کنز خفا

جلوه ی حق ذات پاک لم یزل                      اشتیاقی داشت حق با آب و گل

نورِ ذاتش جلوه گر بر کائنات                        شد هویدا از وجودش ممکنات

از فلک ها چون زُجاجه درگذشت                 بی گمان بر خاکِ دون بنمود کِشت

بس که بود این خاک جنس او ثقیل              نور حق را شد ضمین و هم کفیل

بود سرّی از خداوند مجید                          بینِ خاک و حق که انسان آفرید

نور را با ظلمتی آمیخت او                          گوهری با خاک درهم ریخت او

جلوه گر گردید حق بر کائنات                      خاک، قابل گشت اندر ممکنات

جیوه ای را در زجاجه ریخته                        شد هویدا جلوه اش بی واسطه

جیوه آمد این زمین دیگر زجاج                     شد هویدا احمدِ با فَرّ و تاج

در پس آن شد علی و فاطمه                     شد حسن دیگر حسین زان رابطه

بحرِ گفتن، باشد از ایشان نشان                 در میانشان برزخی لایبغیان

لوءلوء و مرجان تو می خواهی همی            بوده منظورش زِ اولاد علی

آسمانها زِاسمِ حق باشد به پا                   کی روا باشد به قلبِ ناروا

جلوه گر گردید حق اندر صفات                     زِاسمُ الحی عالمی شد در حیاة

زین سبب بارِ امانت جز بشر                       نی شدی قابل به حملش ای پسر

سجده کردند زین سبب دانم مَلَک               زین سبب احمد بشُد فوق فلک

این امانت چیست گویم بر تو فاش               اختیار آمد زِ حق از بهرِ ناس

کردن اجرا، فرضِ حق را مو به مو                 عهد کردی باش ثابت ای عمو

عارفان را هست دستورِ دگر                       عاشقان زَاسرارِ حق دارند خبر

باز ترسم خاطرت لغزد زِ جا                         تو شوی قافِل زِ ترکیبِ خدا

نَفس و شیطان مَر تو را گمره کند                تا تو را در راه دین حیران کند

علم وَالاسماء شدی بهرِ بشر                     تا جدا سازد تمامِ خیر و شر

زین سبب گفتا مَلَک علّمتنا                        شد به تعظیمش فلک دانم دو تا

این تفضّل از خداوندِ مجید                          از ظهورش آدمی گشتی پدید

شد خلیفه مَر خدا را جانشین                     باشد از گفتارِ قرآنِ مبین

بُود منظورش ظهورش در صفات                   شد زِ میمِ احمدی این ممکنات

گر نبودی واسطه آن نورِ پاک                       از ظهورش می شدی عالم هلاک

معنی لا و الهِ اینجا بوَد                              از ظهورش جمله اشیاء لا شود

موت قبل از موت این است ای پدر                لا شوی هرگز زِ خود تا بی خبر

نورِ حق هرگز نمی گردد فنا                        وجه حق خواهی بجو از مرتضی

رزقِ عالم شد زِ ایشان برقرار                      روح شد عاشق قفس را زین مدار

گر تو شک داری زِ رَزّاقی شان                    رو بگیر از ماه و خور زِیشان نشان

هم زِ خورِ گرد ضیاء و روشنی                     ظلمت شب را ببخشد ایمنی

همچنین از حق بگیرند فیض را                    رزقِ هر شیء می رسد زِیشان جدا

گردش افلاک شد از مهرشان                     جمله ی افلاک، جمله کهکشان

حی و قیوم زین سبب باشد امام                مومنان را باور آید این کلام

چون ضمیری را نماید حق منیر                    می شود بیناء و دانا و بصیر

بین فَلَک ها، در بَصَر شد جاگُزین                 صنعت و طرحِ خدای عالمین

چون تلسکوبی که بینَد بی شمار               او فلک های دِگر فوق مدار

یا رگِ مویین بوَد اندر بدن                           فعلِ هر شی ءای، جدا شد ای حسَن

نورِ حق همچون خوری شد در سماء            بهره ور گردند از وی ماسوا

آدمی را فعل چون صادر شود                      پیشِ حق چون آینه ظاهر شود

یعمل و مثقال و خیراً شد یَرَه                     خیر و شرّت می شود ظاهر همه

این جهان باشد جَواسیس القلوب               چون نوارِ ضبط از نیک و عیوب

حق به کارِ بندگان باشد بصیر                     فکرِ باطل دور بنما از ضمیر

قلبِ مومن هست زِ آیینه جدا                    جلوه گر در اوست نورِ کبریا

چون فَلَک ها را نشد گُنجایِ من                  در دلِ مومن شُدَستی جایِ من

هر که باشد در محبت بیشتر                      او بوَد بر درگه ام نزدیکتر

بعد از آن گویم درود و صد سلام                  احمد و آلِ علی را وَالسّلام

ما بشر ایشان بشر، فرقی است رفت          گوش خود بگشا تا بگردی نیک بخت

اطلس و کرباس را بس فرق هاست             کرمِ خاکی زِ کرمِ ابریشم جداست

آهوی وحشی و آهوی خُتَن                        فرقشان بسیار باشد ای حسَن

این بریزد پشکل و آن مُشکِ ناب                  بر جهان خود را، که می باشی بخواب

هم چُنین دان بینِ زنبورِ عسل                     این رساند خیر و آن است نیشتر

این چُنین است بین نی و نِیشکَر                 بین مار و بین ماهی سر به سر

آینه گردد زِ آهِ ما کدر                                 عمر، بیهوده چرا دادی هدر

کِشت بنمایی نمایی خود درو                     هر کسی باشد زِ اعمالش گرو

بهرِ دانایان سخن گویم و بس                      آتش آمد بِبُردی خار و خَس

جمله ی آیاتِ قرآنِ مجید                            منقسِم شد بر سعید و بر پلید

هر شقاوت پیشه باشد در سَقَر                  متّقی اندر بهشت اش مستقر

لیک بر آزادگان لطفی جداست                    مُزدشان دانم زِ نورِ کبریاست

ای علی در کارِ حق مردانه باش                  خلق را بگذار و رو، ویرانه باش

                                                            دیوان شهید-صفحات 49، 50 و 51

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                خوف و رجاء

گوش بگشا بشنوی اکنون سخن                   کن تفهّم نکته های نغزِ من

صد هزاران سال شیطان در نماز                     وَز تکبر کرد با حق نیز ناز

زَامرِ حق از سجده سرپیچی نمود                   رانده شد از درگه مُلکِ وجود

همچو بر صیصاء و بلعم ای عمو                      پند و عبرت باشَدَت بنگر نکو

تا تو باشی جمله در خوف و رجاء                    دانم اندر صبر و تسلیم و رضا

بود بر صیصا چو عیسای مسیح                      از دَمَش می شد شفاهای ملیح

شد زِ شیطان و زِ نفسَش رویِ دار                  گشت گمراه و زِ گمراهی است خوار

امر و نهیش بُود چون پیغمبران                        علمِ حق در پیشِ او بودی عیان

شد زِ اغوای ابلیس آن خود پرست                  کرد نفرین بهرِ موسی گشت پَست

وادی تِیه موسی تا به چند                            بود حیران گفت این سِر است و پند

وحی شد بلعم تو را نفرین نمود                      زین سبب در وادیت حیرت فزود

گفت یا رب به بلعم چون کنم                         ده تو دستوری عمل با او کنم

وحی شد مختار می باشی به فعل                 هر چه می خواهی در بَرَش بنما عمل

کرد نفرینش زِ ایمان شد بری                         کارِ حق هرگز نباشد سرسری

کرد بر صیصاء به خود دانم جفا                        عبرتی باشد برِ نفس و هوی

دخترِ میر از دعایش شد شفا                         نفس محرک ره نمودش بر گناه

شد همی بر کرده ی خود در هراس                رفت شیطان نزدِ او با طرزِ خاص

مشورت کردی زِ شیطانِ لعین                        گُفت بنمایش هلاک و کن زمین

کُشت دختر را فتاد اندر کمند                         فاش شد رازش نمودندَش به بند

رفت روی دار از وی رفت باد                           سجده بر شیطان نمود آن نامراد

زین سبب لعنِ حق آمد هر طرف                    تیر باران گَشت جانش شد تلف

شد به دنیا و به عقبی رو سیاه                      آه و واویلا، زِ شیطانِ دغا

پند و عبرت باشد ای مردِ نکو                         تا شناسی نفس و شیطان ای عمو

گَر که بگرفت لقمه ات اندر گلو                       تو مشو ترسان و خائف از کلو

ای علی خود را نما دور از هوس                     بلبلت را کن رها از این قفس

رو نما بر جانبِ مُلکِ کبیر                              هر چه بنمایی خدا باشد بصیر

                                                              دیوان شهید- صفحات 79، 80

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                    مرده پرستی

رفتست زِ سر هوش، دِگر عقل نداریم                    مغرور به خود گشته مگر فکر نداریم

غافل زِ خود و بهرِ لعب خواب نداریم                       دایم پی جوریم و جفا، تاب نداریم

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

دل نیست تو را این دلِ شیطانِ رجیم است             دل جایگه حبِّ خداوند رحیم است

این پیرویت پیروی دیو لئیم است                           الهامِ تو از گفته ی شیطان رجیم است

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

دیو است تو را راهبر و نازی به خود باز                    در دارِ تغابن بشود مُشت تو چون باز

با این همه فحشا بنَمایی به خدا ناز                      این خواندنِ قرآنِ تو باشد پی آواز

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

این دل که تو داری گلِ سجّینِ جهیم است             معذوری تو نیز وزان دیوِ رجیم است

در فرضِ خداوند، به پاداشِ نعیم است                    اعمالِ تو اکنون از نفسِ لئیم است

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

آیا دل و ایمانِ تو از آل علی بِه                              این عذر نباشد تو برو فرضِ خدا نِه

بر مدّعیان را بُوَد از دوست نشانه                          از بهرِ فرایض تو وفا کن به زمانه

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

باشی به جهان لیک همه مستِ غروری                 در راه خداوند تو خود بین که چه دوری

هنگام عمل در ره حق نیز تو کوری                         گویا نبوَد بر سرِ تو هیچ شعوری

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

اندر سرِ تو هست هوس های فراوان                      راه رفتنِ تو هست خرامان خرامان

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

خواهی تو دلِ خوب زِ پیغمبر و آلش                        یک طرفه ی عین روی نکردی به نمازش

مقصورِ فرایض به جهنم است سزایش                    هم آبِ حمیم است به دوزخ چو جزایش

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

چون در کفِ تو مال رود خواب نداری                        هنگام فرایض زِ چه احوال نداری

در حشر زِ تقصیر، یقین یار نداری                           در مزرعه ی دل، تیر به جز خار نداری

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

گویی دلِ من پاک بوَد باک نداری                           از ظلم و ستم هیچ دمی باک نداری

زیرا زِ فرایض به جهان تاب نداری                            جرأت زِ چه کردی زِ سخن باک نداری

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

کُشتند علی را به یقین بهرِ نمازش                        این مردمِ دون شد به معاویه به سازش

بر شهوتیان نیز نمایند نوازش                               آنکس که جهان خواست حسین کُشته و آلش

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

از عهدِ الست یاد بیاور تو در امروز                          گویا به جهان نیست چو ما فاتح و پیروز

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

گَر دل بوَدَت دل همه اسرارِ خدا است                    گر دل بوَدَت دل همه انوارِ خدا است

گر دل بوَدَت دل همه الهام اله است                      گر دل بوَدَت دل همه با صدق و صفا است

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

گر دل بوَدَت حافظِ ایمانِ خدا است                        گر دل بوَدَت مرکزِ توحید خدا است

گر دل بوَدَت جوهره ی مُلک اله است                    گر دل بوَدَت جلوه گهِ خاص خدا است

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

گر دل بوَدَت جامع ملک و ملکوت است                   گر دل بوَدَت مایع ایمان  وَدود است

گر دل بوَدَت مرکزِ هر عهد و وفا است                     گر دل بوَدَت آینه ی ذاتِ خدا است

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                   از دست شما ای رفقا زنده به گورم

گر دل بوَدَت از چه به مومن بجفایی                       گر دل بوَدَت ناله و شیون ننمایی

گر دل بوَدَت از چه به مسجد تو نیایی                     گر دل بوَدَت از چه به دشمن به وفایی

ای مرده پرستان زِ عشق است جنونم                    از دست شما ای رفقا زنده به گورم

                                                                      دیوان شهید-صفحات 67، 68، 69

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                 معراج پیامبر

نزول کرد جبرئیل زِ اذنِ پروردگار                       بهرِ رسول کِبار زِ بهرِ دارِ جلال

زِ بهرِ مهمانی اش خدا به معراج خواند              بود زِ پی جبرئیل به جانبِ حق روان

فرشته از حد فزون که نامَد اندر شمار              ندیده هرگز کسی نه بیندش روزگار

سوار شد بر براق به فرُّ و جاه و جلال               ندیده هرگز کسی چنین شکوه و کمال

به سدرةُ المنتهی شد به طُرَقوا شد روان          تاج شهی بر سرش، نورفشان شد جهان

در پسِ آن شد به پیش، پرده زِ نور و جلال          ماند فرو جبرئیل نمود از وی سوال

چه شد فرُ و زیب تو به من بگو زین مقال           تو بوده ای پیکِ حق، مانده شدی گو تو حال

گفت اگر برپرم زین قدمی بیشتر                     غیرتِ حق سوزَدم جمله ی این بال و پر

رفت رسول خدا به درگهِ ذوالجلال                    به اذنِ پروردگار تا که رسد بر کمال

دید عجایب بسی در پسِ چندین حجاب            بود چو حیران و دنگ، در آمد از حق خِطاب

که یا حبیبی بیا، شد زِ خدایش عتاب                کنون به اذنم بده هر آنچه گویم جواب

چو گوش دادی فرا، شنید صوت علی               شد به تعجب فزون، وزان خطابِ جَلی

حق زِ لسانِ علی به گفتگو آمدی                    کفوِ علی در جهان به جز نبی نامدی

بهرِ خطابی زِ حق، هزارها سال پیش               سال چه باشد بگو سرعتش از نور بیش

بهرِ عتاب و خطاب هزارها سدرة پیش              برفت زِ تن سال به بیش، نیست چو دستور بیش

این رهِ نیک و شرف، عشق یقین طی کند         عقل در این جایگه، زِ خوف خون قِی کند

عقل به کُنجی خزید عقل در آن پا نهاد              عقل بوَد پیشِ حق چو پشّه ای پیشِ باد

گشت به حیرت فرو، نَیاید اندر بیان                  چه گویمت زین سخن چگونه بود و چه سان

دید عجایب بسی در پسِ نور و حجاب               با همه ی غیرتش، شدی در پیچ و تاب

به ناگه آمد زِ غیب، دستِ خدا آشکار               به رویِ کتفِ نبی نمود آن دَم قرار

لذتِ آن دست بود فزون زِ کون و مکان               فیضِ خدا بین چه سان، بوده بر دوستان

خدای را دست نیست، کُنَد ایجادِ دست            زبان ندارد خدا سخنورِ نیک هست

نبود آنجا زمان، ندارد آنجا مکان                        تو درگذر از زمان تو درگذر از مکان

به فوق و تحت و یمین، نورِ عَلی نور بود            زِ بِیت آنجا دِگر، عقل و خِرد دور بود

داد شهادت به حق پیمبرِ نیک نام                    زِ حق سلامش رسید لذتِ فیضِ کلام

سلامِ دیگر نمود حق زِ بَرِ مومنان                     نبود و نَبوَد یقین، نعمتی بهتر از آن

در پسِ آن شد زِ غیب، سیب به خوانش عیان     زِ بهرِ ختمِ رسُل، آن شهِ کون و مکان

قِسمی از آن سیب خورد پیمبرِ انس و جان        زِ نطفه اش فاطمه زِ غیب گشتی عیان

حوریِ انسیه بود، یگانه دختِ رسول                 هم کفوِ او در جهان به جز علی کس نبود

پیمبرِ نیک نام به کعبه شد اندرون                   تا که نماید بُتان به اذنِ حق سرنگون

در پِیِ او بُد روان چون علیِ ذوالفنون                هر که کند اعتراض، در دو جهان است زبون

پای به دوشِ نبی علیِّ عالی نهاد                   جایگه دستِ حق، یقین علی پا نهاد

لذتِ آن پا بوَد لذتِ دستِ خدا                         عقلِ بشر قاصر است بدانم از ماجرا

بود بهانه یقین، شکستنِ آن بتان                    خواست خدا آشکار، شود به پیر و جوان

بعد چو شد آشکار منزلتِ آن کِبار                    هر آن شود دشمنش، نار مَر او راست جای

شکرِ نعم گَر کنی تو تا به روزِ شمار                 شُکرِ یکی نعمتش، فکرِ دَهی از هِزار

با همه ی عزُّ و شأن، وِی را نشناختند              به حیله و مکر و فن، کارِ وِ را ساختند

سرش به محرابِ حق چگونه بشکافتند             دِگر به فرزندِ وی اسب چه سان تاختند

آن بدنِ نازنین چو برگِ گُل ساختند                  عاقبت از کفرِ خود، کیفرِ خود یافتند

لیک دلِ خواهرش، چو اخگری ساختند              زِ بهرِ دنیای شوم قمارها باختند

نعمتِ حق را زِ جهل، لحظه ای نشناختند          به جای اطلس چه سان کهنه قبا بافتند

من که زِ عشقِ رُخش، سوختم و ساختم          هر چه زِ خود داشتم دین و دلم باختم

بود مرا تا نفَس به سوی حق تاختم                 جان و دل و دینِ خود به سوی او باختم

این دلِ سوزانِ خود چو کوره ای تافتم               تا به دلِ تارِ خود عکسِ رُخش یافتم

                                                               دیوان شهید-صفحات 73و 74و 75

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                     پند و عبرت

من عجب دارم در این دارِ غرور                    مرگ بینی و نمایی بَس سرور

من عجب دارم در این دارِ حزین                   می شوی با زشت و با نیکان قرین

من عجب دارم زِ آنکس در جهان                  قبر ببیند حیله سازد در نهان

من عجب دارم زِ مردِ حق شناس                 نعمتش حق داد، گردد ناسپاس

من عجب دارم زِ آنکس شد پناه                  روزیِ حق خورده بنماید گناه

من عجب دارم زِ آنکس در فلک                   مال اندوزد به صد دوز و کلَک

من عجب دارم زِ آنکس در زمین                   عاقبت بیند ولی دور از یقین

من عجب دارم زِ آنکس او به حشر               غافل آید تا شود رسوا به نَشر

من عجب دارم زِ آنکس از یقین                   حشر را داند، با عشرت یقین

من عجب دارم زِ آنکس صد عجب                پیروِ شیطانِ نفس است در نَغب

من عجب دارم زِ آنکس زِ انتقام                   باورش آید بنازد بر مقام

من عجب دارم در این دارِ حزین                   بیند آخر را نماید جور و کین

من عجب دارم که باشی از منی                 علتِ آن چیست بنمایی منی

من عجب دارم زِ آنکس شد امین                 بذل ننماید رود زیرِ زمین

من عجب دارم که بیند وارثان                      عبرتش نَبود چسان اندر جهان

                                                            دیوان شهید- صفحه 11

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان