شناخت احوالات مردم در مجلس

چهار تن در یک سفَر گَشتی رفیق   گوهری بودی یکی را زان فَریق

زان میان چون بود یک دزدِ جوان       دید گوهر را خَفا اندر میان

در کمین بود و پی فرصت به شب    تا رُباید گوهرش آن خودپرست

گَشت غافل دزدش آمد در رُبود        نفسِ شومِ خویش دلداری نمود

بر پَرید آن صاحبِ گوهر زِ خواب        دید گوهر نیست شد در پیچ و تاب

خواست تا زان راز بگشاید دو لب     گوهر خود را کند زِ آنها طلب

عقل آمد بر سَر و عقلش به جا       گر کنم افشا کُشندم از جفا

با رفیقان گرچه او بودی قَریب          تا به شهری اندر آمد آن غَریب

مقصدش آن شهر بودی از قضا        در همان شهر بُدی حاجت روا

رفت از مقصودِ خود پیشِ وزیر          مطلب خود باز گفتی با امیر

شد وزیر آن دَم به نزدِ پادشاه          هرچه بودی گفت باشد از خفا

شد به فکرَت، رفت شَه در خود فرو   دختر شَه گفت سَلیف بازگو

سرقتِ گوهر همی گفتا بِدو            گفت مشکل نیست آنها را بگو

جمله را احضار کرد و میهمان           شد بساطِ سفره حاضر آن زمان

خواست دختر جُملگی را در حضور    من غریبان را کنم دعوت به صُور

چند روزی پیشِ او مهمان شدند       در سُرور و نعمت و شادی بُدند

کرد دختر این سوال از آن عَدید        مشکلی دارم زِ بَهرم حل کنید

داشت شاهی دختری اَندر قدیم      رفت در باغ و گلی چید آن حَریم

باغبان را بُود در آنجا پسر                از برای گل و گلزار کَردَش طلب

گفت هر گَه که نمودی شوهری       در شبِ اول رجوع بر من کُنی

اتفاقاً شد به کابینِ وزیر                  گفت عَهدِ خویش را با آن وزیر

شد سوی پیمانِ خود آن دَم روان      شب رو راهَش بست دانم آن زمان

گفت عهدی کرده ام با باغبان          از پسِ آن می دهم زینَت، بِدان

رفت آنگه او به پیشِ باغبان             عهدِ خود تجدید کردی با جوان

درگذشتم گفت اکنون شُو به دور      من گذشتم از آن نیکو سُرور

شُد روان بر دزد و خود را عَرضه کرد   گفت من هم می کنم از تو گذشت

شب رو شُد نیز با او اجنبی             عهد کرد و شُد در آنجا خَفی

گفت امتحانت ما نمودیم از نخست    عهد و پیمان تو می باشد درست

حالیا گوئید کدامین بَر شدند             وَز نِکوئی زان دیگری افزونتر شدند

زان یکی گفت باغبان باشد نیکو        که گذشت از آن عروسِ باشکوه

دیگری گفتا که سارق بهتر است       درگذشت از مال، دانَم بهتر است

دیگری گفتا که شوهر بهتر است       که زِ ناموسِ خودش کرده گُذشت

سوی بابَش آمد آن نیکو سِرشت       سارقَش آمد بِدان مدرک بِدست

"هست آن دیگر که از غِیرت به دور     جایِ او بهتر بوَد در قعرِ گور"

گر گُذار افتد به مجلس با عموم         تو شِناسی هر یکی از آزمون

هرکسی را ای علی مَنما تو یار         از رفیقانِ هواها کُن فرار

                                                 دیوان شهید-صفحه ی320 و 321

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                   در توکل

جانبِ صحرا روان شد عارفی                        بر طوافِ خانه ی حق آن زَکی 

تشنه گردید و به سوی چاه رفت                   تا بنوشد آب آن نیکو سرشت 

دسته ای از آهوان آنجا بدید                         بر سرِ آن چاه چون گَشتی پدید

کرده سر را جمله سوی آسمان                    آب برجوشید از چه زان میان

جوششی کرد وَز چَه آمد برون                      آهوان سیراب گشتند آن زمان

عارف آنگه چون روان شد سوی چاه               شد فرو آبَش به دل بنمود آه

گفت یا رب سِرِّ آن را بازگو                            تا بدانم سرِّ آن را مو به مو

بَهرِ حیوان آب را بالا بَری                              این سبب از چیست قهرم چون کنی

شدن نِدا رُو در پی ریسمان و دَلو                   سُست باشی در توکل مات و محو

جانبِ صحرا روان گشتی خجِل                      در خود و لیک گردیدش به دل

ناگهان گَشتی جوانی آشکار                        نامِ او را بُرد در آن گیر و دار

عارف گفت با من گو چه سان بشناختی         نام من بردی، به من گو ای تقی

گفت آن کس که خدای خود شناخت              راه و رسم دیگران دانَد به ذات

کرد زان سان جوان وصیّت بهرِ او                    که به سر شد عمرِ من دیگر عمو

گفت برگو از کجا فهمیده ای                         سِرِّ آن بَرگو که تو سرُّالَلهی

گفت گَر بشنوم ندای کبریا                           می کنم تسلیم جان را با رضا

چون وضو بر ساخت از بهرِ نماز                      شد به مهمانی ای که بودَش برگ و ساز

عارف گشت مشغول اندر غُسلِ او                 تا به قبرش بنهادی بس نیکو

ناگهان خندید بر رویش چو گُل                       ناله ها کردَش در آن دَم چون دُهُل

گفتَش در مُوت گو این خنده چیست               گفت شیخا مردِ حق را فوت نیست

جامه ی خود را بذل کردم زِ دَهر                     تو نداری سرِّ آن هرگز خبر

توشه بردارید از دارِ فنا                                 از برای بهره ی دارِ بقا

می رسد هر دَم به جان و دل ندا                   در خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنس از خدا

لیسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى                           همتی بنما تا یابی بقا

بهرِ تقوا کوششی بنما به دَهر                      عاقبت راحت شَوی از این سفر

کن قناعت پیشه از حق شو رضا                    عاشقِ حق باش و با حق کن وفا

ای علی تو عاشقی را پیشه کن                   در رهَت در هر زمان اندیشه کن 

                                                             دیوان شهید- صفحه ی 323 و 324

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

             جواب رزمندگان به هدیه کنندگان (از جبهه)

نیک پرستان نیکو سیرَتان                 مردم نیکو سیَر اندر عَیان

با دل و جان هدیه فرستادگان           هدیه فرستاده به رزمندگان

بیوه زن و طفل و کَهین و مَهین          هدیه فرستاده زِ بَهرَت ببین

تا که کنی رَزم برِ کافران                   تا شود هوشیار تمامِ جهان

گریه نمودم زِ تشکّر بَسی                تُف به کسی کرده خیانت بَسی

پشت نمودَست به یاران به دَهر         کرده چو از مسجد و محراب قهر

زشتیِ او هست زِ اندازه بیش           کرده خیانت چو به ناموسِ خویش

وای بوَد وای بر این مرغ شُوم             کرده خیانت زِ بَرِ مرز و بوم

شصت زِ پنج است مرا سال بیش       من بگذشتم هَمی زِ عمرِ خویش

با کمک جمله رزمندگان                    کفر نماییم به دوزخ روان

هست مرا نام علی در جهان             رَزم نمایَم چو به کفرِ جهان

وحشتی افتد به دلِ کفرِ دون             زِ اسلحه سازیم چو دریای خون

شوقِ شهادت بوَد اندر سرَم              هدیه کنم جان زِ بَرِ رهبرم

پرچم اسلام شود پا به جا                 چون که بوَد یاورِ ماها خدا

تحتِ لوای امام زمان(عج)                  باد یقین جمله ی جنگاوران

هست نیکو بر تو شهادت مقام           عُمر همه باد فدای امام

  والاتر از مهر و محبّت چیز نیست          

  هدیه ی ناقابل من (بر شما) جز شعر نیست

                                                    دیوان شهید-صفحه 341 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                             از جبهه

کردی چون نصیبِ من ایمان زِ کرَم                 هرگز نتوانم به جهان شُکر تو را

باشد نظرم همیشه بر جانبِ تو                    نسیان به چه سان کنم احسانِ تو را

اندر همه دَم رسیده رزقِ تو به من                برگو به چه سان کنم کفرانِ تو را

مِهرِ تو به من شدَست اندر گِلِ من                هرگز نکنم جدا خود، مِهر تو را

بُودم به عدَم تو کرده ای خَلق مرا                  آخر به چه رو من نکنم ذکرِ تو را

لطف تو به هر جا چو شد شاملِ من               هرگز نکنم خدا کتمان تو را

اندر دو جهان خدا به من کن نظَری                 این فِکرتِ من پی نبَرَد ذاتِ تو را

در یک نفَس تُهی شدم من زِ خودی               یابم به همان دَم کمالاتِ تو را

هر برگ و گیاهی شده است ذاکرِ تو              منکر نشَوم دَمی آیاتِ تو را

رَه داده نشان، پیغمبرت از سَرِ لطف                زین سان محبوب شدم همیشه مرآت تو را

قادر نبوَد کسی به جز قدرت تو                      جز اِذنِ تو کس نیابد غیبِ تو را

در مجلس بَزم و آتشِ خود راهَم دِه                 تا من شنوَم زِ تو نواهای تو را

توفیق عطا کن به من از لطف و کرَم                تا در همه جا رو نکُنم امرِ تو را

مِهری به دلَم فکَن سوزم شب و روز               تا آنکه نمایم همه دَم حمد تو را

ایمان و یقین نصیبِ من کُن یا رب                   وَز تو شنَوم زِ تو نداهای تو را

در انجمن و خِلوت و در خانه و دَشت               هرگز نکُنم به دَر زِ سَر فکرِ تو را 

دیدم به جهان بَسی وفاهای تو را                  درمانده شوَم بخوانم آن نامِ تو را

تویی یا رب همه دَم از گُنَه من چو گواه            از تو خواهم که ببخشی از جرم و خطا

تویی آن رازقِ بخشنده که از لطف و کرَم          زِ عدَم خَلق نمودی هم أرض و سَما

تویی آن غافرِ بخشنده که از بخششِ تو          طمَع آرَد زِ تو شیطان به قیامت زِ کرَم

وَز عَدَم از امرِ تو به سوی تو آمدم                   زِ فِعلِ خود بس خجِل به سوی تو آمدم

با گُنهِ بی شمار به سوی تو آمدم                  به عَجز و درماندگی به سوی تو آمدم

زِ کارِ خود شرمسار به سوی تو آمدم              دیده پر اشک باز به سوی تو آمدم

وَز کرَمَت با امید به سوی تو آمدم                   کنون به قلبِ نِگار به سوی تو آمدم

پریدم از جمله باز، به سوی تو آمدم                گذشته زِ اهل و عَیال به سوی تو آمدم

به نامه ای بَس سیاه به سوی تو آمدم            به مِهرِ خویش واندم به سوی تو آمدم

                                                              دیوان شهید صفحه 339 و 340 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                        مناجات 2 (در جبهه)

بوده مقصودِ تو زِ ازَل عشق، یقین                         در دَمِ مرگ زِ عشقت ندهَم جان چه کنم

بار الها مددی توشه بگیرم زِ جهان                        گر ببَندی بر رُخَم دَر خدایا چه کنم

این من و این عدل و این سوز و گدازم شب و روز      گَر از این سوز و گدازَم ننوازی چه کنم

عشقِ خود را دلَم انداز به قصد سوز و گُداز             گَر سر و پایَم زِ عشق او نسوزد چه کنم

جای آن هست که از غصّه بگریَم شب و روز            گرَ از این سوز و گُدازم ننوازی چه کنم

حبِّ دنیا تو به در کُن زِ دلَم بار خدا                         دوستی تو گَر از دست روَد گو چه کنم

رحم کن بر پدر و مادرِ من از سرِ لطف                     گر به لُطفت نشوند شاد خدایا چه کنم

چون شدم خاک هَمی ذرّه صفت سوی سماء          گر در آن دَم نکنَم ذکرِ تو یا رب چه کنم 

مهرِ تو روزِ ازل با گِل من گشته عَجین                     پرورش گر ندَهم مهرِ تو یا رب چه کنم

پرورش دادی و روزیم بدادی شب و روز                    با همه لطفِ تو مشغولِ گناهم چه کنم

گر مرا عَبد بخوانی به همه فَخر کنم                       گر زِ عَبدیم برانی خدایا چه کنم

در لحَد ذکرِ تو را اَر شنوم تازه شوم                         گر مرا ذکرِ تو نبوَد خدایا چه کنم

روزِ عدلَت چو نمایَم زِ همه قطع امید                       نا امیدم تو نمایی خدایا چه کنم

خَلق کردی تو مرا تا کنم بندگی ات                         بندگیِ تو نکردم خدایا چه کنم

توئی اعظم زِ گُنَه بارِ گناهم اعظم                          یا عظیمی تو یا رب چو نبخشی چه کنم

طاقت خار مرا نیست در این دارِ فنا                         من بِدان آتشِ سوزانِ تو یا رب چه کنم

سگ زِ توفیق گردیده مبدّل به کسان                       گر مبدّل نکنی تو زِ گناهم چه کنم

یوسفی شد زِ حسَد در تَهِ چَه جورِ اَخا                    او ببخشد گنَه گر تو نبخشی چه کنم

شد به یوسف یکی باره گواه طفلِ صغیر                   روز و شب بر تو گواهَم تو نبخشی چه کنم

حکمتی بود که نِعَم به گناهم واداشت                     عیب بَدتر زِ گُنَه هست خدایا چه کنم

روز و شب گفت علی بار خدایا مددی                      که من، آشفته دل و نامه سیاهم چه کنم

بی جهت رفت عمرِ گرانمایه زِ دست                       گر که جبران نکنم گو که خدایا چه کنم

                                                                      دیوان شهید- صفحات 337 و 338

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان