خرداد 1 - شعر، شهدا، هنرمند

تجاوز
یکشنبه 101/3/22

تجاوز

از تجاوز کشته شد مردانِ حق از تجاوز دسته ای شد مستحَق

از تجاوز شد علی خانه نشین از تجاوز شد هویدا بُخل و کین

از تجاوز کُشته می گردد حسین از تجاوز کشته شد هم نورِ عین

از تجاوز زینبُ بزمِ شراب از تجاوز قلبِ طفلان شد کباب

از تجاوز بر شتر شد عابدین از تجاوز بود دائم او حَزین

از تجاوز بر حسَن دادند زهر از تجاوز کرد صُلح اندر عَلَن

از تجاوز باقرِ علمِ لدنّ چون غریبان زندگانی اش وطن

از تجاوز جعفرِ صادق به تاب از تجاوز عالمی گشته خراب

از تجاوز موسیِ جعفر به حبس از تجاوز هفت سالش چون قفس

از تجاوز شد علی موسی الرضا کُشته شد از زهرِ مأمون دَغا

از تجاوز شد جواد اندر شتاب کُشته شد از آن زنِ کافر نهاد

از تجاوز شد نهان صاحب زمان ز امر حق روزی شود بر ما عَیان

از تجاوز مردمی تالی شده از تجاوز دسته ای قالی شده

از تجاوز مرغ می افتد به بَند از تجاوز شد به حیوان پوزه بند

از تجاوز آدمی شد در خطر از تجاوز شد بشر جایَش سقَر

از تجاوز نفت در دستِ شَرار از تجاوز سینما شد برقرار

از تجاوز شد حلال بر ما حرام از تجاوز می شود اشیاء گِران

از تجاوز نَفس ها گردد شَریر از تجاوز بهرِ شیطانی اسیر

از تجاوز لا شود ملکِ کبیر از تجاوز دیگری بر تو امیر

از تجاوز قطع گردد دست دزد از تجاوز می شوی بی اجر و مُزد

از تجاوز می شود روی ها سیاه از تجاوز می شود عالم تباه

از تجاوز می شود آدم ذلیل از تجاوز می شود جسمت عَلیل

از تجاوز می شود خون ها هدَر از تجاوز می شود خاکَت به سَر

از تجاوز می شود بَدَنهای عُور از تجاوز می شود قلبِ تو کور

از تجاوز می شوی رسوای عام از تجاوز مذهبت گردید خام

از تجاوز می شوند طفلان یتیم از تجاوز می شود زن ها عَقیم

از تجاوز بی جهت بینی عقاب از تجاوز رشوه ها گردید باب

از تجاوز سرنگون شد نمرود از تجاوز بنگر از عاد و ثمود

از تجاوز بین که شدّادِ عَنید از تجاوز بین به فرعون چون رسید

از تجاوز کودکان اَندر عطَش از تجاوز آلِ طاها کرده غَش

از تجاوز مردمی شد چاریار از تجاوز می رود سرها بِدار

از تجاوز خضر کشتی را شکست از تجاوز یوسفی زندان نشست

از تجاوز کَهفیان در غار شد از تجاوز آدم، آدم خوار شد

از تجاوز زِ آسمان آید بَلا از تجاوز شد حسین بر کربلا

از تجاوز شد عزازیل طردِ حق از تجاوز قومِ نوح گردید غرق

از تجاوز کشته شد هابیلِ پاک از تجاوز قومِ فرعون شد هلاک

از تجاوز کشته شد پیغمبران از تجاوز بهرِ آدم انتقام

از تجاوز کُشته شد یارانِ بَدر از تجاوز می شود خون ها هدَر

از تجاوز رفت آزادی به باد از تجاوز حاکم است اِبنِ زیاد

از تجاوز مومنین گَشته غَمین از تجاوز حَرمَله در دشتِ کین

از تجاوز کُشته می گردد علی از تجاوز دیو شد جای نَبی

از تجاوز سوخته دربِ علی از تجاوز شد عمَر جای علی

از تجاوز غَصب می گردد فدَک از تجاوز عابدی افتَد به شک

از تجاوز می شود زینب اسیر از تجاوز شد یزیدِ دون، امیر

از تجاوز فاطمه گردد حَزین از تجاوز شد پیغمبر هم غَمین

از تجاوز قطع گردد مائده از تجاوزگر شود این سامعَه

از تجاوز میلِ تو سوی رِبا از تجاوز شد عبادت ها ریا

از تجاوز سامری شد خوار و زار از تجاوز یاسر آمد رویِ دار

از تجاوز ناقه را کردند پی از تجاوز مردمی خوردند مِی

از تجاوز شهره می گوید دروغ از تجاوز رفت از مردم فروغ

از تجاوز خوار گشتی عمرِ یاس از تجاوز سوره ای آمد بِناس

از تجاوز آدمی شد مُحتکر از تجاوز از خدائی بی خبر

از تجاوز ابرعه با چند پیل از تجاوز خون شود چون رود نیل

از تجاوز بشُد کعبه خراب از تجاوز بسته می گردد چو باب

از تجاوز کردنِ بحثِ زیاد می رود چون آبروی تو به باد

از تجاوز خولی و شِمر لعین از تجاوز می کند دشمن کمین

از تجاوز خولی و اِبنِ زیاد از تجاوز دینشان رفته به باد

از تجاوز اِبن سعدِ دون چه کرد از تجاوز حارثِ ملعون نگر

از تجاوز خوانده شد عیسی خدا از تجاوز رفت بوجَهلی زِ راه

از تجاوز آدم آمد از بهشت از تجاوز آدمی شد در کِنِشت

دیوان شهید- صفحات 33،34 و35

دیدگاه شما نویسنده

توسط : شهید علی طاهریان

ستایش
شنبه 101/3/21

ستایش

ستایش نَمایم به دادارِ پاک عیان او نمودَست آدم زِ خاک

نه هرگز توان کردنِ شکرِ او که بخشنده نیست جز ذاتِ هو

بوَد عاجز ادراک، از ذاتِ حق بصیر و سمیع است و ربِّ الفَلَق

چو هست مالک بر کل شیء بوَد رهنماء و به ذات است حق

بَری باشد از جنس و ترکیب و زوج خِرَد رَه زِ کُنهش ندارد به اوج

به ذاتِ خودی نیز باشد غنی زِ بخشش نشد مُلکِ او در کَمی

زِ ذاتش نباشد کسی را خبر ظهورش به اشیاء شده جلوه گر

بَصَر را محال است دیدار او همه هالکند و بقا ذاتِ هو

نگهبانِ افلاک و جن و بشر به دستش بوَد جمله ی خیر و شر

نه خور دارد و خواب، دیگر عیال نزاده نزایَد ندارد جمال

نباشد مَر او را ملال و زوال جلال و جمال صفات و کمال

شریکی ندارد به مُلکش گذار خزان را در آرَد از پی، بهار

صفات خدایی بوَد بی عدد وزیری ندارد نخواهد مدَد

نباشد مَر او را شبیه و نظیر مَر او راست اقلیم‌های کبیر

چو رزّاق او باشد نیز نیک و بد نشد خسته از بذلِ خود تا ابد

دهد رزقِ هر شی به قدرِ نیاز تواناء و دانا و هم چاره ساز

محیط است به اشیاء نباشد مُحاط ببَر نام او را به صد احتیاط

سزاوارِ حمد است و شکر و سنا شود چون زِ عدلش قیامت به پا

نماید به محشر چو یزدان به پا زِ زشتی و نیکی دهد او جزا

بوَد گردن هر کسی از کتاب زِ مثقال و ذرّه نماید حساب

رسد نامه ی مومنان از یمین که بودند بینا زِ عین الیَقین

رسد نامه ی کافران پشت سر که بودند زِ آیاتِ حق گوش کَر

خوش آنکس نگشتی به دنیا اسیر به جنّت شود شادکام و امیر

زِ غصّه شود کافران سینه‌چاک کنَد آرزو کاش بودی چو خاک

زِ لطفش پیمبَر شدی رهنما مرض های روحی نماید شِفا

زِ کُن گردد بِجار کون و مکان عدَم را درآوَرد اندر عیان

زِ موجی پدیدار گردید خلق زمین و سماوات از امرِ حق

به انواع و اقسام از میوه ها زِ آیَت کند چوب از اژدها

به مه نور و بر خور بخشد ضیاء گدا را کنَد ناگهان پادشاه

مبدَّل کنَد ظلمتی را به نور مُصوَّرگرِ جنّ و انس و طیور

نمودَست خِلقت، بوَد بی نیاز نماید هر شیء به سویش نماز

بدادَست بر مادران عشقِ پاک دلش گَشت از مهرِ فرزند چاک

اتم را که با چشم نادیدنیست به گردش چو افلاک بر دورِ خویش

دهَد عالَمی را در آن ذرّه جای در آن ذرّه بِنهاد خورشید و ماه

فزون صدهزارَش زِ قندیل‌های به هر یک دهد جنّت و نار جای

زِ کفران شده مملکت ها به باد زِ لوط و ثمود و دیگر قوم عاد

نمودَست خِلقَت زِ اندازه و بیش زِ ماقبلِ این آدم و خاک و پیش

زِ فعلش بوَد عالَمی در فزون کنَد خِلقت و باز آن را نِگون

زِ حیّ مُرده و زِ مرده حَی آورَد زِ شب روز و از روز لَیل آورَد

زِ صخره بیرون آورَد مومیا بیابَند مردم وَز آن شِفا

زِ کافر کنَد نسلِ مومن پدید زِ مومن در آرَد نسلِ پلید

زِ خاکی هویدا کنَد رنگ و بو گذَر می دهد خون زِ رگهای مور

زِ صنعت دهد رزقِ آدم زِ خاک زِ قهرش کنَد کافران را هلاک

نهد الفتی در میانِ بشر زِ غیبَش کسی را نباشد خبر

به قِبطی کُنَد خون از آب نیل گلستان کنَد آذری بر خلیل

دهد یونس از قهر، در بطن جای رهایی دهد یوسفی را زِ چاه

سمندر به آذر کند آشیان که گویا بخوابیده در پرنیان

عَدو دشمنِ خود دهد پرورش اَبابیل از اَمر شد لشکرش

زِ سنگی کنَد ناقه ای را پدید جدا کَرد او آدمی را زِ دیو

رگِ مو چو طفلی غذا می مکد چو خادم به اعضاء غذا می دهد

نَهَد بر سرِ بلبلان عشق و شور زبان را بیان و به چشمان نور

دهد بهرِ طاووس بَس فَر و زیب فلک ها روان با فراز و نشیب

جَنین را دهد رزق از خونِ حیض کنَد خون تبدیل دانم زِ فیض

زِ قدرت دهد جای در نکته چشم خور و ماه و افلاک باشند جسم

مُزوّج کند روح را با بدن در او درج گردیده لوح و قلم

کنَد او زِ یک ذرّه آب منی شود آدمی در غرور و منی

سرشت آدمی را از ظلم و نور زِ امرش بجوشید آب از تنور

زِ سنگی بیرون آورَد چشمه سار جدا سازد از سنگ او ناقه را

تو آزاد باش و مکُن بندگی حسین کشته شد بهرِ آزادگی

نهد بر سرِ آدمی عقل و هوش فلَک گشت از عقلِ ما در خروش

زِ رحمان دهد رزق بر نیک و زشت رحیم آمده خواصِّگان را بهشت

سرشت آدمی را از آب و گل بوَد تخت شاهیش بر رویِ دل

به ظاهر بوَد آدمی بس صَغیر ولیکن به باطن چو بَحرِ کبیر

زِ یک تا یکَش هست بر ما دلیل بُتِ نفس بشکن همچون خلیل

اگر بود ما را چندین خدای شدی هر خدا را بِمرّه خدای

شنو پند و اندرز زِ عبرت نگر مشو غافل از دیوِ دون کُن حذَر

جهان آفریدَست از عشق و شور شود زنده از لقمه اش اهلِ گور

زِ آبی نمودَست صورت پدید به چندین صُوَر از سیاه و سفید

شده حافظِ طفل اندر شکم مدد می دهد بر نَفَس دم به دم

گُل از خار و از خار گُل آورَد زِ خور تاب و از صخره ماء آورَد

عسل را زِ زنبور، شیر از بقَر بیرون آورد آتش از شاخ تر

به ماری دهَد زَهر دانم زِ قهر عسل را به زنبور دانَم زِ مهر

دهد تارِ موئین بر عنکبوت به کِرمی ابریشم دهد بهرِ سود

شده جود و فضلَش به ما بی دریغ همی ژاله ریزَد به هنگامِ میغ

شده عالَم از عشقِ او پایدار فلَک ها زِ عشقش شده برقرار

زِ خلقَت کنَد پشه را همچو فیل کنَد غرق فرعونیان را به نیل

زِ حکمت کنَد حفظ او را بدن که عزّت بوَد بهرِ هر مرد و زن

کِشد کیفر او چون زِ اصحاب فیل کنَد پَشه نمرودیان را ذلیل

در آرَد از شوره شهد و شکر یدِ قدرتش شد قضاء و قدَر

به تسبیح او جمله طیر و وحوش همه برُّ بَحر است اندر خروش

مَکن تکیه بر جاه و مال و مقام جهان سخت گیر است در انتقام

دیوان شهید- صفحات 1،2،3،4

دیدگاه شما نویسنده

توسط : شهید علی طاهریان

درخواست
جمعه 101/3/20

درخواست

فرمانبَران زاید شوند دیوانگان عاشق شوند

درماندگان زاهد شوند ترسندگان عابد شوند

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

هستم ضعیف و ناتوان کمتر زِ مورَم در جهان

یا رب امانی دِه به من از خوابِ غفلت بَرجهَم

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

در حشر می آرم شفیع هم احمد و آل علی

شاید به فریادم رَسی صلوات گویم بر نَبی

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

نام حسین ابن علی در نزدِ حق باشد علیّ

صلوات بر آل نبی شاید به فریادم رَسی

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

نبوَد روا دورم کنی از لطف محرومَم کنی

آندم که محشورم کنی از فضل خود جودم کن

هرگز نگفتم ماء و من شمعی نیَم در انجمن

افزون نگویم من سخن زین پس ببندم این دهَن

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

ذرّات شد فرمانبرَت عالم تمامی لشکرَت

افلاکیان خاکِ درَت من در غلامی چاکرَت

صلوات بر آلِ نبی شاید به فریادم رسید

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

صوفی نیَم تزویرکار زاهد نیَم پرهیزگار

عابد نیَم خِبات خوار عالِم نیَم امیدوار

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

از خوف باشم بیقرار باشم خجِل در پیشِ یار

دارم گناهان کِبار نبوَد مرا راهِ فرار

صلوات بر آلِ نبی بر احمد و آل علی

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

هستی خدای بی نیاز دارم به سوی تو نیاز

باشی خدای چاره ساز جز تو نیَم امیدوار

خوارم مکن خوارم مکن تو پرده رویَم وا مَکن

از علمِ خود دانسته تقدیر بر من بنوِشته

قُل یا عِبادی گفته لَاتقنُطوا، خود سُفته