تاب هجران (3)

چنین آمد به قرآن و روایت                بوَد دینِ نبی تا حشر ثابت

اشارت از کواکب شد بشارت            بوَد مقصودِ حق نورِ ولایت      

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

مسلمانی هویدا شد زِ سلمان         ره سلمان گزین و باش خندان

تو شو در استقامت همچو سندان     زِ نیکویی دمی رو بر مگردان

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

پسر از ظلمِ باب بیند اثر را               نموده کشتُ و وین چیند ثمر را

پسر باید بلایش را شکیبا                شود پاداش یابد روزِ عقبی

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

ندارد وصفِ حق انجام و آغاز             نماند این فلک گر او کند ناز

چو مرغِ حق کنم من ناله آغاز           چو پروانه بسوزانم پری باز

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

نمودی رُخ به دل جانا شدم زار          زِ عمر و زندگی گردیده بیزار

زدی آتش به جانم آخر ای یار            شکستی استخوانم طوطیاوار

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ بهرِ امتحان هاروت و ماروت             تنزّل دادی اندر ملکِ لا سوت

به شهوت ناگهان گشتند مایل          نگون تا حشر اندر چاهِ بابل

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

به کارِ خویش اندیشه کردم              زبان را بهرِ دشمن تیشه کردم

کنون ذکر خدا را پیشه کردم             وزان شیطانِ دون در شیشه کردم

زِ بسم اله نویسم نامِ یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

                                                  دیوان شهید- صفحات 120و 121

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                 تاب هجران (2)

سفارش کرد پیغمبر به امت               زِ قرآن بود و دیگر شد زِ عترت

تمسک جو زِ این هر دو حقیقت           زِ توفیق خدا یابی اطاعت

زِ بسم الله نویسم نام یزدان               تو خود دانی ندارم تاب هجران

به قرآن رو بجو در سوره کوثر               شناسی قدر آن زهرای اطهر

معّرف شد خدای حیِّ داور                 هر آنکس منکر آمد، گشت کافر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان               تو خود دانی ندارم تاب هجران

سفارش های پیغمبر به زهرا              نشد اجرا و زان گشتند گمراه

نموده بعدِ پیغمبر جفاها                     همان قومِ دغای بی سر و پا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان               تو خود دانی ندارم تاب هجران

بر آن شد از گناهِ خویش سرکش        عُمَر شد در گناهانش شریکش

حسین شد کشته میدانم زِ ظلمش     تجاوز کرد، شد دوزخ نصیبش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان               تو خود دانی ندارم تاب هجران

به صدق و راستی با قلب صافی         نُنزّل را من القرآن بخوانی

شفاء و رحمت آنرا بدانی                   زِ درد و رنج می یابی رهایی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان               تو خود دانی ندارم تاب هجران

به مسجد رفت زهرا کرد ایراد             خطابه آتشین بر قوم چون عاد

بزد بر مشرکان از غیظ فریاد               که بودند بدتر از نمرود و شدّاد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

بگویم ظلمِ اعدا را نما گوش               زِ سیلیِ عُمَر زهرا شد از هوش

سفارش های پیغمبر فراموش            نمود و شد تبار حق هم آغوش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

تو گو بهرِ چه آن زهرای اطهر               که بودی نورِ چشمانِ پیغمبر

که مخفی قبرِ او شد ای برادر            بدی از امّت بابش پیغمبر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

چه غم دارم دِگر از روزِ محشر             شفیعم احمد و زهرای اطهر

علی و نسل او باشند یاور                 که باشند عروة الوثقیِ داور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تاب هجران

پیغمبر گر شفیع است غصّه از چیست  زِ حق لا تقنطوا این آیه بر کیست

زِ حق ترضی، یا حمد گویی از چیست    شفیعِ هستی دان، غیر او نیست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تاب هجران

                                                   دیوان شهید- صفحات 119 و 120

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                  تاب هجران (1)

چو گل در پیش من قُربی ندارد         جهان در پیشِ من حُسنی ندارد

تمام عالم و حورانِ عالم                  بهشتِ جاودان قُربی ندارد

زِ عشقت گر بمیرم بَه چه نیکوست   چه بهتر من بمیرم در ره دوست

درآرندم اگر از سر مرا پوست            بَرَم بهتر بوَد از دوری دوست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

دَمی از ذکر حق مرغی کند ناز          شود از بهرِ خوردن پا به پرواز

درافتد ناگهان در دامِ صیاد                پر و بالی زند آید به فریاد

مکن پی جویی مردم تو ای مرد         که هر کس را بوَد عیبی در این دهر

اگر خواهی که عیبت را بپوشند        زِ عیبِ دیگران باید شدن سد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

تو خواهی جنّت و من صاحب وی       زِ شوقِ او بریزم اشک در پی

تو مستِ این جهان من مستِ آن مِی  جهان را مرده بینی من همه حی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

به سویت آمدم ای حی داور             تو بخشایم که ستّاری و غافر

مرا عصیان به کوهی شد برابر          تو رحمن و رحیم هستی و ساتر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ مشتی خاک کردی خلق بسیار       زِ شیطان و زِ تقسیم روز و شب زار

به عدلِ خود مکن با من تو رفتار         قضایت را نباشد کس خبردار

 زِ بسم الله نویسم نام یزدان            تو خود دانی ندارم تاب هجران

به ملکِ غیبِ تو کس ره ندارد           زِ دیدارت کسی طاقت نیارد

عَمی از نورِ خود یاور ندارد                خدا نشناسِ دون آخر ندارد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ کارِ زشتِ خود دارم بسی غم         ترحّم کن خداوندا به حالم

زِ نفسِ شومِ خود اندر فغانم             زِ بهرِ دانه در دامِ جهانم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

چو نام احمد و حق گشته توام          در این رمزی بوَد از بهرِ عالم

زِ صلوات نبی از دل رود غم               خداوندا زِ عصیان باشدم شرم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران ...

                                                  دیوان شهید-صفحات 118و 119

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                   از سخنان محمد (ص)-6

ترسِ از حق پایه ی حکمت بوَد                    پیشه ی خود ساز ار لایق بوَد

شد عیالِ حق روزی خوارِگان                      هر که نفعش بیش به از دیگران

بِه بوَد طاعت نمایی در خفا                        یا که بر مردم رسانی سودها

یا که مشغولت کند ذکرِ خدا                       یا به کارِ خیر باشی رهنما

گر یتیمی باشد اندر خانه ای                      نیست بهتر زان دِگر کاشانه ای

آنکه محبوبِ خدا باشد بگو                         هست تقوا پیشه کردن ای عمو

نیک زن آن شد که با شرم و حیاست           چون خجل از جامه کندن از شماست

بهترین امت بوَد آن امتم                             صبر بنماید زِ آزار و ستم

حربه ی مومن چه باشد گو به من               شد دعا فرموده احمد این سخن

بهره ور گردی زِ زنهای نِکو                          از زنِ بد نیز ریزد آبرو

کن سفر یا چند روزی روزه گیر                    تندرستی باشد و نفع ای امیر

شد سپاهِ حق یقین دانم زِ کام                   درد را زایل کند ای نیک نام

میلِ دنیایت نماید دل غَمین                        بَرکَنَش، دل شاد گردی از یقین

یا سخن گو نیک و یا خاموش باش               سود بر مردم رسان ای خواجه تاش

شد نظر کردن، زِنای دیدِگان                       چشم بر هم نِه، بَری اجرِ گران

کُن به اهلِ خانه ی خود، تو سلام               تا فزون گردد زِ مالَت والسلام

یا به دل باشد یقینت بر خدا                       یا زِ تقدیرِ خدا باشی رضا

مالک آیی یا به نفسِ خویشتن                   یا با فَرّ آید تو را علمِ حسَن

از برایِ آبرو کن مال صرف                          صدقه بنویسد خدایت در عوض

شد جوانی شاخی از دیوانگی                   مِی خوران را زن مدِه زان شو بَری

باده نوشانند هم، چون بت پرست               توبه بنماید، شود جایش بهشت

بدترینِ مال، شد مالِ یتیم                          کسبِ بد باشد ریا، دان ای حکیم

صبر باشد گنجی از گنجِ بهشت                  مردِ پیر در خانه چون پیغمبر است

شد غِنا بهرِ مسلمانان گناه                        دوستش باشد چو دشمن با خدا

میهمان با روزیِ خود در رسَد                       وقتِ رفتن، او گناهان می بَرد

شاکرِ نعمت، بوَد چون روزه دار                    علم بر مردان و زن ها شد شعار

جستجو کردن بر روزیِ حلال                       در ردیفِ جاهد است ای نیک حال

خوش به حالِ مردمی در رستخیز                 بر گناهان کرده استغفار نیز

پایه پایه در بهشتِ جاودان                         آیه آیه شد زِ قرآن این بِدان

گر بیازاری پدر یا مامِ خویش                       قاطعِ عُمر است ای مردِ عزیز

باشد آسان نیز رسوای جهان                     بد بوَد رسوا شوی در آن جهان

علمِ اندک بِه زِ طاعاتِ زیاد                         بنده ی بدخوی از حق دور باد

شوخی بسیار ریزد آبرو                             خنده ایمان می برد ای نیک خوی

فالِ بد را کن توکل بر خدا                           کارِ نیکو صدقه آمد بر بلا

غم مخور از بهرِ رزق ای خوش سرشت         روزیِ تو می رسد از سرنوشت

جور بر همسایه کردن ای حبیب                  خانه و ملکت شود بر وی نصیب

ذکرِ حق کن تا شوی محبوبِ حق                نفعِ آن یابی جهان و آخرت

مومنی را شاد کردی تو اگر                        شاد گردانی پیغمبر ای پدر

هر که پیغمبر نماید نیز شاد                        او خدا را شاد کرد ای اوستاد

مومن آن باشد که می پوشد گناه               این مرام است از رسول و اولیا

                                                          دیوان شهید-صفحات 114و 115

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                               از سخنان محمد (ص)-5

گفت پیغمبر بِه لغزی از دو چیز                    از هوا و آروزهای دراز

من زِ قرآن آیتی دارم نشان                        جمله را باشد کفایت در جهان

آن بوَد تقوا نمی دانی بِدان                        روزی آید از زمین و آسمان

دو فرشته باشند اندر آسمان                      که زنند بال و پرِ گردن کشان

بسته گردد روزی از بهرِ گناه                        بی جهت تو رزقِ خود منما فنا

دل می شود دانم ملول همچون بدن            دانش و حکمت بِدِل ریز ای حَسَن

مردم از بهرِ شتاب اندر هلاک                      تو به آرامی نما ای مردِ پاک

بنده ی خوش خوست همچون روزه دار         یا چون شخصی بوَد شب زنده دار

از بَدان دوری نما اندر جهان                        تا امان مانی زِ شرّ، اندر جهان

ظاهرا با او به سازش باش و بس                 در عمل زیشان تو دامن کَش زِ پس

حبِّ دنیا هست راسِ هر خطا                     بهرِ مال و جاه به خود کردی جفا

دست کردن در دهانِ اژدها                         به زِ ناکِس خواهشی باشد روا

گر مرا دیده شدی اندر جهان                      شکلِ زو بهتر ندیدی در زمان

سنجشِ اعمال، اندر روزِ حشر                   نیست از خُلقِ نِکو بهتر به حشر

کوه بر کوهی ستم، گَر می نمود                عدلِ حق او را چو خاکی می نمود

هر دورو یعنی منافق، روزِ نشر                   از همه بدتر بوَد حالش به حشر

گر گریبانت بگیرد مرگ، هان                       دست تو باشد نهالی بَرنشان

هست دنیا چون خدا زیبا خوش است           زین سبب زیور زِ هر چیزی سَر است

خویِ نیک و نرم شد اهلِ بهشت                 شد عبوس و خویِ زشت اندر کُنِشت

چیزِ بد را گَر شنیدی از کسی                     فاش منما، که شریکِ آن کسی

آنکه او باشد به دنیا سیرتر                         کارِ عقبایش مخوف است ای پدر

لیک آنکس که به سختی روبروست             حور و جنّت بهرِ او در آرزوست

اهلِ دوزخ مردمانِ بی زن است                   هم زنانِ فاقدِ از شوهر است

شهوتِ خود را نگه دار از حرام                     فقر از تو رفع گردد ای همام

بهترین بَذلت بوَد عطر ای عزیز                    وزنِ آن کم، بویِ نیکش هست نیز

کن تو یاری بهرِ مردم در جهان                     تا خدا بهرِ تو گردد مهربان

شد بهشتِ جاودان بر وی حرام                   که ندارد باک از لغو و حرام

مالِ مومن هست همچون خونِ او                تو بده مالش بِدو بی گفتگو

عهد و پیمان را بنمایی گر وَفا                      محکم است ایمانت از جهر و جفا

کینه ها خواهی زِ دل بیرون بری                  باش خوش رو هر کجا رو آوری

ذهنِ نیکو بر خدایت داشتن                        حور و جنت هست برپا داشتن

امرِ بیشتر سجده کردن در جهان                  اذن می دادم زِ بهرِ شوهران

همچو برگِ زرد، تب ریزد گناه                       زِ آبِ سردش کن تو خاموش ای کیا

هست ایمان و حیا در یک لباس                   رفت یک، آن هم روَد ای حق شناس...

                                                           دیوان شهید- صفحات 112 و 113

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان