تاب هجران (1)

چو گل در پیش من قُربی ندارد         جهان در پیشِ من حُسنی ندارد

تمام عالم و حورانِ عالم                  بهشتِ جاودان قُربی ندارد

زِ عشقت گر بمیرم بَه چه نیکوست   چه بهتر من بمیرم در ره دوست

درآرندم اگر از سر مرا پوست            بَرَم بهتر بوَد از دوری دوست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

دَمی از ذکر حق مرغی کند ناز          شود از بهرِ خوردن پا به پرواز

درافتد ناگهان در دامِ صیاد                پر و بالی زند آید به فریاد

مکن پی جویی مردم تو ای مرد         که هر کس را بوَد عیبی در این دهر

اگر خواهی که عیبت را بپوشند        زِ عیبِ دیگران باید شدن سد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

تو خواهی جنّت و من صاحب وی       زِ شوقِ او بریزم اشک در پی

تو مستِ این جهان من مستِ آن مِی  جهان را مرده بینی من همه حی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

به سویت آمدم ای حی داور             تو بخشایم که ستّاری و غافر

مرا عصیان به کوهی شد برابر          تو رحمن و رحیم هستی و ساتر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ مشتی خاک کردی خلق بسیار       زِ شیطان و زِ تقسیم روز و شب زار

به عدلِ خود مکن با من تو رفتار         قضایت را نباشد کس خبردار

 زِ بسم الله نویسم نام یزدان            تو خود دانی ندارم تاب هجران

به ملکِ غیبِ تو کس ره ندارد           زِ دیدارت کسی طاقت نیارد

عَمی از نورِ خود یاور ندارد                خدا نشناسِ دون آخر ندارد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ کارِ زشتِ خود دارم بسی غم         ترحّم کن خداوندا به حالم

زِ نفسِ شومِ خود اندر فغانم             زِ بهرِ دانه در دامِ جهانم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

چو نام احمد و حق گشته توام          در این رمزی بوَد از بهرِ عالم

زِ صلوات نبی از دل رود غم               خداوندا زِ عصیان باشدم شرم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران ...

                                                  دیوان شهید-صفحات 118و 119

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                   از سخنان محمد (ص)-6

ترسِ از حق پایه ی حکمت بوَد                    پیشه ی خود ساز ار لایق بوَد

شد عیالِ حق روزی خوارِگان                      هر که نفعش بیش به از دیگران

بِه بوَد طاعت نمایی در خفا                        یا که بر مردم رسانی سودها

یا که مشغولت کند ذکرِ خدا                       یا به کارِ خیر باشی رهنما

گر یتیمی باشد اندر خانه ای                      نیست بهتر زان دِگر کاشانه ای

آنکه محبوبِ خدا باشد بگو                         هست تقوا پیشه کردن ای عمو

نیک زن آن شد که با شرم و حیاست           چون خجل از جامه کندن از شماست

بهترین امت بوَد آن امتم                             صبر بنماید زِ آزار و ستم

حربه ی مومن چه باشد گو به من               شد دعا فرموده احمد این سخن

بهره ور گردی زِ زنهای نِکو                          از زنِ بد نیز ریزد آبرو

کن سفر یا چند روزی روزه گیر                    تندرستی باشد و نفع ای امیر

شد سپاهِ حق یقین دانم زِ کام                   درد را زایل کند ای نیک نام

میلِ دنیایت نماید دل غَمین                        بَرکَنَش، دل شاد گردی از یقین

یا سخن گو نیک و یا خاموش باش               سود بر مردم رسان ای خواجه تاش

شد نظر کردن، زِنای دیدِگان                       چشم بر هم نِه، بَری اجرِ گران

کُن به اهلِ خانه ی خود، تو سلام               تا فزون گردد زِ مالَت والسلام

یا به دل باشد یقینت بر خدا                       یا زِ تقدیرِ خدا باشی رضا

مالک آیی یا به نفسِ خویشتن                   یا با فَرّ آید تو را علمِ حسَن

از برایِ آبرو کن مال صرف                          صدقه بنویسد خدایت در عوض

شد جوانی شاخی از دیوانگی                   مِی خوران را زن مدِه زان شو بَری

باده نوشانند هم، چون بت پرست               توبه بنماید، شود جایش بهشت

بدترینِ مال، شد مالِ یتیم                          کسبِ بد باشد ریا، دان ای حکیم

صبر باشد گنجی از گنجِ بهشت                  مردِ پیر در خانه چون پیغمبر است

شد غِنا بهرِ مسلمانان گناه                        دوستش باشد چو دشمن با خدا

میهمان با روزیِ خود در رسَد                       وقتِ رفتن، او گناهان می بَرد

شاکرِ نعمت، بوَد چون روزه دار                    علم بر مردان و زن ها شد شعار

جستجو کردن بر روزیِ حلال                       در ردیفِ جاهد است ای نیک حال

خوش به حالِ مردمی در رستخیز                 بر گناهان کرده استغفار نیز

پایه پایه در بهشتِ جاودان                         آیه آیه شد زِ قرآن این بِدان

گر بیازاری پدر یا مامِ خویش                       قاطعِ عُمر است ای مردِ عزیز

باشد آسان نیز رسوای جهان                     بد بوَد رسوا شوی در آن جهان

علمِ اندک بِه زِ طاعاتِ زیاد                         بنده ی بدخوی از حق دور باد

شوخی بسیار ریزد آبرو                             خنده ایمان می برد ای نیک خوی

فالِ بد را کن توکل بر خدا                           کارِ نیکو صدقه آمد بر بلا

غم مخور از بهرِ رزق ای خوش سرشت         روزیِ تو می رسد از سرنوشت

جور بر همسایه کردن ای حبیب                  خانه و ملکت شود بر وی نصیب

ذکرِ حق کن تا شوی محبوبِ حق                نفعِ آن یابی جهان و آخرت

مومنی را شاد کردی تو اگر                        شاد گردانی پیغمبر ای پدر

هر که پیغمبر نماید نیز شاد                        او خدا را شاد کرد ای اوستاد

مومن آن باشد که می پوشد گناه               این مرام است از رسول و اولیا

                                                          دیوان شهید-صفحات 114و 115

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                               از سخنان محمد (ص)-5

گفت پیغمبر بِه لغزی از دو چیز                    از هوا و آروزهای دراز

من زِ قرآن آیتی دارم نشان                        جمله را باشد کفایت در جهان

آن بوَد تقوا نمی دانی بِدان                        روزی آید از زمین و آسمان

دو فرشته باشند اندر آسمان                      که زنند بال و پرِ گردن کشان

بسته گردد روزی از بهرِ گناه                        بی جهت تو رزقِ خود منما فنا

دل می شود دانم ملول همچون بدن            دانش و حکمت بِدِل ریز ای حَسَن

مردم از بهرِ شتاب اندر هلاک                      تو به آرامی نما ای مردِ پاک

بنده ی خوش خوست همچون روزه دار         یا چون شخصی بوَد شب زنده دار

از بَدان دوری نما اندر جهان                        تا امان مانی زِ شرّ، اندر جهان

ظاهرا با او به سازش باش و بس                 در عمل زیشان تو دامن کَش زِ پس

حبِّ دنیا هست راسِ هر خطا                     بهرِ مال و جاه به خود کردی جفا

دست کردن در دهانِ اژدها                         به زِ ناکِس خواهشی باشد روا

گر مرا دیده شدی اندر جهان                      شکلِ زو بهتر ندیدی در زمان

سنجشِ اعمال، اندر روزِ حشر                   نیست از خُلقِ نِکو بهتر به حشر

کوه بر کوهی ستم، گَر می نمود                عدلِ حق او را چو خاکی می نمود

هر دورو یعنی منافق، روزِ نشر                   از همه بدتر بوَد حالش به حشر

گر گریبانت بگیرد مرگ، هان                       دست تو باشد نهالی بَرنشان

هست دنیا چون خدا زیبا خوش است           زین سبب زیور زِ هر چیزی سَر است

خویِ نیک و نرم شد اهلِ بهشت                 شد عبوس و خویِ زشت اندر کُنِشت

چیزِ بد را گَر شنیدی از کسی                     فاش منما، که شریکِ آن کسی

آنکه او باشد به دنیا سیرتر                         کارِ عقبایش مخوف است ای پدر

لیک آنکس که به سختی روبروست             حور و جنّت بهرِ او در آرزوست

اهلِ دوزخ مردمانِ بی زن است                   هم زنانِ فاقدِ از شوهر است

شهوتِ خود را نگه دار از حرام                     فقر از تو رفع گردد ای همام

بهترین بَذلت بوَد عطر ای عزیز                    وزنِ آن کم، بویِ نیکش هست نیز

کن تو یاری بهرِ مردم در جهان                     تا خدا بهرِ تو گردد مهربان

شد بهشتِ جاودان بر وی حرام                   که ندارد باک از لغو و حرام

مالِ مومن هست همچون خونِ او                تو بده مالش بِدو بی گفتگو

عهد و پیمان را بنمایی گر وَفا                      محکم است ایمانت از جهر و جفا

کینه ها خواهی زِ دل بیرون بری                  باش خوش رو هر کجا رو آوری

ذهنِ نیکو بر خدایت داشتن                        حور و جنت هست برپا داشتن

امرِ بیشتر سجده کردن در جهان                  اذن می دادم زِ بهرِ شوهران

همچو برگِ زرد، تب ریزد گناه                       زِ آبِ سردش کن تو خاموش ای کیا

هست ایمان و حیا در یک لباس                   رفت یک، آن هم روَد ای حق شناس...

                                                           دیوان شهید- صفحات 112 و 113

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                            از سخنان محمد (ص)-4

مردِ دانشمند بترسد از خدا                        وآنکه نادانست بنماید گناه

هر شناسد خویشتن را بیشتر                    هم شناسد او خدا را بیشتر

مُزدِ مزدروزان بِدِه کردند کار                         تا نگردیده عرق خشک از ظِهار

بندگی کن با حق از صدق و صفا                 آنچنان دان حق ببیند مر تو را

هست غافل آنکه از تغییرِ دهر                     او نگیرد پند باشد بی خبر

بی نیاز آنکس بوَد اندر جهان                      که طمع نَارد به مالِ دیگران

گر تو خواهی بمانی در امان                       جانِ من بشنو نگه دار این زبان

حرفِ حق با شَه بگویی زِ اجتهاد                 نیست فاضل تر زِ تو اندر جهاد

وام کمتر کن تو و دوری گزین                      تا نباشی بهرِ وامَت در حزین

جان دهی آسان، نکردی گر گناه                 وَرنه در عقبی شود کارَت سیاه

مَر حسودان را بوَد دنیا چو زهر                هم به دنیا هم به عقبی در خطر

احترامِ نابکاران هست کم                          در دو دنیا دائماً باشد به غم

خیر نبوَد گر کنی اسرافِ مال                      در قیامت می شود وزر و بوال

هر که باشد در جهان از متقین                    تحفه باشد مرگ او را از یقین

گر دروغی باشد از بهرِ صلاح                       بهتر از آن راست زو خیزد نزاع

ترسناک و با بخیل و آزمند                          مشورت منما زِ من بشنو تو پند

گر نبودی رحمتِ پروردگار                           آدمی با فقر می گشتی دچار

رنج و سختی گر زِ کس دیدی مخَند             او رها گردد شود پایت به بند

ضامنِ مفروض می باشد خدا                      تا که دینش را نماید حق ادا

چون خدا ذاتش بوَد از فعل و جُود                 فاضلان را دوست دارد آن وَدود

عاقل آن نبوَد که دنیا برگزید                        آخرت از دست داده، شد پلید

نیست حق ناظر به پیکرهای ما                   او به دل ها بنگرَد ای نیک راه...

                                                            دیوان شهید-صفحات 111و 112

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                             از سخنان محمد (ص)-3  

ارجمندی یا توانگر گشت خوار                    عالمی در نزد جاهل رحمت آر

بی نوا گشتی اگر در روزگار                       شو جدا بر شهرِ دیگر کن قرار

بدترین مَرد است دانم در جهان                  خوار و بی مقدار خوانَد دیگران

آنچه شد در نزد حق زان دل سپار               مالِ مردم را به مردم واگذار

از همه زاهدتر آمد ای همام                      که کند پرهیز از مالِ حرام

از همه باشد سخی تر آن کسی               که زکوة مالِ خود داده بسی

روزیت اَر تنگ گردد در جهان                      صدقه ده روزی رسد از آسمان

می نِهی بنیاد چیزِ نیک گَر                        تا به آخر در رسان ای نیک فر

سَر مَپیچ از عارفانِ نیک خو                       که پشیمان گردی ای مردِ نکو

از گُنه باشد عقوبت پیشتر                        که کنی کفرانِ نعمت بیشتر

شد قوی تر از همه هنگامِ خشم                لب فرو بست وزان پوشید چشم

بُردباران را شناس اندر جهان                      در توانایی گذشت از دشمنان

هر که خوشخو شد شبیه آید به من            خُلقِ نیکو طینتش باشد زِ من

گویمت باشد اشدّ، اندر جهاد                     وآنکه در توبه گنه یک سو نهاد

شد دلیر آنکه جلو گیرد هوس                     نی به میدان سر زِ تن کرده جدا

عابد آن باشد که او اندر جهان                    از فرائض سر نپیچد هر زمان

رتبه ی نیکوترین روزِ شمار                         هست قرآن خوان و هم شب زنده دار

نفسِ سرکش را نمایی گر مهار                   تو به جنات نعیم گیری قرار

دانش آموزید اَر چین است و هند                 تا که سود هر دو دارینت دهند

هست دانشمند آنکس در جهان                  جمع کرده دانشش با دیگران

گَر زِ روزی مرد بنماید قرار                           روزیَش در پی درآید سایه وار

شکر مردم اَر تو ننمایی ادا                         شُکرِ خالق را نیاوردی به جا...

                                                            دیوان شهید-صفحات 110 و 111         

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان