بسیج نمودن اشیاء به ذات حق

ذرات جملگی چو فلک ها به گردش است         در حمد و سپاسِ خداوند داور است

هر سنگ و کلوخ که پیش تو ساکت است        در دست احمدی به خداوند،حامد است

از نور ریگِ وجود، بدانم همه جهان                   برپا تمام عالم و افلاکِ اعظم است

عالم دهد گواهی ذات خدا، یقین                    هر شیء یقین به ذات خداوند، ذاکر است

نیکو نظر نما تو ذرات را به ذات                        قطرات و ذره ها همه گرد و مدور است

هر شیء به ذات، بوَد فرد، در وجود                 نیکو نظر نما که ز فعل، مصور است

چون ذره ها همه فردند از یقین                      باشند گواه واحدِ یکتا که قادر است

افلاک جملگی همه از ارض تا سماء                در حمد و در سپاسِ خداوند اکبر است

چون نیک بنگریم در این کثرت از عیان               هر یک جدا جدا برای خود عالم است

گویند دسته ای که جهان چون شده به پا؟        گو پیش حق چو موی، نماید که در سر است

از حمل موی خود تو اگر عاجزی بگو                 عاجز شود خدای، ز اشیاء که قائم است

یا همچو تخته ای که فتاده به بحرها                دایم بروی آب چو کشتی شناور است

در پیش ذات، عالم و امکان جمله لا ست          لطف خدا به جمله ی کثرت برابر است

چون ذات، واحد است ز ممکن یقین جدا           او نور پاکِ محض، نه چون ما، مصور است

خواهی اگر که شناسی خدا کجاست              هم هست و نیست، همچو خوری در برابر است

هر چند نیست ذات خدا را لب و دهان               لیکن سخنوری ست که از جمله، اعظم است

بینا بوَد ولیک ندارد چو ما دو عین                     بینایی اش ز علمِ خودیت مقرر است

ایجاد می کند سخن و دست و پا و گوش          نِی! آنکه جسم، یا که شبیه مرکّب است

در حُسن اوست، عالمیان را بس آرزو               میسّر نگردد هیچ، که سلطان قاهر است

موسی نمود ز دیدنِ حق،  چونکه آرزو              پاسخِ  لَن ترانِ  مر او را به عالم است

شد جمله زینت و زیبا چو قطره ای                  یک قطره از نکوئی او، بهر عالم است

گر ذره ای ز نور خدا گردد آشکار                     این دیده را کجایِ دگر، تاب دیدن است

از نور ازدیاد بصر تاب ناورد                             ظلمت نمایدش به چسان چشم، قادر است

برگو چسان قطره به دریا برابر است                گفتار من چو تخته به بحری شناور است

گردد برهنه از همه، عالم شود فنا                  چون نیست راز هست، محالی ز دیدنت

نقشی اگر به تخته نمائی مصوری                  خود گوی، نقش تواند ز دیدنت؟

چندین هزار بار ز خود، نورِ حق فزون                کی خود دگر مقابله با نور اکبر است

گر لطف حق شامل حالم نمی شدی              خود گو چسان قطره به بحرش شناور است

دست من است بعد خدا دامن رسول              آن روز داوری که حیدر کرارم داور است

زان بعد، کارها هست محول به نسل او           دستم دِگر به دامن زهرای اطهر است

گویم علی و جان بدهم تا روم به قبر               چون نام من به نام علی هست، دفتر است

هرگز ز خویش، گوهر نیکو نسفته ام               او بر دلم گذاشت که گِلَم را سرشته است

طفلی بُدم ضعیف، نراندم ز خود مگس            لب های من شیر زِ امرش گرفته است

نام خدا علی و ساقی کوثر علی                   من هم علی که خداوند، یاور است

بین دو عین، عین وسط را مکن تو حذف          عینم همه ز عینِ علی، بهر دیدن است

                                                              دیوان شهید- صفحات 42 و 43

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                              پاسخ صوفیان

صوفی هر یک، یک رهی بگزیده است          بدعتی در راه حق بنهاده است

گر هوای نفسِ دونش میل نیست                وین مرید و زین روش بر گو، زِ چیست

دین حق باشد یکی در اتفاق                      دین احمد را نمی باشد نفاق

گر که مرشد بود در اول یکی                      پس چه شد هر کس گرفته مسلکی

هر یکی اندر پی میل و هوی                      بر گرفته مسلکی بر خود جدا

در ره ابطال، از خود شد رضا                       چون منار واژگون در آب و ماه

خواجه پندارد که ماه در آب هست               عکس باشد، غرق گردد خوار و پست

فکر کن! این مذهب و این راه نیست            جز طریق مردم گمراه نیست

راه و رسم عاشقی نبود چنین                    راه و رسم جعفری را برگزین

چیست برگو جوز با انگشتری                     پول و دستمال و نبات است از خری

هیچ دیدی رسم و راه حیدری                     نیست این قید و بند را مشتری

همچو صیادی صفیر مرغ کرد                       زین طریقه مرغ را در دام کرد

مرغ زیرک زین روش در دام شد                   روز صیادی همه در کام شد

                                                           دیوان شهید-صفحه 100

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                 زکوة چیست بیان فرمایید

شد زکوة چشم تو ای متقی                گیری از اشیاء حق تو عبرتی

شد زکوة گوشَت، ای نیکو سرشت        حکمت آموزی  نگردی خود پرست

شد زکوة این زمان گفتار خوب               که نگه داری زبان را از عیوب

شد زکوة دست و پا ای خوش سرشت    که نماید منعت از هر کار زشت

شد زکوة قلب دانم ای نکو                   که ز عشق حق بگردی کو به کو

بر همه اعضاء بود واجب زکوة                راه نیکو برگزین ای خوش صفات

ای علی غفلت نمودی زین زکوة            پاسخ حق را چه گویی زین حیوة

                                                      دیوان شهید-صفحه 84

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                       کنز خفی

بشنو از من گویم از کنز خفی               تا ز اسرار حقیقت پی بری

عشق اندر ذات حق بودی خفا             جلوه گر شد بر تمام ما سوا

بود اندر ذات حسن آن صنم                 جلوه ی خود کرد ظاهر از کرم

بس که بر خود بود پیدا کردگار              جمله  لا بودند پیش آن نگار

نیست تاب دیدن رویش یقین               عالمی را مات کرد آن نازنین

گوهری را آفرید از ذات خویش              با جلال و با کمال، ز اندازه بیش

چون بکثرت گشت این گوهر عیان         عالمی از عشق پیدا و نهان

گشت چون ظاهر، آن گنج خفی           هم احمد گشت آن دیگر ولی

گشت حق ز آیینه ی زین دو عیان         با صفات و با کمالش در جهان

چون خدا را جلوه ی قاهر بود               هر بصر از دیدنش قاصر بود

خواهی ار ظاهر تو بینی نور خود           نی توان دیدن، نگر ای مرد حر

نور حق را مرتبت چندین هزار               این تمنا را ز فکرت وا گذار

وصف حق خارج بود از چند و چون          ظلم باشد ظلم، بهر خود مکن

بس که افزون بود نور آن وفی               بهر پیدایی ز ما باشد خفی

جلوه گاهش هم نهان و آشکار             نیست با هستش چو خور، دان ای نگار

گشت پیدا احمد نیکو سیر                  شاهد ذات خدای دادگر

بلکه هر شیئی گواه ذات اوست           گشته ظاهر از ظهور ذات هو

ز احمد و دیگر علی جهر و خفی           شد هویدا، حق نلرزی ای وقی

فرق باشد بین ایشان با خدا                احمد است مخلوق، خالق زو جدا

حکم حق بر احمد ار گردد صدور            شد علی و آل، ز اجرای امور

چون زمین و آسمان فرع نبی ست        هر کجا شد محفلی ذکر علیست

با وجود آنکه عالم دشمن است            نغمه هایش جمله در عالم پر است

ابر گردد عاقبت از خور جدا                  خور نماید جلوه بر ارض و سماء

عاقبت خورشید حق ظاهر شود            دین ناحق جملگی باطل شود

قابلیت گر کند پیدا زمان                      عدل ظاهر می شود اندر زمان

هادی دین که کنون در غیبت است        می شود ظاهر چو ابرش در بر است

می شود دانم جهان خلد برین              عدل ظاهر می شود روی زمین

گرگ با میش باهم اند، اندر آبخور          رخت بر بندد ظلم و شرک و جور

هادی دین مهدی صاحب زمان              دین حق احمدی گشته نهان

هست مداحت علی ای شهریار            انتقام از دشمنان دین برآر

                                                     دیوان شهید-صفحات 76 و 77

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                                  مراد

زین جهان بگذر یقین کار تو بهتر می شود           سعی بنمودی نشد، در حشر حاصل می شود

رنج دنیا بعد این از تو، زایل می شود                  گریه کردی بر خدا، دانم که گوهر می شود

چون نشد در بر رخت، دانم رخت وا می شود       دردسر دیدی ز دنیا عقده ات وا می شود

غصه ها خوردی به دنیا اجر بالا می شود            در سرای نیک و راحت مر تو را جا می شود

این نماز و روزه ی تو حور و غلمان می شود         ذکر حق آنجا تو را هم شیر و شکر می شود

ناله ها کردی به شب زان نغمه حاصل می شود    زان همه بهتر خدا در قلب، ظاهر می شود

عارف و معروف دانا، جمله کامل می شود            عقل گر ناقص بود، آنجای کامل می شود

مرغ بریان، میوه ی بسیار کامل می شود             هر طرف روی آوری، زان نغمه حاصل می شود

درد و رنج و غصه آنجا نیز زایل می شود               هر که عادل نیست در آنجای، عادل می شود

هم زن و فرزند عاقل نیز، صابر می شود               این بدن گر پیر گشته تازه و تر می شود

نفس و شیطان دانم آنجا از تو زایل می شود         هر چه می خواهی ز حق بهر تو حاضر می شود

                                                                   دیوان شهید طاهریان-صفحه 65

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان