مرثیه (1)

چون حسین شاهنشه آزادگان            کشته شد از بهر دین، اندر جهان

جمله یارانش شهید دون شدند            بی کفن بی غسل، اندر خون شدند

تشنه لب بودند یاران حسین                آب بِبُریدند از آلِ حسین

حلق اصغر پاره شد از تیر کین              زِبن سعد و حرمله زان دو لعین

محمل زینب دِگر پرخون ببین                راس اندر نیزه قرآن خوان ببین

خیمه گاه اهل حق آتش زدند               روی زرها سکه ی باطل زدند

شد زِ سیلی صورت طفلان سیاه          پا برهنه خار، طفلان را به پا

کس ندیده هرگز این جور و جفا             سر بریدند مر حسین را از قفا

خیمه گاه اهل حق آتش زدند              روی زرها سکه ی باطل زدند

گوش کردند پاره، بهر گوشوار               بر یتیمان شد جفای بی شمار

آل احمد جمله اندر اضطراب                 از ستم طفلان به صحراها فرار

تشنه لب بودند یاران حسین               آب بِبُریدند از آل حسین

زینت عرش برین گَشتی سوار             از غل و زنجیر بودی بی قرار

با تن تب دار و چشم اشکبار               بسته بر اشتر به سختی و فشار

تشنه لب بودند یاران حسین               آب بِبُریدند از آل حسین

تا ابد لعن خدا بر مشرکین                  بر یزید و شمر و هم سعد لعین

بجدل و خولی و دیگر سنان                 آه و واویلا دِگر بر ساربان

خیمه گاه اهل حق آتش زدند              روی زرها سکه ی باطل زدند

در خرابه دخت مظلومان، حسین          از ستم جان حسین را نور عین

کن نظر اکنون تو بر احوال او                زینب و جاه و مقام و حال او

تشنه لب بودند یاران حسین                آب ببُریدند از آل حسین

ظالمان را لعنت حق تا ابد                   هم به دنیا، هم به عقبی از اَحد

کن نظر اکنون تو بر احوالشان              در سفر شد منزل و مؤایشان

خیمه گاه اهل حق آتش زدند               روی زرها سکه ی باطل زدند

بجدل و خولی و دیگر سنان                 آه و واویلا دِگر از ساربان

یادم آمد از امام مسلمین                    موسی کاظم امام مؤمنین

ماند در زندانِ هارون هفت سال            شد شهید از زهر هارون زین مقال

بعد آن ملعون، مأمون پلید                   نطفه اش از حیض گردیدی پدید

این پسر چون آن پدر کردی جفا            زهر در انگور بنمود از خفا

عالِمِ آل محمد شد شهید                   از جفا و ظلمِ آن دونِ پلید

زین سبب از حق رضا آمد لقب             ای علی از این سخن بر بند لب

ام فاضل دخت آن ملعونِ دون               زهر دادی مرتضی را همچنان

هم پدر دیگر پسر هم دخت او              دل بسوزد تا ابد زین گفتگو

جای دارد آسمان گریان شود                ماهیان در بحرها بریان شود

چون قیامت عالمی درهم شود             بحرها زین ماجرا چون خون شود

ای علی بربند لب را زین سخن             شورشی بر پا شده بر انجمن

چون حسن از زهر جعده شد شهید       لعن حق بر آل سفیان و یزید

                                                     دیوان شهید -صفحات 185 و 186

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                          حکمت پروردگار

شد نِدا از جانب پروردگار                     جانب حق او بگردد رهسپار

علم آموز زِ خضر از بهر خویش               تا زِ حکمت راهِ حق گیرد به پیش

خضر گفتا حکمت آمد کار من                هر چه دیدی لب فرو بند جان من

خضر و موسی بست پیمانی درست      هر چه بیند لب ببندد از نخست

بعد پیمان هر دو بر کشتی سوار           جانب مقصد شدندی رهسپار

ناگهان دید آن کلیمِ حق شناس            خضر، کشتی کرد سوراخ او زِ ناس

گفت این ظلم است می بینی عیان       سرِّ آن برگو به من اندر جهان

خضر گفتا عهد بستی ای شفیق          عهد مشکن تا به ما باشی رفیق

بعد ظاهر شد غلام، او سر برید            مات شد از کار او اندر مزید

معترض گردید موسی چون نخست       گفت کار مای و تو ناید درست

بار دیگر گر زِ من گیری سراغ               می شود ما بَین ما هذا فِراق

سوی شهری بعد آن گشته روان          تشنه و  لا تَاکلوا اندر جهان

بسته شد در رویشان اندر خبر             جانشان بر لب بُدی از ما حَضَر

بعد از آن دیدند دیوار خراب                  کرد تعمیرش زِ موسی رفت تاب

گفت سرّش را بگو ای نیک خوی          که مشوش شد دلم زین ها یِهوی

گفت کشتی باشد از چندین یتیم         بالشان مومن چو بودی ای علیم

پادشاه ظالم و هم مقتدر                    مِلک شان می بُرد می دانم به جِبر

من شکستم تا مصون ماند وَزان            تا بماند مدتی از بهرشان

گفت زان پس خضر از سرّ غلام            چونکه او کافر بُدی کُشتم، همام

سر بریدم  تا که بابش در جهان            در امان باشد آن نیکو روان

حق دهد اندر عوض او را پسر               تا که گردد نور چشمان پدر

بُود آن دیوار از مال یتیم                       بُود در ضعف و صغیری دل دو نیم

بُود گنجی زیرِ دیوار از خفا                    من به تعمیرش نمودم ابتدا

بعد چندی می بَرد زین گنج، فیض         سرِّ آن گفتم فرو آیی زِ غیظ

معنی دیگر بوَد در آن خفی                  با تو گویم تا ز سرّش پی بری

هست کشتی معنی اش همچون بدن   از ریاضت بشکن او را ای حَسن

آن غلام هست در بدن از نفس دون       هفت سر، با هر سری آید برون

خلق او را کن جدا از تیغ تیز                  تا بماند سالم، ایمانِ تو نیز

گنج باشد نیز ایمان ای پدر                  کوش در تعمیر او ای نیک فر

تا مصون مانَد ز شیطان دغل                تا به کار آید تو را روز عمل

ای علی! از نفس و شیطان کن حذَر      تا مصون مانی زِ هر کار دَغل

                                                     دیوان شهید- صفحه ی 92 و 93

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                          فلسفه اسلامی

گر نمایی ضرب، یک را در یکی             تا ابد باقی بماند آن، یکی

هر یکی فرد است و بر ذاتش گواه        نیست هرگز در جهان یکسان گناه

هیچ برگی نیست همتا ای کیا            آدمی و طیر و دیگر وحش ها

هر یکی باشد جدا در تار و پود             خلقت هر یک جدا شد از وجود

هیچ طیری و ددیّ و آدمی                  نیست هرگز مثل هم در عالمی

این چنین بنموده حق صنعتگری            تا ز یکتائی او تو پی بری

فاعل و مختارِ هر شیئ خداست           پس حساب خلق، از خالق جداست

برق اندر سیم ناید در نظر                   لیک، اندر فعل او دارد اثر

درک حیوان باشد از ما بیشتر               می کند او درک، ما زان بی خبر

بال و پر دادَست دانم او به طیر             آدمی را عقل تا باشد به سیر

هر یکی دارد جدا یک عالمی               ذره ها را هم به سَر شور و شری

تا توانی در جهان تخمی بکار                سالها در خاک بنگر زین قرار

کس نگیرد بار کس در آن جهان             هر کسی تنها به سوی حق روان

برنگردد بعد رفتن از جهان                   بطن مادر، کی عوض کردَست، هان!

غیر را در خانه کس محرم نکرد             ره دهند آن را که باشد مُعتمَد

جان من اکنون شنو پند نِکو                 گفته ی "قَالوا بَلی" اینک بگو

                                                    دیوان شهید-صفحه ی 307

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                                گوهر

بشنو زِ من ای دوست سخن های گوهر          الله و رسول است چو آتش به خبر

وآنگاه شهید حق و عشق به خدا                   انفاق به مال و دوری از کبر و ریا          

ستاری و عهد و پیروِ عدل و عمل                   نیکی به ستم وسیله دوری ز دغل

گفتار نِکو به مادر و هم به پدر                        از دوستی مال جهان کن تو حذر

هم سجده ی شکر و صبرِ راضی ز قضا           دوری ز حرام، باش در خوف و رجا

آزاد و بری حذر کن از ظلم و ستم                   این موعظه را بگوش بسپار زِ من

                                                              دیوان شهید-صفحه ی 53

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      غرور و نخوت

زور را بگذار زاری برگزین                      از چه می نازی به خود، ای نازنین

گَر به خود نازی، فروشم در جهان          شد مرا قارون، همچون بندگان

پیش از این بودند آیند بعد از این            نیستی چیزی دگر ای نازنین

گر بگویی از یَلان باشم کنون                از تو بالاتر بُوَد گَردی زبون

یا که آرد مرگ گریبانت به درد               کیست یاور تا که او جانت خرد

گر بگویی عارف ربّانیم                        نیست گردیده همه ما دانیَم

ناگهان مانی فرو در مسئله                  چون خری اندر گلی مانی، یَله

طفل اَبجَد خوان تو را استا شود            پیش مردم، جمله مُشتت وا شود

یا که نازی در جهان از حُسن خود          تب که آید حسن نیکوی تو بُرد

گر بگویی هست اخلاقم نِکو                بهتر از تو هست مَرد نیک خو

گر بنازی بر سیاست های خود             ناگهان درمانده گردی جای خود

بوده باشند و آیند بعد از این                 چیستی؟ فکری نما ای نازنین

گر قبول افتد دِگَر از پند من                  می شوی انسان نیکو در زَمَن

آفرین گویند بر تو مرد و زن                   تا توانی در جهان گوئی بزن

ای علی اندر جهان برخود مناز              با تمام نیک و بد دایم بساز

                                                     دیوان شهید-صفحه ی 66

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان