آفرینش
از مصدر غیب پرتوِ حق تابید همه جهان به پا شد
از هستی حیِّ لا یَزالی هر شیء به جای خود به پا شد
ذرات همه زِ هستی حق عاشق به خدا، از وفا شد
هر شیء به جنسِ خویش مایل جاذب به زمین و آسمان شد
موجِ ازَلی چو شد تراکم یک نکته به امرِ حق به پا شد
پرگارِ صفت زِ نکته ای بِکر این عالم و انجم و سما شد
ذرات همه به هم شده جَم سوزنده و ذوب همچو ماء شد
اندر اثرِ بخارِ باران زان ماء نگر که بحرها شد
از بحر در آمدند موجود درُّ و گُهر و صدف به پا شد
چون گَشت زمین و دشت، خرَّم وحشیّ و طیور زان رها شد
گردید زمانه چون مُساعد این قامت آدمی به پا شد
آموخت زِ حق چو علمِ اسماء در سجده ی او مَلَک رضا شد
شیطان زِ حسد نمود تزویر تا ظلمتِ شب زِ نو به پا شد
در آدمیان مطابقِ سال از سیصد و شصت رگ جدا شد
نیمی زِ رَگ است چو ظلمتِ شب نیمِ دِگرش زِ نورها شد
گَه می کِشدش به سویِ ظلمت گاهی دلِ او پر از ضیاء شد
غربیلِ صفت چو کاه و گندم زان ماءِ مذاب، کف جدا شد
گردید هدیه چرخِ دوّار این انجم و آسمان به پا شد
عشق است نهان چو سنگ و آهن وَز عشق چو ماسوا به پا شد
با جمع نشین و باش، خود فرد از جمله ی ماسِوا جدا شو
سیری بنَما دَمی به تاریخ بنگر که جهان چو سی نما شد
ای غافلِ هرزه گردِ هر کوی بلبل زِ چه بین که در نوا شد
تو جوجه صفت به کُنجِ زندان بیهوده چو عمرِ تو تباه شد
اندر رحمی و گَشتی قانع خون نجسی تو را غذا شد
خود دور فتاده ام زِ مقصد عمرم همه در بدی تباه شد
در خلقتِ حق تویی چو عَنقاء یا بوم نِشستَنَت هوا شد
قوسین خدای لا مکانی بنگر به کجا تو را مکان شد
باشی تو به کارِ خویش مختار فِعلت همه زِ اختیارها شد
جبری نبوَد چو در میانه زشتیِ تو، دانم از هوی شد
دادند به تو تمام ابزار سرمایه ی تو را هم از خدا شد
هر دوره ی پیَمبران به عالم از مصدرِ غیب، بهرِ ما شد
اندیشه نما به آخرِ کار نیکی و بدی زِ هم جدا شد
یک دَم تو مشو به خوشی غافل سرمایه زِ دستِ تو رها شد
از توبه مشو زِ خویش غافل مانند نصوح زِ تائِبان شو
در کشمکشیم ما شب و روز رازی بوَد این، زِ ما خفا شد
تا آن که زِ اَرجعی ندائی از جانبِ حق به ما ندا شد
آندم زِ خدا مدد بجویم توفیق و مدد اگر رضا شد
نیکی و بدی و زان شود ختم هم خبث و دوزخش عیان شد
گردد عملِ تو بر تو مأنوس آندم همه بهرِ تو عیان شد
از معرفتِ خدا مشو دور چون دل زِ تجلّی اش صفا شد
عشقِ ازَلی به خوبی آموز جز عشق تو را همه جفا شد
جز عشقِ جهان و هستی اش لاست هستی همه زِ عشقِ او به پا شد
شیطان صفتی کنار بگذار در ملکِ کبیرِ حق روان شو
زنجیر و قفس زِ خویش بگسل با صلح و صفا به مُلکِ جان شو
خواهی بشوی به خویش مغرور با ظلمت و جهل هم عِنان شو
دیوان شهید صفحات 14، 15 و 16
توسط : شهید علی طاهریان