دوستی خدا

حضرت صادق علیه السلام فرموده هرگاه خورشیدِ تابناکِ محبتِ خدا در دلِ بنده پرتو افکنَد و شهرستان قلب او را منوّر گرداند؛ او را از هر چیزی و هر کاری رو گردان می سازد و جز یاد او از دیگری سخن نمی گوید.

ای درون و بیرون زِ تو لبریز                      عشقت از خاک تیره و جدا انگیز 

در نقابِ ظهور مستوری                         بس که نزدیک گشته ای دوری

تو نهانی و شوقِ دیدارت                       این چنین گرم کرده بازارت

غم پنهانی تو وَز دیده                           سینه از سینه دیده از دیده

داغِ عشقِ تو خانه زادِ دلم                     نرَود یاد تو از یادِ دلم

ظاهر و باطن از تو درد آمیز                     همه جا خالی از تو و لبریز 

امیر مومنان فرمود دوستی خدا مانند آتشی است که به هیچ وجه نمی گذرد؛ جز آنکه آن را می سوزاند و نور خدا بر هر چیزی که بتابد آن را منوّر می گرداند و ابر خدا بر سر هر چیزی که سایه افکنَد آن را از همه ی خطرات و ناراحتی ها محفوظ می دارد. چنانچه کسی، کسی را برای خدا دوست بدارد؛ به مانند این است که خدا را دوست می دارد.

                                                       دیوان شهید- صفحه 268

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

اگر در صحرائی ترسانی

دست راست بر سر بگذار و این آیات با صدای بلند بخوان

أَفَغَیْرَ دِینِ اللَّهِ یَبْغُونَ وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَ کَرْهًا وَ إِلَیْهِ یُرْجَعُونَ.

آیا کافران، دینی غیر دین خدا را می‌طلبند؟ و حال آنکه هر که در آسمانها و زمین است خواه ناخواه مطیع امر خداست و همه به سوی او رجوع خواهند کرد. (آیه 83 سوره آل عمران)

                                                                                  دیوان شهید- صفحه ی 267

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

نصایح امام جعفر صادق (ع) به مالک

مالک عرض کرد حقیقتِ بندگی چیست؟

گفت سه چیز- اول اینکه؛ بنده آنچه در دست دارد خود را مالک نداند. چون عَبید، مالکِ مال نمی شوند تا آنکه مالشان را صرف کنند در جایی که خدا فرموده و آسان شود بر آنها انفاق نمودن؛ دوم آنکه بنده خود را مدبّرِ امری نداند، تا آنکه مصائبِ دنیا بر او آسان شود. سوم اینکه؛ تمامی اشتغالش در اطاعتِ عوامر الهی و ترک نواحی او باشد تا آنکه مراء و مباهات با مردم نباشد.

پس هرگاه خدا گرامی بفرماید بنده اش را، با این سه خصلت خوار می شود در نزد او؛ و دنیا را طلب نخواهد کرد به جهت تفاخر و تکاثر؛ و طلب نمی کند آنچه در نزد مردم است به جهت عزّت و بلندی؛ و اوقاتش را باطل نخواهد کرد و این اول درجه تقوا است.

                                                                              دیوان شهید- صفحه ی 267

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                              سخنان حکمت آمیز

نَفس را به کار خیر وادار که تو را در راهِ دیگر به مشقّت و گمراهی اندازد. پدر و مادر، تو را به منزله دوستان، برادران به منزله رفیق، عیال تو را مونس، خویشان چون طلبکاران، دختر چون خصم، پسر برای آن که نامت باقی بماند؛ هر کسی نَفسِ خود را از دیگران مقدم شمارد، زیرا هنگام بلا اول خود را برهاند. هرکس ثروتی اندوخته نمایَد و آن را بذل ننماید مانند شخصی مانَدکه مُشک و عَنبر افشاند و خود از آن بی بهره بماند. دوست ترین چیز خود را انفاق نما تا بهشت نصیبت گردد.

عالَمی مشغول در عبادت ؛ تو عشقِ حق پیشه نما که هر آنَش از عالَمی برتر است.

از دشمن غافل مباش؛ گرچه با تو مدارا کند. در تقوا بکوش که کار دین و دنیایت راست گردد. گَر عاشقی درشتی و خصومت مکُن که بی نصیب شوی. از تقدیر گریزی نیست، از مخاصمه و جدَل بپرهیز و حلم و بردباری و وَقار پیشه ی خود ساز. توشه ی آخرت ذخیره نما. هنگام بلا صبور باش زیرا چون ابری است که روی خُور را گرفته عاقبت از هم می پاشد.

هرجا خیر است برکت آنجاست. ثروتِ حرام به دست آوردن مانند تخم مرغی است که زیر جوجه گذارند هنگام شمردن جوجه نتیجه اش معلوم خواهد شد. نفس به هر چیز مایل شد ترکِ آن مشکل است. بدترین دشمنان انسان، نفسِ خودِ اوست که باید او را تهذیب نمود. از گناهی که کردی گرچه از کوه افزون‌تر است از درگاه خداوند ناامید مباش که ناامیدی کفر است. قدرِ نعمت ایمان خود را بدان که خون ها ریخته شده تا مذهب پایدار گردیده. سگ شُکر نماید که خوک خلق نشده، خوک شُکر نماید که کافر نشده، کافر شکر نمایند که مشرک نشده، مشرک شُکر نماید که بی نماز نشده. در ناامیدی دستِ تضرّع به سوی حق دراز نَما تا مشکلت حل گردد، در هر عُسرت و سختی چنانچه صبر نمایی یُسر و فَرَج در پیِ آن در رسَد.

آخر بین باش؛ آخور بین مباش. در کارها با نیکان مشورت نما؛ در تجارت توکل به خدا. نیّت خیر از عملِ خیر، نیکوتر است. جامه ی کبر و مَنی جز خداوند را سزاوار نیست. هر که این ردا پوشَد، سرنگون در دوزخ افتَد؛ هر که سدّ دین را بشکند حق محمد و آل او را تضییع نموده تا ابد به لعنتِ خدا و پیغمبر گرفتار گردد.

برای فرزندان و دوستان، نَفسِ خود را به آتش غضَب گرفتار منما زیرا دنیا چون سایه و ابر، در گذرگاه است. هنگام رحلت جز عمل مونسی نداری. به هر مجلسی کلمه بیاموز تا در جای آن سودش به تو برسد. فرزندان خود را بر دیگران چیره منما که عاقبت وخیمی دارد.

مسخره کننده و کم فروش، جایشان در چاهِ وِیل است که بدترین جایگاه دوزخ است. بر مالِ دیگران طمَع منما که هرچه قسمتِ ازَلی است به تو خواهد رسید. طمَع را جز زرد روئی حاصلی نیست. هر عضوی را زَکاتی است که به جایش باید ادا نمود. بهترین موعظه برای انسان مرگ است و بدترین آفتِ انسانی عُزلت؛ بهترین ساعات توبه و دعا بالاترین اعمال. پاکیِ طینت و صدق در نیّت و ذکرِ حق چون خورشیدی است که فروغِ آن ظلمت شب را زایل نماید یا چون آتشی است که خار و خَس را بسوزاند یا چون شیری که چون از راهی عبور نماید، تمام جانوران بگریزند.

خانه ی دل را بِروب از خار و خَس                   دفع کُن از سَم و داروها مگس

دوستی مال و جاهَت شد چو بُت                   بر دلِ خود جا مَده دیوِ ستُرگ

                                                             دیوان شهید- صفحه ی 264 و 265

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                      شناخت احوالات مردم در مجلس

چهار تن در یک سفَر گَشتی رفیق   گوهری بودی یکی را زان فَریق

زان میان چون بود یک دزدِ جوان       دید گوهر را خَفا اندر میان

در کمین بود و پی فرصت به شب    تا رُباید گوهرش آن خودپرست

گَشت غافل دزدش آمد در رُبود        نفسِ شومِ خویش دلداری نمود

بر پَرید آن صاحبِ گوهر زِ خواب        دید گوهر نیست شد در پیچ و تاب

خواست تا زان راز بگشاید دو لب     گوهر خود را کند زِ آنها طلب

عقل آمد بر سَر و عقلش به جا       گر کنم افشا کُشندم از جفا

با رفیقان گرچه او بودی قَریب          تا به شهری اندر آمد آن غَریب

مقصدش آن شهر بودی از قضا        در همان شهر بُدی حاجت روا

رفت از مقصودِ خود پیشِ وزیر          مطلب خود باز گفتی با امیر

شد وزیر آن دَم به نزدِ پادشاه          هرچه بودی گفت باشد از خفا

شد به فکرَت، رفت شَه در خود فرو   دختر شَه گفت سَلیف بازگو

سرقتِ گوهر همی گفتا بِدو            گفت مشکل نیست آنها را بگو

جمله را احضار کرد و میهمان           شد بساطِ سفره حاضر آن زمان

خواست دختر جُملگی را در حضور    من غریبان را کنم دعوت به صُور

چند روزی پیشِ او مهمان شدند       در سُرور و نعمت و شادی بُدند

کرد دختر این سوال از آن عَدید        مشکلی دارم زِ بَهرم حل کنید

داشت شاهی دختری اَندر قدیم      رفت در باغ و گلی چید آن حَریم

باغبان را بُود در آنجا پسر                از برای گل و گلزار کَردَش طلب

گفت هر گَه که نمودی شوهری       در شبِ اول رجوع بر من کُنی

اتفاقاً شد به کابینِ وزیر                  گفت عَهدِ خویش را با آن وزیر

شد سوی پیمانِ خود آن دَم روان      شب رو راهَش بست دانم آن زمان

گفت عهدی کرده ام با باغبان          از پسِ آن می دهم زینَت، بِدان

رفت آنگه او به پیشِ باغبان             عهدِ خود تجدید کردی با جوان

درگذشتم گفت اکنون شُو به دور      من گذشتم از آن نیکو سُرور

شُد روان بر دزد و خود را عَرضه کرد   گفت من هم می کنم از تو گذشت

شب رو شُد نیز با او اجنبی             عهد کرد و شُد در آنجا خَفی

گفت امتحانت ما نمودیم از نخست    عهد و پیمان تو می باشد درست

حالیا گوئید کدامین بَر شدند             وَز نِکوئی زان دیگری افزونتر شدند

زان یکی گفت باغبان باشد نیکو        که گذشت از آن عروسِ باشکوه

دیگری گفتا که سارق بهتر است       درگذشت از مال، دانَم بهتر است

دیگری گفتا که شوهر بهتر است       که زِ ناموسِ خودش کرده گُذشت

سوی بابَش آمد آن نیکو سِرشت       سارقَش آمد بِدان مدرک بِدست

"هست آن دیگر که از غِیرت به دور     جایِ او بهتر بوَد در قعرِ گور"

گر گُذار افتد به مجلس با عموم         تو شِناسی هر یکی از آزمون

هرکسی را ای علی مَنما تو یار         از رفیقانِ هواها کُن فرار

                                                 دیوان شهید-صفحه ی320 و 321

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان