توبه و پارسائی

این روایت را شنیدم از صعمی             تا زِ مردانِ خدا تو پی بَری 

عازمِ کعبه شدم اندر جهان                 ناگهان دیدم جوانی شد عَیان

دست در شمشیر، یک مردِ عرب          مال و زَر از من همی کردی طلب

گفتمش برگو چه سان گوئی جواب       روز محشر گوئیا هستی به خواب 

رزقِ هرکس بَر رسد از آسمان             رزق خود جوئی چرا از دیگران

قابلیت داشت آن مردِ عرب                  شد زِ آوازم پیِ عشق و طرَب

چون شنید از من آن مرد راد                دستِ او لرزید و شمشیرش فِتاد

توبه کرد و شد پشیمان از گناه             گفت دعایم کن که من آیم به راه

دستِ خود کردی به حق سوی سَما     ناگهَش آمد یکی ظرفی طلا 

اندر آن ظرفش طعام و نان گرم             نیّت پاکش دلم را کرد نرم

بعدِ چندی در حرَم گشتی عیان           چون مرا بشناخت سویم شد روان

گفت از آن روزگار تا اکنون مرا               می رسد روزی من اندر سَما 

گفت برخوان شعرِ خود را نزد من          عاشق آنم و زانم گو سخن

آیه خواندم روزی اندر آسمان               بود از پروردگارِ انس و جان

وصفِ رزقش را شنید و شد دوان          لرزشی او را گرفت، رفت از جهان 

ناله کردم به آه و درد و سوز                شد نِدایم از خداوند وَدود

بنده ی حق عاشق است اندر جهان     از ندایم می کند تقدیمِ جان

شد علی خواهانِ علم و معرفت          تا زِ عشقِ خود شود نیکوصفت

                                                   دیوان شهید صفحه 313 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                            رزقِ مقسوم

مورِ لَنگی به دشت و صحرا رفت          پیِ روزی به هر طرف می گشت

هر طرف جستجو بَسی می نمود        خستگی اش فزون و تن فرسود

ناگهان جوالِ گندم ریخت                    آنچه را روزی اش بود گَشت پدید

هست روزیِ هر کس زِ غیب              می رسد بهرِ ماست این همه عیب

گَر کنی صبر برسی به ظفر                گر کِشی رنج می رود به هدر

آبِ صاف بَدَل شود چو به گِل              تا به کِی در پی حرام و دغَل

هر کجی را زِ لوحِ قلب بشوی             تا جهان بهرِ تو شود نیکوی

                                                   دیوان شهید- صفحه 309

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                             گناهان کبیره

نهی آمد از گناهانِ کبیر                         بهرِ آدم از خداوندِ قدیر

تا توانی زین گناهان کن حذَر                   قهرِ حق گیرد تو را جانِ پدر

اول از شرکِ خدا پرهیز کن                     معرفت را تا توانی پیشه کن

کن حذَر تو از زنای محصنه                      تهمت و غیبت، دغَل بازی همه

احتکارِ غلّه دیگر صرفِ پول                      شَرب و خَمر و هم قُمار و هم دروغ

رشوه و دیگر بوَد ترک نماز                      خواهشِ دنیا و هم عمر دراز

غَصب مال و نقضِ عهد ای مردِ راد            ترک روزه بدعت آمد ای جواد

ترکِ صِله باشد و ترک جهاد                    حج نرفتن، منع در خمس و زکوه

هم بوَد درویشی و دیگر فساد                 حبّ دنیا، خودپسندی ای عِماد

سِحر باشد هم خباثت هم حسَد             هم ریا، هم بخل و کِبر آمد به بعد

قتلِ نَفس نیز باشد این گناه                    دزدی و تزویر و عیش دیگر ربا

در شهادتِ حکمِ حق بهرِ خَلق                 مضحکه گفتن، تا بگردی مردِ حق

کردنِ یاری زِ بهرِ ظالمین                         افتراح و اعتراض آمد زِ دین

پُشت بر مظلوم و سّدِ راهِ دین                  هم به راهِ مسلمین کردن کمین

کِیل کم دادن، قسم خوردن دروغ              هم دوروئی که ندارد زان فُروغ

قَتلِ ناحق شد زِ مأیوسیِ حق                 شد گناهانِ کبیر ای مَردِ حق

ای علی بر خود مواظب باش، هان!           تا نلغزاند گناهَت در جهان

                                                        دیوان شهید- صفحه 319

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                               احوال دنیا

بود شیری در پیِ مَردی روان              شد زِ ترس جانبِ چاهی روان

رفت اندر چاه از آن ماجرا                   تا رَهاند خویش را از آن بلا

دید اندر چاه یک نر اِژدها                   گفت با خود من چه سان یابَم رها

یک طرف شیر و به یکجا غاشیه          کی رَوا باشد مرا در هاویه

در نظر آمد وی را خاری عیان              دست زد بَر خار تا یابَد امان

ناگهان چشمش فِتادی بر دو موش      اَسود و اَبیَض چو شب، دیگر چو روز

می بریدند خارها را چون به پیش        تا جدا سازند خار از جایِ خویش

با وجودِ سختی و این گیر و دار           در عسل خوردن شدی مشغولِ کار

شیر باشد مرگ و اژدها چو گور          موشِ اَسوَد چون شب و اَبیَض چو روز 

شد عسل خوردن خوشیِ دنیوی       چشمِ دل بُگشا زان گیر عبرتی

ای پدر از شهوتِ دنیا گریز                 بهرِ دنیا تا به کی داری سِتیز

دور باش، خالی مکن هرگز هوس       بَطن و فَرج از حرامِ آن بترس

دین و دنیای تو را فانی کنند              سرنگون در چاهِ ظلمانی کنند

ای علی برخیز کاری کن زِ پیش         تو سرِ عُقبی بگیر از بهرِ خویش

                                                 دیوان شهید- صفحه 318 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                       مکافات عمل

رفت شخصی روزی بهرِ شکار           از قضا بُد حاکمی در مَرغزار

سفره چیدند بهرِ خوردنی                گَشت مهمان آن عرب بر آن غَنی

شد از بَهرِ خوردن بر طعام                ناگهان خندید آن مرد ظَلام

خنده ی بیهوده کرد آن بی ادب         گفت خندیدن چه باعث شد سبب

خنده ی بیجایِ تو از بهرِ چیست        بازگوی، عیب و غفلت در کَمیست

گفت دیدم من دو کبک اَندر طعام       خنده‌ام زین شد سبب ای نیک نام

آمدم روزی چو از بهرِ شکار               ناگهان سوداگری شد آشکار

چون زِ کار او نمودم جستجو              گفت از بهرِ شکم زان گفتگو

داشت مالِ بی شماری آن غنی        بسته اش با ریسمانی بس قوی

چون کمَر بستم به قَتلش آن زمان      کرد زاری گفت بر من دِه امان 

گفت مالم را بِبر از من گُذر                بی گناهم تو زِ قتلم درگذر

در جوابش گفتم ای عالیجناب            از سرِ بریده کی آید جواب

دید کس نبوَد به غیرِ این دو کبک        شاهد آورد آن ها را در فلَک

چون شنید حاکم کشید از سفره دست   در هماندَم دست آن ظالم بِبست

بَهرِ قتلَش تیغِ بُرّان بَرکشید               زیرِ لب آندم عرب آهی کِشید

گفت از روی مزاح گفتم سخن           گفت کبکان شد گواه از بهرِ من 

زَجر کرد و گفت گو مالَش کجاست     از شکنجه هرچه بود او گفت راست

مال رفت و سَر نِمودش رویِ دار        کشته شد از حکمِ عدلِ کردگار

بهره از بارَش نبرد و هم زِ مال           هر که را باشد طمع این است حال

ای علی از کارِ خود غافل مباش        تُخم پاشیدی بِرویانَد خدایش

                                                دیوان شهید-صفحه 322 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان