پسر       از نجس آلوده گردد سر بِسر

آب صاف است و لطیف و خوشگوار     میشود آلوده در رَه از غبار

همچو طفلِ کافری در تربیت             می شود مومن رَسَد بر معرفت

اختیار است جبر نَبوَد ای عزیز           عقل دادَندَت که بنمایی تمیز

هر کسی مُختار شد در خیر و شر      جبر نَبوَد جبر ناوَر ای پدر

عقل و احمد مَر تو را پیغمبرند            ظاهر و باطن بر ما رهبر اند

                                                  دیوان شهید- صفحات 55، 56، 57 و 58

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

از فرمایشات امام صادق علیه السلام "لاجبر ولاتفویض بل امر بین الامرین"

این نصیحت را تو بشنو ای حکیم                تا شوی بینا و هم مردِ سلیم

گر تو نشنیدی شنو اکنون کلام                  هست ایمان اکتسابی ای هُمام

باورت نایَد تو باشی مردِ خام                      لیسَ للانسان در قرآن بخوان

طفل را هر گز نمی باشد شعور                  بعدِ چندی می شود با عقل و زور

گر گریزی همچو طفلی زِ استاد                  میگریزی تو زِ دولت، ای جواد

تا به کِی از حق گریزانی بگو                      شرم کن از فعلِ زشتت ای عمو

نوح و هم کشتی است ما را در بدن            هم حسین و شمرِ دون است ای حَسَن

جنَّت و دوزخ تمامِ برُّ و بحر                         جمله ی افلاک، شیءَاش در خَبر

قدرِ خود بشناس ای صاحب کمال               آینه صافی نما بینی جمال

راه احمد اوسَط آمد برگزین                        جَبر و تفویضی نباشد ای حَزین

گشت ظاهر رحمت و دیگر غَضَب                نیک و بد را می نمایی خود طلب

هست قرآن جامعِ فَرع و اصول                    کرده حق از بهرِ انسانی نزول

هرچه خواهی کُن ز قرآن جستجو               در روایت کُن نظر ای نیک خو

کفر و ایمان هر دو باشد در بدن                  تا کُدامَت میل باشد ای حَسَن

لشگرِ کُفرت اگر افزون شود                       پس حُسینت دان شهیدِ دون شود

گر تو را ایمان فُزون شد از نخست               غالب ایمان گردد و کارَت درست

هم نهار و لیل باشد در بدن                       هر دو عالم در تو شد بشنو زِ من

آدمی را اصل آمد ظلم و نور                       اختیارش بر تو دادند در عبور

چون تو داری اختیار اندر امور                     خواه ظلمت، خواه رفتن سویِ نور

تربیت این نَفس را کن در عمل                   تا بَری باشی تو از کارِ دَغَل

کسب کُن ایمان زِ بَهرَت ای حکیم              در پسِ رحمان غَفور است و رحیم

گو امانت را به مَن ای هوشیار                   جُز بَشَر را نیست دانم اختیار

رحمتِ حق را عام باشد در جهان               فیض بخش است بَهرِ نیکان و بدان

آب یکسان باشد از بهرِ نبات                     تلخ و شیرین می شود ظاهر به ذات

نورِ خور یکسان بِتابَد بر همه                     زشت و زیبا بهره گیرد زو همه

سنگ و آتش باشَدَت اَندر نَهار                  سودها از وِی بَری ای اُستاد

مر تو را سرمایه دادند ای جواد                  کُن تجارت تا وَزان یابی مُراد

آدمی را عقل باشد بال و پر                      تا زِ نیکی و بدی یابَد خَبر

گر شوی نزدیک بَر چیزِ نجس                   زان نَجِس آلوده گردی از هَوس

هست آتش نعمتی اندر جهان                  بهره ور گردند زو، خلقِ جهان

مَس نمایی می شوی وَز آن خزان             گر بِرَه شُد نفع بَخشد در جهان

جَبر نبوَد سوی حق هرگز، بِدان!                گوش وا کن گویَمَت سِرّی از آن

اختیارَت گر نباشد شَرم چیست                گر زیان کَردی تو را غَم بهره چیست

دست جُنبانی اگر از بهرِ عَمد                    بِشکنی چیزی، نمایَندَت به بند

گَر بِجُنبَد دستِ تو بی اختیار                    کِی توان جُرم و بَرَندَت سویِ دار

جبر باشد عمر و روزی ای پِسر                 نی که خود کردی گُنَه جانِ پدر

انبیا بهرِ چه کوشش می کنند                  وَز چه برگو بَهرِ حق جان می دهند

فطرت آمد در نهادِ هر کسی                    بَطن و فَرجَت می برد بَر گُمرَهی

بَطن و فَرجَت را نگه دار از گناه                 کشتنِ شهوت نِکو گردد جَزا

از تجاوز خونِ تو گردد هَدَر                       آیینه از آه می گردد کِدر

طَبع از آلودگی گردد خراب                      جانِ بابا بَرجَهان خود را زِ خواب

گر نخوانی درس اَندر مدرسه                  کِی توانی حل نمودن مسئله

هست قرآن رهنَما اَندر بَشَر                    ره نشانَت می دهد از خیر و شر

میوه یِ نارس نمی آید بِکار                    میوه ی شیرین به مردم کن نثار

یا شود این میوه ات پوسیده تر                قابل مجلس نباشد ای پسر

هَست اعمالِ تو همچون آبِ شور             یا چُو مرداری است اندر قَعرِ گور

بوقِ حَمّامَت چه کار آید بگو                    در تجارت یا زیانی روبرو

خواهی اَر گوهر تو غوّاصی نما                تنبلی کردی تو کناسی نما

وَر گذر کردی تو از حدِ وسط                    طالی و غالی است در راهِ غلط

تو به هنگامِ گشایش گو خدا                   تا به فریادت رسد از هر بلا

نعمت آمد کم زِ بَهرِ آدمی                      ناسپاسی شد مُسبِّب ای غَنی

شکر نعمت نعمتت افزون کند                 کفر نعمت از کَفَت بیرون کند

                                                     دیوان شهید- صفحات53، 54 و 55

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                   تفسیر بسم الله

بسم الله گویم چو قلم بر زَنم             گُل به سرِ جمله ی عالم زَنم

عشقِ خدا چون که بوَد بر دلم            قطره صفت لب بِگشایم زِ یَم

بخوانم از نامِ خدای رحیم                   بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

هر نَفَس از یادِ خدا دَم زنم                 شانه یاقوت زنم بر سَرم

زِ دَم زدن،عالمی بر هَم زنم               دست به دامانِ علی بَر زنم

بخوانم از نامِ خدای رحیم                   بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

رحمتِ حق بوده چو پیش از غضب       رحمت او کرده تمامی طلب

نام خدا را تو بخوان از ادب                  تا بِرَهی جمله زِ تاب و تَعَب

بخوانم از نامِ خدای رحیم                   بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله است مصدرِ هر خیر و شر      بسم الله است، شیطان بنماید حَذَر

بسم الله است مصدر کارِ جهان           زِ ها,ِ آن مصدرِ شیرِ جنان

زِ چشم بَرهَم شدستی روان              از عسل و خمر و زِ ماء در جنان

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گویی تو به صدق و صفا        می شوی از آتشِ دوزخ رها

ولی بوَد بسی در این نکته ها             تو قائِلی اگر به آلِ عبا

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گویی و کُنی زان وفا             مُلکِ عزیمَت رَسَد از کبریا

گُنه کنی فزون تر از ما سِوا                شد کرمش فزون تر از آن گناه

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                به جنَّتَم یقین نماید مُقیم

بسم الله را بسم الله گویان خداست     بسم الله تاجِ سر بَر حرفهاست

در سرِ این نکته بسی رازهاست         بسم الله بخشیدن جُرم و خطاست

بخوانم از نامِ خدای رحیم                   بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گو هست چو روشن ضمیر     بسم الله نوریست چو ماهِ منیر

بسم الله گو وارثِ مُلکِ کبیر                بسم الله گو هست دو عالم امیر

بخوانم از نامِ خدای رحیم                   بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گو شاهدِ ذاتِ خداست         بسم الله دانم به خدا خونبهاست

بسم الله درمانِ همه دردهاست          بسم الله گو را همه حاجت رواست

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله را گر همه معنا کنند             محشری در دَهر سرِپا کنند

ارض و سماوات در او جا دهند             تا تو زِ اسرارِ خدا پِی بَری

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گویی چو به صدق و صفا       رها شوی از همه رنج و بلا

بسم الله گو را چو نباشد فَنا               بسم الله گو هست زِ عالم جدا

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله باشد همه جمعِ صفات         بسم الله شد باعثِ آب حیات

بسم الله گو حافظِ دینِ خداست          بسم الله گو شاهدِ ذات و صفات

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

هست در این بسم الله دریایِ نور         بسم الله گو راست چو شیطان بِدور

بسم الله گو را چو بلا هست دور          بسم الله گو راست سراپا چو نور

بخوانم از نام زِ حی رحیم                   بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

هست در این بسم الله جنّات و حور      هست در این بسم الله نهر و قصور

هست در این بسم الله آب طَهور          هست در این بسم الله غَرُّ و سرور

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

در سرِ هر دفتری بسم الله است          بسم الله گو را چو مَلَک چاکر است

بسم الله گو را چو خدا یاور است          بسم الله گو از همه عالم سَر است

بخوانمش نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

بسم الله گفت نوح به کشتی نشست   بسم الله دانم گل آدم سِرشت

 بسم الله گو از همه زشتی گذشت      بسم الله شد شاهد هر سرنوشت

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                 بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

بسم الله بَرگو به خدا بَر پناه                رها شوی از همه رنج و بلا

پناه گردد همه جایت خدا                    دشمنِ تو نیست شود هم فنا

بخوانمش نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

بسم الله گو هیچ زِ دشمن مترس         بسم الله گو رَها شوی از قَفس

بسم الله گو باک ندارد زِ کَس               بسم الله گو، تا بِسَر آید نَفَس

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                 بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

بسم الله را نکته باشد علی                جمله ی قرآن زِ صفاتِ علی

بسم الله گو در همه جاها جَلی           بسم الله سرّی است زِ سِرِّ خفی

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                 بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله چو نکته پرگار باد                  بسم الله گو تا بِرِسی بر مُراد

بسم الله گو در همه جا شاد باش        بسم الله گو هست به راه جهاد

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                 بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گو را چو به سَر تاج باد          ملکِ خدا زین سُخن آباد باد

طالب آن در دو جهان شاد باد              هر که نخواهد به چشمش خار باد

بخوانمش نام زِ رحمَت رحیم               بِاسمِ الله زِ ذاتِ قدیم

بسم الله بنوشته به بابِ بهشت          بسم الله گو، زِ آتش دوزخ گذشت

بسم الله گو راست چو دنیا کُنشت       بسم الله گو طینَتَش از جنَّت است

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گو هست به راه صواب          بسم الله باشد چو امّ الکتاب

بسم الله باشد همه جا فتحِ باب          بسم الله گو تا گُذری زین سراب

بخوانم از نام زِ رحمَت رحیم                بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

بسم الله گو هست به راهِ خلیل          بسم الله گو هست همه راه و دلیل

بسم الله گو راست چو دشمن ذلیل     بسم الله گو راست چو دنیا قَلیل

بخوانم از نام خدایِ کریم                   بِاسمِ الله زِ حیِّ قدیم

                                                  دیوان شهید  صفحات 38، 39، 40، 41

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان