ستایش

ستایش نَمایم به دادارِ پاک             عیان او نمودَست آدم زِ خاک

نه هرگز توان کردنِ شکرِ او             که بخشنده نیست جز ذاتِ هو

بوَد عاجز ادراک، از ذاتِ حق             بصیر و سمیع است و ربِّ الفَلَق

چو هست مالک بر کل شیء           بوَد رهنماء و به ذات است حق

بَری باشد از جنس و ترکیب و زوج     خِرَد رَه زِ کُنهش ندارد به اوج

به ذاتِ خودی نیز باشد غنی           زِ بخشش نشد مُلکِ او در کَمی

زِ ذاتش نباشد کسی را خبر            ظهورش به اشیاء شده جلوه گر

بَصَر را محال است دیدار او               همه هالکند و بقا ذاتِ هو

نگهبانِ افلاک و جن و بشر              به دستش بوَد جمله ی خیر و شر

نه خور دارد و خواب، دیگر عیال         نزاده نزایَد ندارد جمال

نباشد مَر او را ملال و زوال              جلال و جمال صفات و کمال

شریکی ندارد به مُلکش گذار           خزان را در آرَد از پی، بهار

صفات خدایی بوَد بی عدد               وزیری ندارد نخواهد مدَد

نباشد مَر او را شبیه و نظیر             مَر او راست اقلیم‌های کبیر

چو رزّاق او باشد نیز نیک و بد           نشد خسته از بذلِ خود تا ابد

دهد رزقِ هر شی به قدرِ نیاز           تواناء و دانا و هم چاره ساز

محیط است به اشیاء نباشد مُحاط     ببَر نام او را به صد احتیاط

سزاوارِ حمد است و شکر و سنا       شود چون زِ عدلش قیامت به پا

نماید به محشر چو یزدان به پا         زِ زشتی و نیکی دهد او جزا

بوَد گردن هر کسی از کتاب              زِ مثقال و ذرّه نماید حساب

رسد نامه ی مومنان از یمین            که بودند بینا زِ عین الیَقین

رسد نامه ی کافران پشت سر          که بودند زِ آیاتِ حق گوش کَر

خوش آنکس نگشتی به دنیا اسیر     به جنّت شود شادکام و امیر 

زِ غصّه شود کافران سینه‌چاک          کنَد آرزو کاش بودی چو خاک 

زِ لطفش پیمبَر شدی رهنما             مرض های روحی نماید شِفا 

زِ کُن گردد بِجار کون و مکان              عدَم را درآوَرد اندر عیان

زِ موجی پدیدار گردید خلق               زمین و سماوات از امرِ حق 

به انواع و اقسام از میوه ها              زِ آیَت کند چوب از اژدها 

به مه نور و بر خور بخشد ضیاء           گدا را کنَد ناگهان پادشاه

مبدَّل کنَد ظلمتی را به نور               مُصوَّرگرِ جنّ و انس و طیور 

نمودَست خِلقت، بوَد بی نیاز            نماید هر شیء به سویش نماز

بدادَست بر مادران عشقِ پاک           دلش گَشت از مهرِ فرزند چاک

اتم را که با چشم نادیدنیست           به گردش چو افلاک بر دورِ خویش 

دهَد عالَمی را در آن ذرّه جای            در آن ذرّه بِنهاد خورشید و ماه 

فزون صدهزارَش زِ قندیل‌های             به هر یک دهد جنّت و نار جای 

زِ کفران شده مملکت ها به باد          زِ لوط و ثمود و دیگر قوم عاد 

نمودَست خِلقَت زِ اندازه و بیش         زِ ماقبلِ این آدم و خاک و پیش 

زِ فعلش بوَد عالَمی در فزون              کنَد خِلقت و باز آن را نِگون 

زِ حیّ مُرده و زِ مرده حَی آورَد            زِ شب روز و از روز لَیل آورَد 

زِ صخره بیرون آورَد مومیا                   بیابَند مردم وَز آن شِفا 

زِ کافر کنَد نسلِ مومن پدید               زِ مومن در آرَد نسلِ پلید 

زِ خاکی هویدا کنَد رنگ و بو              گذَر می دهد خون زِ رگهای مور

زِ صنعت دهد رزقِ آدم زِ خاک            زِ قهرش کنَد کافران را هلاک 

نهد الفتی در میانِ بشر                   زِ غیبَش کسی را نباشد خبر 

به قِبطی کُنَد خون از آب نیل             گلستان کنَد آذری بر خلیل

دهد یونس از قهر، در بطن جای         رهایی دهد یوسفی را زِ چاه

سمندر به آذر کند آشیان                 که گویا بخوابیده در پرنیان 

عَدو دشمنِ خود دهد پرورش            اَبابیل از اَمر شد لشکرش 

زِ سنگی کنَد ناقه ای را پدید            جدا کَرد او آدمی را زِ دیو 

رگِ مو چو طفلی غذا می مکد         چو خادم به اعضاء غذا می دهد 

نَهَد بر سرِ بلبلان عشق و شور        زبان را بیان و به چشمان نور

دهد بهرِ طاووس بَس فَر و زیب         فلک ها روان با فراز و نشیب 

جَنین را دهد رزق از خونِ حیض        کنَد خون تبدیل دانم زِ فیض

زِ قدرت دهد جای در نکته چشم      خور و ماه و افلاک باشند جسم 

مُزوّج کند روح را با بدن                   در او درج گردیده لوح و قلم

کنَد او زِ یک ذرّه آب منی                شود آدمی در غرور و منی

سرشت آدمی را از ظلم و نور          زِ امرش بجوشید آب از تنور 

زِ سنگی بیرون آورَد چشمه سار      جدا سازد از سنگ او ناقه را

تو آزاد باش و مکُن بندگی               حسین کشته شد بهرِ آزادگی

نهد بر سرِ آدمی عقل و هوش         فلَک گشت از عقلِ ما در خروش

زِ رحمان دهد رزق بر نیک و زشت     رحیم آمده خواصِّگان را بهشت

سرشت آدمی را از آب و گل            بوَد تخت شاهیش بر رویِ دل

به ظاهر بوَد آدمی بس صَغیر           ولیکن به باطن چو بَحرِ کبیر 

زِ یک تا یکَش هست بر ما دلیل        بُتِ نفس بشکن همچون خلیل

اگر بود ما را چندین خدای               شدی هر خدا را بِمرّه خدای

شنو پند و اندرز زِ عبرت نگر             مشو غافل از دیوِ دون کُن حذَر

جهان آفریدَست از عشق و شور      شود زنده از لقمه اش اهلِ گور

زِ آبی نمودَست صورت پدید            به چندین صُوَر از سیاه و سفید

شده حافظِ طفل اندر شکم            مدد می دهد بر نَفَس دم به دم

گُل از خار و از خار گُل آورَد              زِ خور تاب و از صخره ماء آورَد

عسل را زِ زنبور، شیر از بقَر            بیرون آورد آتش از شاخ تر

به ماری دهَد زَهر دانم زِ قهر          عسل را به زنبور دانَم زِ مهر

دهد تارِ موئین بر عنکبوت               به کِرمی ابریشم دهد بهرِ سود

شده جود و فضلَش به ما بی دریغ   همی ژاله ریزَد به هنگامِ میغ

شده عالَم از عشقِ او پایدار           فلَک ها زِ عشقش شده برقرار

زِ خلقَت کنَد پشه را همچو فیل       کنَد غرق فرعونیان را به نیل

زِ حکمت کنَد حفظ او را بدن            که عزّت بوَد بهرِ هر مرد و زن

کِشد کیفر او چون زِ اصحاب فیل      کنَد پَشه نمرودیان را ذلیل

در آرَد از شوره شهد و شکر            یدِ قدرتش شد قضاء و قدَر

به تسبیح او جمله طیر و وحوش      همه برُّ بَحر است اندر خروش

مَکن تکیه بر جاه و مال و مقام         جهان سخت گیر است در انتقام

                                               دیوان شهید- صفحات 1،2،3،4

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان