استغفار از عبادت

ما هر چه سعی و کوشش نماییم به وظایف دینی خود، از هزاران یکی نتوانیم به جای آوریم و به هر کدام از فعل خود بنگریم ناقص است جز توبه و انابه از عبادت خود نتوان عبودیتش را به جای آوردن

        باش دایم پیش او عبد و ذلیل                 نیست حاجت تا بیارم من دلیل

        شکرِ او نتوان یکی از صد هزار             ذکر و حمدش نیست در حد و شمار 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                            مناجات

سبحان الله نام تو از بسم اله است          سبحان اللهِ زبان به ذکرت گویاست  

سبحان الله کنم به ذاتِ تو گواه                سبحان الله به حق است جمله ی آیات 

سبحان الله جهان به حمدت مشغول         سبحان الله نَما تو کارم مقبول

سبحان الله ذاتِ تو بوده زِ قدیم                سبحان الله تو آن جوادی و کریم

سبحان الله تویی چو رحمانِ الرحیم          سبحان الله عفوِ تو هم هست عَظیم

سبحان الله زِ تو بوَد مُلکِ عظیم               سبحان الله زِ تو بوَد لطفِ عَمیم

سبحان الله زِ تو بوَد نار و جحیم               سبحان الله زِ توست جنّاتِ نَعیم

سبحان الله زِ تو بوَد حور و قُصور               سبحان الله زِ تو بوَد مَجد و سرُور

سبحان الله به من بده صبر و ثبات            سبحان الله به من بده علمِ کتاب  

سبحان الله به ذکر تو دلشادم                 سبحان الله تو واقفی از حالم  

سبحان الله به ذکر وادارم کن                  سبحان الله زِ دوزخ آزادم کن

سبحان الله کنون فقیر و زارم                   سبحان الله تو مَحرمی بَر رازم  

سبحان الله زِ عدل تو ترسانم                  سبحان الله به اضطرارت خوانم

سبحان الله زِ کارِ خود حیرانم                  سبحان الله جز تو کجا رُو آرَم

سبحان الله زِ نَفسِ خود بیزارم                سبحان الله زِ عفوِ تو دلشادم  

سبحان الله تو نیک کن فرجامم               سبحان الله قبول فرما کارم

سبحان الله زِ مهر تو آگاهم                    سبحان الله فزون نما تقوایم

سبحان الله زِ شرِّ نَفسم کن دور             سبحان الله دو چشمِ شیطان کُن کور

سبحان الله مرا مکن از خود دور              سبحان الله پیغمبرت کُن مَسرور

سبحان الله غیرِ تو هَم رازی کو               سبحان الله جُز تو نگه داری کو

سبحان الله تو نیک گردان اَجلَم               سبحان الله تو نیک بِنما عمَلم

سبحان الله خود از صِراطم گُذران             سبحان الله زِ دوزخَم تو دِه امان

سبحان الله زِ فضل خود شادَم کن           سبحان الله زِ بَند آزادم کن

سبحان الله مرا تو محتاج مَکن                سبحان الله دلم تو غمناک مکن

سبحان الله از گُنه ام یاد مَکن                 سبحان الله تو دشمنم شاد مکن

سبحان الله نور به قلبم افروز                  سبحان الله مرا به آتش تو مَسوز

سبحان الله بلا زِ من بنما دور                 سبحان الله مَدد نمایم در گور

سبحان الله گناهِ من کن مَستور              سبحان الله حق علی حق رسول

سبحان الله قسم به آیاتِ نزول               سبحان الله قسم به زهرای بتول

سبحان الله فِعلِ مرا کن مقبول               سبحان الله حقِّ  اولو الاَمرِ رسول 

سبحان الله زِ عشق بِنمایم زار               سبحان الله به حَشر منمایم خوار

سبحان الله زِ من مکن هیچ سوال           سبحان الله زِ ترس می گردم لال

سبحان الله به من بده رزقِ حلال            سبحان الله رها نمایم زِ مَلال

سبحان الله قسم به ذاتِ شُهَدات           سبحان الله قسم به جمله آیات

سبحان الله قسم به عِلمت زِ کتاب          سبحان الله قسم به صُوم و به صلاه

سبحان الله مرا بوَد عظمِ رَمیم               سبحان الله به من بده عقلِ سَلیم

سبحان الله عفوِ تو بوده زِ قدیم              سبحان الله فضلِ تو بسیار عظیم   

سبحان الله هادیِ راهی بفرست           سبحان الله گره گشائی بفرست

سبحان الله مفاتیحِ غیب زِ توست           سبحان الله قضای حاجات زِ توست

سبحان الله زِ توست آغاز و نخست         سبحان الله توکُّلَم جمله به توست

سبحان الله قسم به اسم تو اَحَد           سبحان الله قسم به اسمِ احمد

سبحان الله قسم به ذاتِ حیدر              سبحان الله قسم به  شَبر و شَبَر

سبحان الله مرا نَما از عرفا                    سبحان الله حَشر نَما با شهدا

سبحان الله نصیب کن کعبه مرا              سبحان الله دیگر و قبرِ شهدا

سبحان الله موی سیه گشت سفید       سبحان الله وَز گُنه پشتم چو خمید

سبحان الله از گُنهِ من بُگذر                   سبحان الله بِنه به قلبم تو اثر

سبحان الله مراست سوی تو نیاز           سبحان الله تو چاره ی کارَم ساز

سبحان الله به هر سحر گویم راز            سبحان الله دَری زِ غیبم کن باز  

سبحان الله به مهرِ تو کردم خو              سبحان الله سوی تو آوَردم رو  

سبحان الله ریشه ی دشمن بَرکَن         سبحان الله به خاک و خونش افکن

سبحان الله خوف و رجا کن تو نصیب       سبحان الله بده به من صبر و شکیب

                                                    دیوان شهید- صفحات 179، 180 و 181  

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                        عبرت (3)

بُگذرم زین قصّه ی دور و دراز          قصّه ی جنّت به پیش آریم باز

چون ندارد روز و شب آنجا وجود      عرض و طولِ آن نداند جز وَدود

روشنی بخش است از پروردگار      وصف آن هرگز نیاید در شمار

میوه گَر چینی، بروید از درخت        مرغِ بریان از بَرایت حاضر است

سکّه در بازار آنجا شد عمَل           کار نیکت شد درخت و خشتِ زَر 

قصرهاء و نهرهاء و تخت ها            حوری و شیر و عسل دیگر غِنا

حوریان در هر طرف مانند ماه           جلوه گر همچون ستاره بر شما

گَر که یک حوری بخندد در بهشت    بر گُمان افتی خدا ظاهر شدَست

می کند دیوارِ جنّت گفتگو               هر طرف رو آوری باشد نیکو

نهرها جاری بوَد از هر طرف             مرغ ها بهرِ غِنا رویِ درخت

هوش از سَر می رود زِ آوازها           دردِ سَر هرگز نباشد مَر تو را

از شرابِ سَر به مُهر اندر جِنان          آدمی را تازه گردد روح و جان

هم نسیم دلکَش و هم بوی خوش    هرگز آنجا می نشُد روئی تُرش 

دَم به دَم از حق سلام و هم درود     می رسد بر جان و دل ها زنده بود

مرگ هرگز نیست از بهرِ بَشَر           شادی و هم خرَّمی بی دردسر

دَم به دَم از حق بَر آید این ندا           هست راضی از تو ذاتِ کبریا

ذکرِ تو آنجاست حمدِ کبریا               شاد و خُرّم سایه‌ات شاخِ طوبا

از نماز و روزه می باشی معاف         نی تَعَب باشد در آنجا، نی خلاف

صورت تو می‌شود بدر و مُنیر             بر سرَت تاجی زِ یاقوت ای خبیر

تخت ها بنهاده، باشد از گُهر            رخت های نیک، بالش های زَر

قصرهایی از طلا و نقره نیز               هم زِ یاقوت و جواهر ای عزیز 

قصرهای دیگر از یاقوت و دُرّ              حوریانِ باکره آزاد و حُر

اسب استبرق بوَد با مال و پَر            هر کجا خواهی شوی زان بهره ور

چشم بینا می شود از راهِ دور           گوش هایت تیز و دل پُر سرور

علم تو گردد لَدُنّی در بهشت             جنسِ باطن می شود نیکو سرشت

باشی اندر عزَّت و جاه و جلال           نعمت بی حد رسَد از ذُوالجَلال

می شود مهمان بَر پیغمبران             در پس آن دعوتِ حق در عَیان

فرش های تازه و نرم و لطیف            دوستانِ با وفاءُ و بَس شریف  

هر طرف روی آوری باشد غِنا             از همه بهتر رضای کبریا

سالم و سروَر باشی جاودان             حور و غِلمان هر طرف باشد دَوان

نیست آنجا بول و غایط مَر تو را          به عرَق تبدیل گردد ای کیا

از شراب ساقی بی درد و رنج           چون بنوشی زایل آید درد و رنج

رُو به مُلکی که ندارد آن زوال             مُلکِ اکبر وارثِ حُسن و جمال  

نیست هرگز اندر آن مُلک کبیر           پیری و هم کُهنگی ای خوش ضمیر

تکیه گاهت سُنبل و اِستبرَق است     دستبندت از طلا و نقره است

شد مقام و رتبه ی هر کس جدا         وَز عدالت مُزدِشان از کبریا

نیست در آنجا دیگر کِبر و حسد          غِبطه دارد لیک باشد بی ثمر

هر که را در مُلک باشد کمتری           شد فزون تر از سه دنیا ای غَنی

آنکه باشد رتبه اش از جمله پیش       مُلکِ اکبر را حسابی نیست پیش

صوت داودی و رُخ چون یوسفی          سن چو عیسی، شاهی و هم سروَری

هر که را باشد عِلم های نیکو            ره به جنَّت او برَد ای نیک خو

لیک باشد اندر اینجا شرط ها            شرط آن باشد علیِّ مرتضی

بی توَلّای علی دین ناقص است        گَر نماز و روزه دارد کافر است

هرکه کفران کرده نعمت های حق      دوزخ او را مَسکن و مأوا بوَد  

این بوَد از گفته ی فَصلُ الخِطاب         بیشتر خواهی بخوان اندر کتاب

بی رضای حق نمی گردد قبول          جمله طاعت ها هوا است و نُکول

شد شفاعت هم زِ اذن کردگار           دل مکن خوش بی جهت در روزگار

بی عمل خود را مکن دلخوش به دَهر  عُمرِ خود را بی جهت منما هدَر

هست بالاتر زِ رضوان نعمتی             نورِ حق بینی اگر تو عارفی

گر شَوی مهمان بَر پروردگار              می شود نورت فزون و بی شمار

بُگذرم از این سخن گویم زِ نار            تا که عبرت باشدَت در روزگار

وصفِ دوزخ را بگویم گوشدار              اندر آنجا شد عقوبت بی شمار

آه و واویلایشان از آن زَفیر                   بهرِ کیفر از شقاوت ها اسیر

پِیروِ نفس هر که باشد در جهان        جای او در دوزخ آمد جاودان

ریزد از گرمی زِ صورت پوست ها        پوستِ دیگر رویانَد چو آبِ چشمه ها

ناله و افغان در آنجا بی شمار            نیست یکدَم راحتی در قعرِ نار

تشنه گردد بهرِ آن آب جَحیم             شد سزای او عقوبت در جحیم

پوست ریزد رویَدش هفتاد پوست       بازسوزَد همان‌ گونه که سوخت

آتشین غُل باشد اندر گردنَش            اکل زَقّوم مارها شد یاورَش

تخت ها باشد زِ آتش در جحیم          شهرها دارد زِ آتش اکل ریم

تاج آتش بر سرَش باشد یقین           گُرزهای آتشین گردد دو نیم

هم قَرین باشند با دیو لَعین              لعنت از حق آید و دایم غَمین

این بوَد پاداش بهرِ کافران                 مشرکان را شد نیز جاء و مکان

این بوَد پاداشِ قوم ظالمین               تا ابد باشند در قَعر سِجینِ جحیم

لیک سوزد شیعه‌ها قدرِ گناه            پاک گردد گَر بسوزد از گناه

تا ابد مشرک بوَد در قعرِ نار              چون که بنموده قسم پروردگار

ای علی در کارِ حق مردانه باش        با خدا ساز از همه بیگانه باش/پ

                                                 دیوان شهید- صفحات 300، 301 ،302 و 303

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                       عبرت (2)

امر شد بر روح برگو کیستم                   روح نازی کرد گو من چیستم

زین سبب آمد در اَنبانِ تن                     عجز و لابه او نماید از مِحَن

حق زِ رحمت شد مَر او را دستگیر           گرد آزادش از این دار و گیر

عاریت دادند نیکی را به کفر                   که در این دنیا شوند آزاد و حرّ 

گر نبُودی این روش اندر جهان                 می شدی نابود نیکان از بَدان 

اُلفتی افکند حق در ماسِوا                     مهرِ فرزندان نهَد در قلب ها

تا شود نظمِ جهانی برقرار                      عالم از هم دَر نپاشد از مدار

در قیامت عدلِ حق گردد پدید                 مومنان را می شود روها سفید 

هرکه را کفران کرده بهرِ اِله                    روی او چون قیر می گردد سیاه

شرک ناور گَر دو کَس شد پادشاه            مُلکِ ایشان می شدی اندر فَنا

ظلمت و نور اَر به هم توأم شدی             احمد و بوجهلِ دون یکسان بودی

هست افلاکِ خدایی بی شمار               جملگی در نظم زِ امرِ کردگار

هر یکی در نظمِ خاصی شد جدا             کِی روا باشد شریکی بر خدا

پیشِ حق افلاک چون کشتی و آب           یا چو موئی در بدن آید حساب

یا که نیّت می کنی قصر و سرا                هیچ دیدی دل شود سنگین تو را

این چنین نظمِ فلک ها برقرار                   تا دلت گیرد زِ مشکوکی قرار  

روزِعدل از جانبِ پروردگار                        می شود پاداش و عدلَش آشکار

نیکیِ کافر رسد بر مومنان                      زشتی مومن به کافر این بِدان

حکمِ داور می شود اندر حساب               من نمی دانم چرا باشی به خواب

نیست هرگز این سخن از عدل دور           کسب کرده کافر از مومن زِ نور

بهرِ آدم ذرّه ها در روزِ ذَر                         آشکارا شد که زان یابد خبر

ذرّه هایی بُود تاریک و کدر                      همچو دوزخ زشت بودندی زِ قهر  

ذرّه های نوربخشِ پُر ضیاء                      در جهان مومن شدند و پارسا  

بهرِ آدم جمله گشتند جلوه گر                 تا شود از حالِ جمله با خبر

گفت یا رب بِه بوَد یکسان شوند              نیک گردند و سوی غفران روند

گفت حق، شد حکمتِ من اقتضا             تا شود معلوم بر شاه و گدا  

سعیِ هر کس شد فزون اندر جهان         مال افزون گرددَش اندر میان

گر به راهِ علم کوشی ای کیا                  می شوی دانا به قیمت پُربها

اسبِ تازی می دود در پیِ جُو                 تو زِ اسبی کمتری ای پیشِ رو

باربَر از بهرِ بار است در نَزاع                    تا که بارِ بیشتر گیرد قَفا

سعی کن کاری نما در روزگار                  منزلت یابی تو از پروردگار  

نیست منّت مومنان را بر خدا                  منّتِ حق شد بر ایمانِ شما  

گر که شعرت جمله گردیدی زبان             شکرِ حق را از هزارش نی توان

خویش از جمله مَردم کم شمار               خلقتِ خود را گَهی بر یاد آر  

کن نگهداری تو بَطن و فَرج خویش            شرکِ حق از هر گُنه گردیده پیش

آنکه نزدِ حق بوَد محبوب تر                     دادنِ خون، اشک می باشد گُهَر  

مال و فرزندت تو را باشد جفا                  غیرِ حق، مردمان ناید بَقا

خانه ی کعبه شده برپا زِ گِل                  جای حق جانا بوَد بر روی دل

خانه ی کعبه گر ابراهیم ساخت             جلوه ی حق بر دلِ مومن بِتافت

رُو به بحرِ دل که تا بینی خدا                  جلوه گر بینی همه نورِ اِله ...

                                                     دیوان شهید- صفحات 298، 299 و 300

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                               عبرت (1)

راه پارسایی- رسول اکرم صلی الله فرمود:

کسی که دنیا را مایه ی عبرت خود قرار دهد در دنیا مانند آدمی است که در خواب زندگی می کند که زرد و سرخ دنیا را می بیند و از آنها اثری در خود احساس نمی کند.

دیگر اینکه این دنیا، مانندِ پرده ی سینما در نظرش جلوه گری می نماید که شخص عاقل و عارف با تغییر و تبدیل آن، بدان اعتنایی نخواهد نمود.

روزگار دیدگان را نابینا نمی کند چشم دل ها را کور میکند بنابراین کسی که خداوند درهای اعتبار را به رویِ او مفتوح سازد منزلتی رفیع و سلطنتی عظیم بِدو مرحمت فرموده 

هر که را مقصود، دین است ای کیاء      از خدا خواهم بیابد راه را 

همچو نصرانی به دشت کربلا              شد مسلمان کرد جانِ خود فدا   

نیست تنها بل هزار اندر هزار               شد زِ توفیق خدا در روزگار

از خودی بگذر تا یابی خدا                   تا به کی بر خویش بنمایی جفا

گر که ظرفی از عسل دیگر ز شیر         این دو یک آلوده شد از زهرِ تیر 

هیچ عاقل می خورد ای مردِ راد            همچو انجیل شما ای اُستاد

یا چون تلویزیون که دارد خوب و زشت     از حلال و از حرامش شد سرشت 

گوش تا این از شنیدن کَر بوَد                عاقلان را زیب و هم اَفسر بود

باد جُنبد در بهاران بر درخت                  سبز گردد شاخها نی شاخ زرد

هر درختی که به خشکی مایل است     خشک گردد چون که آن ناقابل است

همچنان هر کس شود قلبش سیاه        دین و دنیایش شود آخر فَنا 

عرشِ رحمان است چون قلب بشر         لیک شیطان را شده جاء و مَقَر

روز میثاق آن خداوند وَدود                     هر که پیمان بست با آل رسول

در جهان گردد جزءِ مومنین                    در ردیف اولیاء و متّقین 

همچو سلمان گردد بوذر یقین               جنّت و فردوسشان جا شد یقین

گر اِبا کردَست دانم از یقین                   عاقبت گردد گروه ضالّین

آمد هر که را دردی زِ بهرِ امتحان            عذر خواهم از گنه اندر جهان

رحمتِ حق می شود شامل به ما          جا شود ما را به جنّات علاء  

سابق آمد رحمتش پیش از غضب          مغفرت از حضرتِ حق کن طلب

گر ندادی دستِ بیعت روز ذَر                 در جهان کن صلح و جان خود بِخر

آمد احمد بهرِ بیداری خَلق                    تا تو را گوهر عیان گردد به حق

هر که را باشد محمد در نَهاد                یارِ احمد گردد آن نیکو نهاد

آنکه را در ذات نبوَد مایه ای                  دان زِ ایمان، او ندارد پایه ای

السَّعید فی بطنِ امّت، شد سعید         الشَّقی فی بطن امَّت، شد شَقی

هر که را ایمان ندادند در ازَل                 در شقاوت باشد و کارش دغَل 

قابلیّت هر که را شد بیشتر                  فعل و ایمانش یقین شد بیشتر

اَمرُ بینَ الاَمر آمد زین سبب                  تا توانی راهِ حق، از حق طلَب

هست افراط در گیر، تفریط زشت           عاقبت از این جهان باید گذَشت

نورِ خور بر نیک و بد یکسان بوَد              رحمت حق بر همه شامل شود

شیشه ها چون مختلف آمد به رنگ        نورِ خور، یک رنگ و آنها رنگ رنگ

بهرِ حکمت چون خداوندِ مجید                نیکی و بد را به عالم آفرید

سرکشانِ عالم ذَر ای تقی                   گر شوند تسلیم و نیکوءِ دُنیی

حق زِ رحمت میکند زِ آنها قبول              گر شوندی پیروِ شرعِ رسول

از تجاوز طفل گَر آید به دَهر                   گر به ایمان رُو کنَد یابَد ثمر

هست مقصودِ خدایِ لایَزال                   تا رهاند آدمی را از ضلال

جَبر نبوَد بشنو اکنون این خبر                قدرِ استعداد آمد این بشر 

امتحان شد تا کدامین بهرِ دین              کوشد و فعلَش بوَد روی یقین

خود گواهِ خود شوَد امضاء دهد              اختیار است بر بشَر از خیر و شر

بود مقصودِ خداوند ازَل                         فعلِ تو نیکو شوَد اندر عمل

رحمت حق شاملت گردد یقین              گر شوی تو پیروِ شرعِ مُبین

لَیسَ لِلانسانَ اِلّا مَا سَعی                   کرده ابلاغت رسولِ با وَفا

تا نماید حق زِ مردم امتحان                  مرد و زن، از پیر و بُرناء و جوان

مومن از کافر جدا گردد یقین                 همچو ریگی در میانِ خشتِ طین

گر نباشی نیک، یارِ نیک شو                 همّتی کن تا در آیی از گِرو

هرکه از ایمان گریزان شد به دَهر            او زِ دولت گشت گریزان ای پسر

شد سگِ اصحاب با نیکان رفیق             مردمی شد در دو عالم ای شفیق

زین سبب مسدود شدن عذرِ بشر          تا نگوئی جَبر باشد ای پدر

نوح را آمد پسر چون ناخَلَف                   غرقِ دریا گشت عُمرش شد تلف

علت آنَست با بَدان گَشتی رفیق            عاقبت از قهرِ حق آمد غریق

پند و عبرت باشد از حق ای رفیق           بسته شد زین نکته عذرت ای شفیق

هر که را پیش آمد این رنجِ سفَر             قدرِ عقبی را بداند بیشتر...

                                                      دیوان شهید- صفحات 296، 297 و 298

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان