تاب هجران (11)

زِ حق خواهم دهد پَر بهرِ پرواز             گُشاید در زِ غیبَش روی من باز

ندارد فضلِ حق انجام و آغاز                به حالِ زارِ من یا رب بپرداز

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد عبد آنکه مولا را پسندد                 مطیع نی آنکه با مولا بجنگد

همه امرش به جان و دل پسندد           زِ کارِ ناپسندِ خود بخندد

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

سلیمان را که بودی مالِ بسیار            چسان بین کرد با مخلوق رفتار

نشد در شهوتِ دنیا گرفتار                  دیگر عذری نداری نزدِ دادار

هر آن کس کم دهد بر خلقِ یزدان         تمسخر کرد و آزارِ مسلمان

یقین باشد مَر او را ویل منزل                به قرآن گشته است این آیه نازل

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

جبال و طیر، با داود هم راز                   شدی در ذکرِ حق باهم هم آواز

شعیب را گریه شد انجام و آغاز             قفَس بشکن نما با روح پرواز

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه فانی و وجه اوست باقی              علی و احمد از وجه خدایی

نیکوئی کن به مردم تا توانی                 نباید خلق را از خود برانی

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ بهرِ امتحان در دارِ دنیا                        فرستادند ما را بهرِ امضاء

شود معلوم از کفران و تقوا                   که تا پیدا شود زشتی و زیبا

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نمودی خَلق و کردی نامش انسان          زِ اَرضین و سماها بهترش دان

زِ عشقِ حق دهد مال و سر و جان         حسین باشد حسین باشد حسین آن

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گناهان بهرِ ماها هست ثابت                 زِ نیکوئیِ خود داریم خجالت

که شاید جمله باشد رنج و آفت             عیان گردد به ما روزِ قیامت

شدی سرکش اگر در عالَمِ ذَر                کنون بر درگَه اش عذری بیاور

مکن کفران به نعمت هایِ داور               زِ کفران می شوی بی یار و یاور

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بیا از مرغِ حق عبرت بگیریم                   نشینیم پندی از عالَم بگیریم

زِ کارِ زشتِ خود ماتم بگیریم                  زِ مِحنت گوشه ای منزل بگیریم

زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                      دیوان شهید-صفحات 133 و 134

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                       تاب هجران (10)

حسین چون کُشته در کربُبلا شد         به عرشِ کبریا ماتم به پا شد

نمی دانم چه سان حق زان رضا شد    حسین را راس، اندر نیزه ها شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو اِقرا باسم نازل شد به احمد           به فرمانِ خدایِ فردِ سرمَد

بِشُد جبریل به نزدیکِ محمد                فشردش زان گویا شد احمد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به فرمانِ خدایِ فردِ یکتا                     چو امّی بود احمد گَشت گویا

بَلیغان را زبان بربَست آن شاه              بوَد دینَش دیگر تا حشر برپا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه اعراب اندر کینه بودند                  پیِ احمد زِ بهرِ حیله بودند

لَجوج و خودسر و گمراه و بَدخو             شَقیّ و ظالم و بدخواه و بدگو

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شدی در دستِ احمد ریگ، ذاکر           گواهی داد از بهرِ پبغمبر

خیانت های مردم گَشت ظاهر             بِدو گفتند در سحری تو ماهر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ظهورِ آدمی باشد زِ خاکش                  به راهم زِ عشق حق آمد در آتش

کُنی محشور تو آدم زِ خاکَش               دهی از نیکی و بدی ها جزایش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

میانِ مرد و زن فرقی نباشد                 دیگر ما بینشان نَهی ای نباشد

همه دین را به دنیا می فروشند            بترسم من زِ کفر عالم به پا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

خداوندا چو تو از کَس نترسی               زِ تو خواهم زِ من هرگز نپرسی

نکردم هیچ گَه کارِ درستی                  خجل گَردم کنی گر باز پرسی

هر آنکس را که دنیا مدعا شد              به پای خویش دانم در بلا شد

زِ شیطان هر دَمی بر وی ندا شد          به آخر رنج و سختی اش هوا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به گهواره تکلّم کرد آغاز                      همان عیسایِ مریم شاهدِ راز

بخواند انجیل را زَ انجام و آغاز               پس از آن معترف، از عبدی اش باز

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نی اَم سلمان که علمِ حق کنم طی     نی اَم بوذر که بر نفسم زَنَم حی

صدای شیر آید خون کنم قِی               کنون خوابم تا مَستم من از مِی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

پلنگی نیستم چنگَت زنم من               نهنگی نیستم بلعَت دهم من

نی اَم شیری که تا جنگَت کُنم من        نداری تن که تا سنگَت زنَم من

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به آدم عقل و جهل، بر خُور دهی نور     فلک در گردش آمد زِ امر و دستور

زِ عشقِ تو شده روح و بدن جور            سَرَم دایم به سودایت زند شور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زلیخا با همه شور و جوانی                  طلب کرد او زِ یوسف کامرانی

بگویم من برایت تا بدانی                     زِ شهوت نزدِ حق عذری نیاری

دروغ آمد زِ شیطان هم تکبّر                 دیگر قابیل بودی از حسد پُر

به آدم شهوت آمد شد علی حُرّ            پیغمبر حُسنِ خُلق از دیگران بُرد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شُدی قارون زِ مالش از خدا دور             فرو شُد بر زمین تا نَفخِه ی صور

دو چشمِ قلبِ فرعون از خدا کور            ولی موسی تکلّم کرد در طور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بخوان در هل اتی وصفِ جهنّم              حدیث از غاشیه شُد همچو اَدهَم

نصوح را توبه آمد دست از غم               چه طُرفی بسته ام بَرگو به عالم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                   دیوان شهید- صفحات 131، 132 و 133

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                    تاب هجران (9)

چرا آدم شدی از حِلّه ها دور               به عالم شد که پوشَد رحله ی نور

زِ پاداش نیکو شیطان شود کور            جدا گردد زِ حکمت، ظلمت از نور

چه سوره ست آنکه حق ناکرد نازل       برایِ مردمِ قبل از محمّد

بوَد آن سوره ی سمیع المثانی            حروفش را به دوزخ نیست کاری

به اخلاص و عمل کوش از دل و جان      اگر به شبهه باشد لقمه و نان

تو را حاجت روا گردد زِ یزدان                به یادِ حق همیشه باش بریان

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

حسد قابیل را بنمود چون کور              به نفرینِ پدر شد از خدا دور

به موسی شد ندا از بهرِ دستور           به فرعون تازَد از مُلکش کُنَد دور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به دینِ احمدی حق گشت ضامن          کنون گَبر و یهودی گَشته باهم

ملالی نیست هرگز اندر عالم               زِ غصه هر دَمی بر خود بنالم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به عالم شرم و غیرت رَخت بسته         بوَد مومن چو کِشتی ِ شکسته

درستی از جهانی رخت بسته             چرا مهدیِ دین راحت نشسته

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شده معروف منکر ثمٌّ بکمٌ                   نشاید راست گفتن بهرِ مردم

همه غصبی است دیگر مالِ مردم         فروعِ دین و ایمان از میان گُم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گنه کردی شود ضنکَ معیشَت             به ناگه زشتیَش آید به پیشَت

همیشه بوده این کارِ طبیعت               جلوگیری نَما نفسِ خبیثَت

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نموده مالِ دنیا جمله را کور                 زِ بهرِ حق همه مردم شده دور

به قلبش جا نموده نیشِ زنبور              به ناگه جای او گردد تَهِ گور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بترس از حق و تقوا پیشه بنما             خدا را دان حاضر و ناظر همه جا

به ذاتِ حق دمادم سجده بنما             طمع در مالِ دیگر کس، تو منما

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران...

                                                     دیوان شهید-صفحات 129، 130 و131

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                    تاب هجران (8)

گنه بنده نمود و حق خجل شد            مرا از کار حق هر دم عجَب شد

خلایق آفریدن را سبب شد                 زِ فضل و جودِ او بر ما کَرَم شد

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مگر مجبور بودی یا که ناچار                 زِ دستِ بندگان باشی گرفتار

نمائی بهرشان با جود، رفتار                ولیکن معصیت کارند، بسیار

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ خاک از قدرتت خَلق آفریدی               تو روحِ خود در این قالب دمیدی

مر او را چون خود آزاد آفریدی               بدایع عشقِ خود در وی دمیدی

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به آصف داده بودی علمِ اسماء             نمودی تخت بلقیس حاضر آنجا

کنم سرّش زِ بهر تو هویدا                   که قُربِ آدم است از دیو بالا

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ توبه، آدمی را داده رفعت                  که ابلیس از منی مردودِ رحمت

شدی قارون زِ کفران در هلاکت            حسد قابیل را شد در ضلالت

به شدّاد نیز دادی وقت و فرصت           اِرَم را ساختی با صد مشقّت

نشد داخل در آن جایِ ظرافت              سلیمان را نمودی غرقِ نعمت

زنِ فرعون را گشتی تو رهبر                همه فرعونیان شد غرقه در بحر

ثمود و عادیان نابود از قهر                   نجات لوط و قومش بود از مهر

نمود ایّوب زِ کرمان و بلا صبر                زکریا شد زِ خونت ارّه بر سر

به داودی بدادی صوت ماهِر                به جادویان شدی ناگاه رهبر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ریاست بین به فرعون شد ندامت         به نااهلان شود از علم شقاوت

تو شاکر شو که کفران است آفت         زِ دولت درکشَد در راهِ نکبت

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

کلامی کرد ایجاد حیِّ داور                  وزان نوری هویدا گشت و ظاهر

پسِ آن، خلق کردی روح حاضر             زِ تزویجش شدیم ما پنج ظاهر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شد از نورِ محمد عرش پیدا                 مَلَک از نورِ حیدر شد هویدا

زِ نورِ فاطمه شد آسمانها                   زِ نورِ آن دو عینم جمله اشیاء

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

تو خود دانی که من نادان و مَستم       بوَد حق زآنکه من از خاکِ پستم

زامرِ تو در این زندان نشستم               درِ اغیار را بر خود بِبستم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

فَلَک ها خلق از آلِ عبا شد                 وَز ایشان جنّت و دوزخ به پا شد

که ابلیس زان سبب مردودِ راه شد       که نورِ جمله از نورِ خدا شد

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ابوجهل و ابولهب آن دو گمراه               زِ پستی و حسد خارِ سرِ راه

به هر جا فتنه ها کردند بر پا                شدند بهرِ کجیِ خویش گمراه

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گرانی را بود او جامه چرکین                به دربار شَه آمد کرد تمکین

شَه اش گفتا برو ای مردِ ننگین            چه سان برگردم از لطفت چو پیشین

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ احمد حکمِ حق گردید صادر               به اجرایش علی مامور و قاهر

شدند بعد پیغمبر جمله کافر                نماندی بر علی جز شش یاور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

علی را شد زمان واقع چو در عصر         شود فرزندِ او از غیب ظاهر

جهان را پاک سازد او زِ کافر                  کند اجرا همه دستورِ داور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هویدا بهرِ صالح ناقه از سنگ               علی را در شجاعت نیست همرنگ

همیشه باشد عالم در پیِ رنگ            حسین را حبِّ دنیا گشت در جنگ

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شدی یحیی زِ ترس و خوف، گریان         زِ فرقت شد دلِ یعقوب بریان

عزیزِ فاطمه از جورِ عُدوان                     فَلَک زین ماجرا گردید گریان

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                     دیوان شهید-صفحات 126 تا 129

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                   تاب هجران (7)

سه جا بهرِ بشر آمد هلاکت                چنان بر میوه ها رنج است و آفت

به ذات و فرج و دیگر لقمه ناپاک            به محشر آرزویش کاش بُد خاک

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نماید سارق در مال تو غارت                برَد بی دین چو دیوَت هر اسارت

به کارِ زشت رو کردی چو عادت            شوَد خسران تو را روزِ قیامت

تو باشی کور بهتر یا که بینا                 نظر کردن به نامحرم سراپا

چو شیطان هر دمی پیمان ببندد           که دست و پاهای ما را ببندد

زیان باشد تو را در روزِ عقبی               خداوندا ترحم کن بِماها

مشو با نفس و شیطان هیچ دمساز      به هر کاری توکل کن تو آغاز

نما فکری به حالِ خود بپرداز                سحر برخیز و با حق گوی هر راز

شفا خواهی توسل جو به قرآن            شود هر مشکل از صلاة آسان

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

سحر برخیز و بر حق کن نمازی            به درگاه خدا راز و نیازی

زِ بهرِ راه، دورت برگ و سازی               خدا گردد به اعمالِ تو راضی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

عمو و خال و عمّ و باب و مادر              برفت از دارِ دنیا ای برادر

چرا از عمرِ خود باشی تو غافل            نظر بنما که عمرت گشت زایل

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مرا خون از جگر تا حلق لبریز                ندارد نفسِ دونم هیچ پرهیز

کنم با ریسمان او را گَل آویز                توکّل می کنم سوی خدا نیز

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نباشد خلقتِ حق، لهو و بازی             فِرِست اکنون به گورَت برگ و سازی

ندادندت یقین عمرِ درازی                    به فرزندان و مال خود چه نازی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

سحر از مرغ حق عبرت بگیرم               زِ عشق و عاشقی از خود بمیرم

زِ دنیای فنا هر لحظه سیرم                 کنون در مجلس دنیا اسیرم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بسی کردم به نعمت هات کفران          سر و پایم همه جُرم است و عصیان

نَشَم نومید از درگاهِ یزدان                    کریمی و رحیمی است و غفران

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شود از ذکرِ حق دل مطمئنّه                مشو غافل که دشمن در کمینه...

                                                    دیوان شهید- گلچین صفحات 125-131

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان