قیامت و حشر مردم

 خواست ابراهیم از پروردگار             تا هویدا گردَدَش روزِ شمار 

 عبرتی گردد زِ بهرِ مرد و زن             تا ابد باقی بماند در زَمَن 

 امر شد از جانب پروردگار                تا بگیرد چار طَیر اندر دیار

 جمله را کوبد به هم آن بی نظیر      کوبد و بر هم بریزد چون خمیر

 زاغ بود هم بَط و دیگر خروس           دیگری طاووس مانند عروس

 چار قسمت کرد آن نیکو نهاد            هر یکی را روی کوهی برنَهاد

 امر کردی زِ اذنِ حق آن مقتدا           وصل شد با سَرها، شدی هر یک جدا

 هر یکی بر اصل خود پیوسته گشت   جمله ی مرغان، زِ اَمرَش زنده گشت

 آب و دانه ریخت خوردند آن زمان        عبرتی گردید بَهرِ مردمان 

 عارفان این نکته دریابند راز               از خداوندِ کریمِ کارساز

 هست معنایش در اینجا ای جناب      گوش کن تا بشنوی نیکو جواب

 حِرص بَط آمد، خروس از شهوت است  زاغ باشد آرزو اَندر سرشت

 گویَمَت طاووس شد از کِبر و ناز          فخر بنمودن زِبَهرِ برگ و ساز

 چار مرغانِ هوایت سَر بِبُر                 بهرِ عقبی تا در آن باشی تو حُر

 هست قرآن را یقین چندین بطون       یاورت نور، نمایَش آزمون

 ای علی در کار حق مردانه باش        خلق را بگذار، رو ویرانه باش

                                                   دیوان شهید- صفحه 88   

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                        قضا و قدر

 سائِلی گفتا بر بوذَرجُمِهر                  مشکلم را حل نما اندر قَدَر

 گر دَهی از دست، چیزِ پر بها              وز چه غمگین نیستی زان ماجرا

 گفت جانا! گو چرا غمگین شوم          چون که نتوانم قضا بر هم زنم

 گر مرا چیزی زِ دنیا کم شود               کِی زِ غم خوردن مرا حاصل شود 

 یا به دستِ من رسد مال گران            منتقل گردد زِ بهر دیگران

 دل  چه سان بندم به چیزِ بی بقا        وز چه دل بندم به چیزِ ناروا 

 زین سبب نی شاد گردم، نی غمین    روشن است برمن که مرگ است در کمین

                                                    دیوان شهید- صفحه 87

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      موت قبل از موت 

موت قبل از موت را آور ثمر              معرفت را برگزین گردی بشر

خالی از خود باش وز حق بَر شَوی    بر دلت تابد زِنور معنوی

تا دِلت مایل به هر شئی ای بوَد       مِیل هایت پرده ی ظلمت شود 

هر چه غیر حق تو بینی در جهان      بُت بود اندر دلت باشد نهان

لوحِ دل از جمله ی بت ها بشو         تا ببینی جلوه ی حق روبرو

گر تو بر گیری زِ دل زَنگار را               آیینه حق گردی و بینی  خدا 

شرط ها باشد ولیکن ای نیکو           راه شرع احمد است ای مردِ هُو

مغز گردد پرورش ازبهرِ پوست           پرورش داد هر که او مرد نیکوست

پوست اندر نقص آید ای پسر           عاقبت آن مغز گردد بی ثمر

گر تو می خواهی نمایی جمع زر      صندوقی باید زِ دزدانت حذر

فقه را باید بدانی مو به مو              در پسِ آن بایدت عشق نیکو

زین دو هر یک آیدَت در نقص و عیب  کرده بیرون دیو از راهت زِ در

راه شرع احمدی اجرا نما               تا که تو  توفیق یابی از خدا

از تو تدبیر آمد و از حق مدد             کار نیک از حق بعد از تو سر زند

نفس را در تربیت نیکو نما               فرض حق را هرکجایی کن ادا

تو چو خرمایی فرو از مسئله           گو چه سان واصل شدی ای بیهوده

این فریب و مکر شیطانی بود          صوفیان را این چنین ره طی شود 

فرض حق را واگذارد آن گدا             آن نجس خود را گهی خواند خدا

گر شود زایل تو را نفس و هوا         میشوی همچون خوری اندر ضیا

 لیک گر کم گردد مویی ز مال         عالمی برهم زنی تو زین مقال

 درد گر داری  دوا کن جستجو         تا شفا در پی درآید ای نیکو

 آدمی بِسرشته شد از ظلم و نور    لیک باشد اختیارش در امور

 ظاهری داری و باطن ای نیکو         ظاهر احمد عقل باطن ای عمو

 گرچه طَبعت می کشد سوی هوا   گیر از عقل و خِرد  تو ضیاء

 همچو تیران خویش را بنما درست   عدل و تقوا پیشه بنما از نخست

 هست هرشئ به میزان و حساب   نزد حق مضبوط باشد در کتاب

 راه اوسط برگزین اندر روش            نفس خود را نیک بنما پرورش

 گر تو را میل است سوی نور رو       ظلمت شب مَر تو را گیرد گرو

 کن نظر بین خفتگانِ راه را             از ستم گردد همه کارت هوا

 بوده‌اند پیش از من و تو بس قوی   خاک گردیدند، بودند آدمی

 یاد بنما از گروهِ قوم عاد                وَز ثمود و هم زِ فرعون عناد

 هر یکی بودی شه باطل و کوس     پس نیارزد این جهان قدر فُلوس

 تا توانی در جهان هوشیار باش      چون صدف گوهر بگیرد گوش باش

 ای علی از عالمی شو برکنار         تا خجل نائی تو در روز شمار 

 گر شوی غافل توی مردِ سلیم      دور گردی از خداوندِ رحیم

 ریشه ی خار و خس از دل کن بِدَر   تا نگردد چون چناری ریشه ور

 روز و شب اندر حسابِ نفس باش   اختیارت هست، قدرِ خودشناس 

 وقت باشد ای برادر قیمتی            پیشه کن ذکر خدا هر ساعتی

                                               دیوان شهید- صفحات 85و 86

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                       حیله ی خلق و ناظر بودن خدا

گوش کن این داستانِ راستان          سر بِنه دریاب حق بر آستان

بُود سلطانی به غم از دهرِ شوم      همچو بازی در میانِ چند بوم

از قضا بودش وزیرِ خوش سیَر           زیرک و دانا و دیده برُّ و بحر

مصلحت بر شاه دیدی آن زمان         تا نماید شاد شَه را در جهان

شد وزیر و شاه از خانه بیرون           تا کُند تفریح، بهرِ آزمون

شد به گورستان گذارش آن زمان       اتفاقاً بد ضریر آنجا روان

گفت بر شَه آن وزیر خوش بیان         امتحان خواهم نمودن زین جوان

رفت در نزدیک او همچو ضریر            خویش را بر کور زد آن دَم وزیر

گفت من کورم تو کوری ای عمو         یا مزاح خواهی نمایی بازگو

پاسخش دادی وزیر هوشمند            فاقد چشمم زِ بی چشمی به بند

گفتگو بسیار شد  از هر طرف            گو کجا بودی مکن وقتم تلف

گو کدامین شهر باشد چون بهشت    مردمش گردیده دور از کار زشت

در پس این گفتگوی بس دراز             گفت وزیرش بر تو دارم من نیاز

عقده ای دارم دلم را برگشا              سکّه ها دارم شناسی، ره نما

من نمی دانم که ثلب است یا که زر   مغمه باشی بگو جان پدر

گفت کو گُفتا بگیر ای نیک راه            زشت و زیبایش نما بر من جدا

یک به یک بگرفت زو مرد ضریر           جمله را پیچید گویا در حریر

گفت دیگر هیچ داری در میان             گفت نی دِه سکّه هایم ای جوان

 زَر نهان کرد و خودش گَشتی نهان     شد فغان و ناله اش بر آسمان

خاک رَه بر سر فشاند آن نیک نام       آه و واویلا نمود صَد اَلامان

زین روش از خنده شد شَه روده بُر      فاقد غم گشت و شد از غصه حُر

بعد افغان آن وزیر ارجمند                  سنگ سختی کوفت بر گور از گزند

گفت یارب سنگلم آید بر ضریر            نرم بنماید تَنَش را چون خمیر

زَد وِرا سنگی که پیچیدن گرفت         طاقت آورد لیک در اندیشه رفت

بار دیگر ضجه کرد و ناله ها               سنگ دیگر بهرِ او کردی رها

ای خدا حقم تو بستان زین گدا         حاجتم را ای خدا بنما ادا

بعد واویلا  افغان آن دبیر                   گفت یارب تو زِ اعمالش بگیر

سنگ دیگر برگرفت و شد روان           چون سفیهی هر طرف گشتی روان

کن خدایا طوطیا تو پیکرش                که درآید قلب او اندر تپش

سنگ دیگر برزدی آن دم وزیر             همچو ماری شد به پیچیدن ضریر

باز می گفت این زرش حیف است حیف     اندرین زر باشدم بسیار کیف

برگرفتی بار سوم سنگ سفت      گفت یارب چاره اش بنما تو سخت

بر سرش کوبیده گردد این حَجَر      خونِ او گردد وَزین سنگم هدر

چون شنیدی این سخن مرد ضریر   پیش خود گفتا یقین باشد بصیر

گفت بس تو حیله کردی نهان        آزمودی تو مرا اندر جهان

حال ما باشد به مانند ضریر           زر کنیم پنهان از شاه و وزیر

حق بود بینا تمامی چون ضریر       حیله ها سازیم به مانند ضریر

لیک سنگِ حق ببارد چون مطر      از طمع هرگز نداریم زان خبر

حال ما این است در دارِ جهان       ای خدا رحمی تو بر احوالمان

تا توانی می گریز از کارِ زشت       حیله جو را رَه نباشد در بهشت

خویِ نیکو پیشه کن ای مردِ راه     تا نیفتی هر زمان در قعرِ چاه

حال ما همچون ضریر است و امیر  گَر توانی قبلِ موتِ خود بمیر

ای علی از داده یِ حق شاد باش  از طمع بگذر برو آزاده باش

                                            دیوان شهید- صفحات 82 و 83

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                        مناجات شخصی و دیدن موسی          

رفت روزی موسی اندر کوه طور            دید شخصی را براهی در عبور

ناله و زاری نمودی بر خدا                    اشک او ریزان چو باران سما

گفت یا رب حاجتش بنما روا                 چونکه بودم من زِ کار او گواه

وحی شد سوی خدا سِی کن فکن        گر شود اندر دعا مکرش چو زن

یا دو دستش بوده باشد در دعا              تا که دستانش شود از تن جدا

تا به سر دارد هوای دنیوی                    بَر نیارم حاجتش، زانم بَری

عاقبت جایش بوَد در قعرِ نار                  این چنین عبدی نمی آید به کار

بنده ی دنیاست نی عبد من است         بنده ی دنیا و عبدِ دِرهَم است

چون عزازیل مینماید او سجود                هیزمش آتش ندارد هست دود

حُبِّ دنیا دان تو راس هر خطا                 بت پرستی بهر حق نبوَد روا

زین جهت شد اهلِ سنت در خطر           راه طاغوتش نمود از دین بِدر

هست طاغوت آنکه طغیانگر بوَد              همچو بوبکر است عثمان و عمر

آیه ی اَکملتُ لَکم  رد کرده اند                خویش را زین ماجرا کَر کرده اند

گر که دنیا را نمایی پُر زِ زَر                     بهر ایزد گر دهی جان پدر

هیچ سودی نیست از بهرت یقین            تا نباشی تو بِراه مسلمین

بی ولای حق نمی گردد قبول                 میوه ی پوسیده می گردد نکول

آن ولایت شد علیِّ مرتضی                    رُو به زیرِ امرشان ای مجتبی

گوهرِ دیگر مرا آمد به یاد                        فاطمه بنتِ نبی ای نیکزاد

گر نبودی زین میانه واسطه                    قطع می شد بر خلایق رابطه

نی شدی هرگز به پا اَرض و سما            عالَمی دانم نمی گشتی به پا

جمله ی اعمال می گشتی هوا              دُختِ احمد از وجودت مرحبا

                                                       دیوان شهید- صفحه ی 78      

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان