تاب هجران (13)

شدی چون ابرعه بر جنگ داور              هزاران فیل را بنمود حاضر

به مرغان امر شد از سوی داور             کنند با خاک آنها را برابر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مشو نومید از درگاه ذیجود                   زِ رحمت دور گَردی، کور محشور

زِ بَهرَت نار می گردد یقین گور               نه بینی جنّت و قصر و دیگر حور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شوَد اخلاقِ نیکو، جنّت و حور               ادب را پیشه بنما تا لبِ گور

به فضل و جُود بنما خویش مشهور        خورَد وارث زِ بعدت شاد و مسرور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

توکّل پیشه کن، نی تکیه بر خلق          قناعت پیشه کن با جامه و دلق

مَکن شیرین به هر مالی لب و حلق       به بیهوده سخن چانه مکن لَق

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                     دیوان شهید- صفحات 136و 137

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                        تاب هجران (12)

نما صِله به مادر کن نیکویی                به مردم گو سخن با خنده رویی

یتیمان را نوازش تا توانی                    غریب و بی نوا را دِه نوایی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ غیبت دور از تهمت بشو دست          غضب منما که ایمان می شود پست

مکن رغبت به دنیا می شوی مست     همه فانی و ذاتِ حق بُود هست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

هَلو خواندست حق ما را به قرآن          دهد نعمت بپیچم سَر زِ فرمان!

زیان آید شویم از غصّه بریان                بوَد دردی که آن را نیست درمان

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

مشو مغرور جانا در عبادت                   تو بر صیصاء و بَلعم کن نظارت

شدند از نفس و شیطان در هلاکت       زِ حق امداد جو، آنگاه طاعت

زِ آبی کرده است صورت پدیدار             به پهلویِ گُلی بنهاده است خار

شده بیچاره بلبل زِ عشق وادار            سمندر را زِ آتش شد نگهدار

هر آنکس جامه ی کرّو نیست              بپوشد دور می گردد زِ رحمت

بَرازَد این رَدا را حق به قامت                جلالِ حق تو بینی در قیامت

مقدّر گشته روزی بی کم و کاست        نشد هرگز میسّر هر چه دل خواست

چو او خواهد شود کارم همه راست      نخواهد می رسد غم از چپ و راست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

نظر بنما که در بندِ گرانیم                    به زندانِ بلاها در فغانیم

به غیر از صبر، ما راهی نداریم             که تا این زندگی را بر سر آریم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

رسد مالَت یقین دامَت فزون شد          هزاران غصّه ات دانم به دل شد

زِ مالِ دنیوی خونها حدَر شد                بسی طفل از صغیری بی پدر شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

بوَد مالم ولی زان دل نبندم                 زِ ظلم و جورِ مردم، من بخندم

نشُد این عالَمِ دنیا پسندم                  کُنَد بهرِ آن دنیا ریشخندم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

ندارم غصّه ای از مالِ دنیا                   هراسانم بسی از کارِ عقبی

شدم از کارِ زشتِ خویش شیدا            شود اعمالِ من عقبی هویدا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

توکّل کن به حق ای مردِ دانا                بِنِه یکسو تمامِ ماسِوا را

که تا یابی به دل نور و صفا را               زِ عونِ حق ببینی مدّعا را

هر آنکس را که نیّت خالص آید             چو کارش بر خدایِ خود سپارد

به دارین نیک بختی پیشش آید            درِ رحمت به رویش برگُشاید

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

هر آنکس راحتِ دنیا نبیند                   به عقبی راحتی از حق ببیند

شروطش آنکه صبری برگزیند               نه آنکه زَامرِ حق یکجا گریزد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

                                                    دیوان شهید-صفحات 135 و 136

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                تاب هجران (11)

زِ حق خواهم دهد پَر بهرِ پرواز             گُشاید در زِ غیبَش روی من باز

ندارد فضلِ حق انجام و آغاز                به حالِ زارِ من یا رب بپرداز

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد عبد آنکه مولا را پسندد                 مطیع نی آنکه با مولا بجنگد

همه امرش به جان و دل پسندد           زِ کارِ ناپسندِ خود بخندد

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

سلیمان را که بودی مالِ بسیار            چسان بین کرد با مخلوق رفتار

نشد در شهوتِ دنیا گرفتار                  دیگر عذری نداری نزدِ دادار

هر آن کس کم دهد بر خلقِ یزدان         تمسخر کرد و آزارِ مسلمان

یقین باشد مَر او را ویل منزل                به قرآن گشته است این آیه نازل

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

جبال و طیر، با داود هم راز                   شدی در ذکرِ حق باهم هم آواز

شعیب را گریه شد انجام و آغاز             قفَس بشکن نما با روح پرواز

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه فانی و وجه اوست باقی              علی و احمد از وجه خدایی

نیکوئی کن به مردم تا توانی                 نباید خلق را از خود برانی

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ بهرِ امتحان در دارِ دنیا                        فرستادند ما را بهرِ امضاء

شود معلوم از کفران و تقوا                   که تا پیدا شود زشتی و زیبا

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نمودی خَلق و کردی نامش انسان          زِ اَرضین و سماها بهترش دان

زِ عشقِ حق دهد مال و سر و جان         حسین باشد حسین باشد حسین آن

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گناهان بهرِ ماها هست ثابت                 زِ نیکوئیِ خود داریم خجالت

که شاید جمله باشد رنج و آفت             عیان گردد به ما روزِ قیامت

شدی سرکش اگر در عالَمِ ذَر                کنون بر درگَه اش عذری بیاور

مکن کفران به نعمت هایِ داور               زِ کفران می شوی بی یار و یاور

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بیا از مرغِ حق عبرت بگیریم                   نشینیم پندی از عالَم بگیریم

زِ کارِ زشتِ خود ماتم بگیریم                  زِ مِحنت گوشه ای منزل بگیریم

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                      دیوان شهید-صفحات 133 و 134

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                       تاب هجران (10)

حسین چون کُشته در کربُبلا شد         به عرشِ کبریا ماتم به پا شد

نمی دانم چه سان حق زان رضا شد    حسین را راس، اندر نیزه ها شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو اِقرا باسم نازل شد به احمد           به فرمانِ خدایِ فردِ سرمَد

بِشُد جبریل به نزدیکِ محمد                فشردش زان گویا شد احمد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به فرمانِ خدایِ فردِ یکتا                     چو امّی بود احمد گَشت گویا

بَلیغان را زبان بربَست آن شاه              بوَد دینَش دیگر تا حشر برپا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه اعراب اندر کینه بودند                  پیِ احمد زِ بهرِ حیله بودند

لَجوج و خودسر و گمراه و بَدخو             شَقیّ و ظالم و بدخواه و بدگو

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شدی در دستِ احمد ریگ، ذاکر           گواهی داد از بهرِ پبغمبر

خیانت های مردم گَشت ظاهر             بِدو گفتند در سحری تو ماهر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ظهورِ آدمی باشد زِ خاکش                  به راهم زِ عشق حق آمد در آتش

کُنی محشور تو آدم زِ خاکَش               دهی از نیکی و بدی ها جزایش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

میانِ مرد و زن فرقی نباشد                 دیگر ما بینشان نَهی ای نباشد

همه دین را به دنیا می فروشند            بترسم من زِ کفر عالم به پا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

خداوندا چو تو از کَس نترسی               زِ تو خواهم زِ من هرگز نپرسی

نکردم هیچ گَه کارِ درستی                  خجل گَردم کنی گر باز پرسی

هر آنکس را که دنیا مدعا شد              به پای خویش دانم در بلا شد

زِ شیطان هر دَمی بر وی ندا شد          به آخر رنج و سختی اش هوا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به گهواره تکلّم کرد آغاز                      همان عیسایِ مریم شاهدِ راز

بخواند انجیل را زَ انجام و آغاز               پس از آن معترف، از عبدی اش باز

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نی اَم سلمان که علمِ حق کنم طی     نی اَم بوذر که بر نفسم زَنَم حی

صدای شیر آید خون کنم قِی               کنون خوابم تا مَستم من از مِی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

پلنگی نیستم چنگَت زنم من               نهنگی نیستم بلعَت دهم من

نی اَم شیری که تا جنگَت کُنم من        نداری تن که تا سنگَت زنَم من

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به آدم عقل و جهل، بر خُور دهی نور     فلک در گردش آمد زِ امر و دستور

زِ عشقِ تو شده روح و بدن جور            سَرَم دایم به سودایت زند شور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زلیخا با همه شور و جوانی                  طلب کرد او زِ یوسف کامرانی

بگویم من برایت تا بدانی                     زِ شهوت نزدِ حق عذری نیاری

دروغ آمد زِ شیطان هم تکبّر                 دیگر قابیل بودی از حسد پُر

به آدم شهوت آمد شد علی حُرّ            پیغمبر حُسنِ خُلق از دیگران بُرد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شُدی قارون زِ مالش از خدا دور             فرو شُد بر زمین تا نَفخِه ی صور

دو چشمِ قلبِ فرعون از خدا کور            ولی موسی تکلّم کرد در طور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بخوان در هل اتی وصفِ جهنّم              حدیث از غاشیه شُد همچو اَدهَم

نصوح را توبه آمد دست از غم               چه طُرفی بسته ام بَرگو به عالم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                   دیوان شهید- صفحات 131، 132 و 133

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                    تاب هجران (9)

چرا آدم شدی از حِلّه ها دور               به عالم شد که پوشَد رحله ی نور

زِ پاداش نیکو شیطان شود کور            جدا گردد زِ حکمت، ظلمت از نور

چه سوره ست آنکه حق ناکرد نازل       برایِ مردمِ قبل از محمّد

بوَد آن سوره ی سمیع المثانی            حروفش را به دوزخ نیست کاری

به اخلاص و عمل کوش از دل و جان      اگر به شبهه باشد لقمه و نان

تو را حاجت روا گردد زِ یزدان                به یادِ حق همیشه باش بریان

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

حسد قابیل را بنمود چون کور              به نفرینِ پدر شد از خدا دور

به موسی شد ندا از بهرِ دستور           به فرعون تازَد از مُلکش کُنَد دور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به دینِ احمدی حق گشت ضامن          کنون گَبر و یهودی گَشته باهم

ملالی نیست هرگز اندر عالم               زِ غصه هر دَمی بر خود بنالم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به عالم شرم و غیرت رَخت بسته         بوَد مومن چو کِشتی ِ شکسته

درستی از جهانی رخت بسته             چرا مهدیِ دین راحت نشسته

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شده معروف منکر ثمٌّ بکمٌ                   نشاید راست گفتن بهرِ مردم

همه غصبی است دیگر مالِ مردم         فروعِ دین و ایمان از میان گُم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گنه کردی شود ضنکَ معیشَت             به ناگه زشتیَش آید به پیشَت

همیشه بوده این کارِ طبیعت               جلوگیری نَما نفسِ خبیثَت

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نموده مالِ دنیا جمله را کور                 زِ بهرِ حق همه مردم شده دور

به قلبش جا نموده نیشِ زنبور              به ناگه جای او گردد تَهِ گور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بترس از حق و تقوا پیشه بنما             خدا را دان حاضر و ناظر همه جا

به ذاتِ حق دمادم سجده بنما             طمع در مالِ دیگر کس، تو منما

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران...

                                                     دیوان شهید-صفحات 129، 130 و131

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان