مرثیه (5)

شمر دون کشته حسین ابن علی         نفس دون ما را نمود از دین بری

گر رضا را داد زهر، آن بی شعور            غیرت و ایمان زِ مردم، گشت دور

ظلمت آید نور گردد در حجاب                نیست در ما اندکی خیر و ثواب

جمله شد در وادی حیرت فرو               چون غریقی، نا امید از چار سو

یکدم از ذکر خدا غافل مباش                بر نماز و روزه ات کاهل مباش

من نمی گویم سخن می گوید او          من سگ درگاه اویم ای عمو

تا کند یادی مرا آن پادشاه                   تا نماید رحم بخشاید گناه

من نخواهم خواب و بیداری به است؟     در ثنای حضرتش زاری بس است؟

هر که را گریان بگردد بهر یار                او نسوزد یکدمی در قعرِ نار

اشک پنداری نباشد سرسری              گوهر است، تو اشک پنداری همی

اشکِ ریزان باش پیش پادشاه              ای علی دستی برآور از دعا

او علی است، دین ولی، من هم علی   آن عظیم و دین ولی، من در کمی

آن مدبر این مصور من صوَر                  صورتم از معنی ام  نبود خبر

نام خود هرگز نسوزاند علی                فاش می گویم به آواز جلی

فکر کردم تا شوم لایق این بارگاه          چیست بهتر تحفه تا پسندد پادشاه

چون نظر کردم بدیدم تحفه ی این جایگاه  بایدم در عجز و زاری از گناه

هر که را کو خصلت از نام خدا               باشد او هرگز نسوزد از وفا

شرط، آن باشد، امیرِ مومنان                 یازده فرزند او اندر جهان

                                                    دیوان شهید-صفحات 191و 192و 193

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                               مرثیه (5)

چون حسین شد عازم کرببلا               دیده شد پر اشک، گریان شد سمآ

کو ببیند آن نبیِّ مصطفی                    کو ببیند آن علیِّ مرتضی

مادرش زهرا ببیند زان جفا                   گشت گریان زان سبب ارض و سما

ابن سعد شوم با قوم دغا                   بست هر سو آب، زِ آلِ مصطفی

جمله طفلان غش نمود از تشنگی        شیر در پستان نماند بهر حبی

از برای قتلِ شاه دین خَسان                لشکر کفار چون سیلی روان

بود زینب زین روش، خونین جگر            چون شدی از ماجرای آن خبر

با دل خونین و اشک دیدگان                 گفت، کو یاران ما اندر جهان؟

مسلم ابن عوسجه دیگر حبیب             در رسیدند بهر یاری در مزید

مشورت با عقل و ایمان کرد حُر             حُر فدا بنمود بر سلطانش جان

اول او گَشتی فدای شاهِ دین               با پسرهایش زِ ایمان و یقین

یاورانش هم بدو ملحق شدند               در پناه داورِ بی حد شدند

این بوَد معنی آن خَیرالعمل                   ظالمان زان لعنتِ حق تا ابد

یک نظر بنما به شاهِ دین رضا                در غریبی نزد مأمونِ دغا

از ره تزویر و نیرنگ و دغل                     نامه ها بنوشت بر شاه ازل

که بیا شاه خراسانت کنم                    در مقام و منزَلت جاهت دهم

کرد مانند پدر آن بد عمل                      زهر در انگور با مکر و حیَل

دخترش هم مرتضی را زهر داد              لعنت حق بر چنین ملعونه باد

هم پدر، دیگر پسر هم دخترش              سه تن از شاهان کشتند از هوس

ظالمان باشند هم  اکنون فزون              بر پیازی سر ببرّند این زمان

در کجا شد هادی و مهدی راه               پاک سازد ظلم و جور و شرک را

مشرکین را پاک سازد شهریار               مومنان را سروری بخشد به دار

خسرو دین مهدی صاحب زمان              ما شدیم از جور و کین بی خانمان

از تو خواهانم شاها الامان                    شد فغان و ناله ها بر آسمان

حق جدّت کن به ماها یاوری                  بر تو آوردیم پناه از داوری

جمله ملت تابع نفس لعین                   گشته اند در کار با شیطان، قرین

لقمه ها باشد حرام و شبهه ناک           چیست زین بدتر، بگو ای مرد پاک

                                                      دیوان شهید-صفحات 191 و 192

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                    مرثیه (4)

آه از دمی سوار، حسین شد به ذوالجناح                    آمد برون زِ بهرِ وداع، جمله طفل ها

آه از دمی که پیرهنِ کهنه شد طلب                          زینب کشید آه، فغان کرد زان مَلَک

آه از دمی که رفت چو عباسِ نوجوان                          تا آب آورد بچشاند به کودکان

آه از دمی که گفت اَخا یا حسین بیا                           آه از دمی که بست به خون دست و پا حنا

آه از دمی که اکبرِ ناکام شد شهید                            آه از دمی که مادرش از غصه قد خمید

آه از دمی که قاسمِ داماد شد شهید                         گفتا عمو بیا که زِ دستم بِشد امید

آه از دمی که تشنه شدی شاه کربلا                         آه از دمی که شمر بُریدش، سر از قفا

آه از دمی که فاطمه نالید از جفا                               آه از دمی که رأسِ حسین شد به نیزه ها

آه از دمی که بِجدلِ بی دین زِ اشقیا                          انگشت آنجناب بُریدی به قتلگاه

آه از دمی که تازیانه زدند بر کودکان                           زینب نمود ناله و فغان شد به آسمان

آه از دمی که زینب و طفلان سوار گشت                    آه از دمی که طعنه ی اعدا زِ حد گذشت

آه از دمی که طفل شدی گُم زِ غافله                        آه از دمی که پای یتیمان شد آبله

آه از دمی که با تَن تب دار شد سوار                         زین العباد بود زِ زنجیر بی قرار

آه از دمی که طفل، فتادی زِ اشتران                          نیلی شدی صورت ایشان زِ ساربان

آه از دمی که زینبِ محزون بکوفت سر                        بر چوبه های محمل و از خویش بی خبر

آه از دمی که خون زِ محمل شد روان                         آه و فغان و ناله برآمد زِ عرشیان

آه از دمی که رأسِ حسین شد به گفتگو                     آیات کهف خواند، سرِ نیزه مو به مو

آه از دمی که رأسِ حسین رفت در تنور                       آه از دمی که فاطمه آمد به کوهِ طور

آه از دمی که زینب و کلثوم به شام رفت                     اندر خرابه چونکه رقیه به خواب رفت

آه از دمی که جست زِ جا دختر حَزین                         جویا شد از پدر، دلِ عالَم شدی غمین

آه از دمی که رأسِ پدر دید در طشت زر                       آه از دمی که رفت زِ دنیای بی پدر

آه از دمی یزید بِزَد چوب خیزران                                 برشاه عالمین، حسین را لب و دهان

آه از دمی که اصغرِ شیرین زبانِ گُل                            سیراب کرد حرمله او را زِ تیرِ خود

آه از دمی که اسبِ حسین شد به خیمه گاه                اطراف او گرفت تمامیِ طفل ها

                                                                         دیوان شهید-صفحات 190 و 191

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                    مرثیه(3)

ای حسین شاهنشه آزادگان                         بر تو شد گریان یقین دارم زمین و آسمان

زینب و کلثوم دانم شد زِ جور ظالمان               در به در، در کوچه و بازار هم بی خانمان

                                                ای خدا داد از فلک

رحمشان هرگز نیامد هیچ بر طفل صغیر           زینب و طفلان زِ حُکم و کین اسیر

شیعیان زین ماجرا گشتند گریان و حزین           فاطمه شد چون حزین دانم به جنّات نعیم

                                                ای خدا داد از فلک

من که گشتم سیر، از جور و جفایت ای فلک      غصب بنمودند چون از دختِ پیغمبر فدک

بنتِ پیغمبر شدی محروم دانم از فدک              زین سبب گریان گردیدَست دانم من مَلَک

                                                ای خدا داد از فلک

شِمرِ دون رأس حسین را چون بِبرّد از قفا          آل او اندر اسیری، آه از قوم دَغا

قطره ی آبی ندادند بهر طفلان از جفا               هیچ کس نادیده تاکنون این  جور و جفا

                                                ای خدا داد از فلک

خار، اندر پای طفلان همچو خنجر می رود          پا برهنه دشت و صحرا چون رقیه می رود

رأس ها از ظلم و کین بر روی نیزه می رود         زینب زان حزین، رو در خرابه می رود

                                                ای خدا داد از فلک

شمر با خنجر به سوی شاه اکبر می رود          از برای قتل شاهنشاه اکبر می دود

زینتِ عرش برین بین با تنِ تب می رود             با غل و زنجیر سنگین، گردن کج می رود

آه از مظلومی شاه شهیدان آه آه                    آه از بی یاری شاه شهیدان آه آه

آه از بی شرمی قوم لعینان آه آه                     عالَمی وَز این مصیبت گشته گریان آه آه

گر بگرید آسمان حقّا روا باشد روا                    آتش دوزخ به پا گردد روا باشد روا

                                                ای خدا داد از فلک

اکبرِ شبه پیغمبر را شکافی فرق سر؟              آل سفیان را نشانی ای فلک بر تخت زَر؟

عترت پیغمبرت از ظلم باشد در به در                هیچ کس نشنیده تا امروز، هرگز این خبر

                                                ای خدا داد از فلک

شمرِ دون بر سینه ی شاه شهیدان الحَذَر         خیمه گه از شعله های جور سوزان الحذر

دست شه بجدل زِانگشتر بِبرّد الحذر                 تیرِ کین، حلقوم اصغر را بدرَّد الحذر

                                                ای خدا داد از فلک

من نبودم تا به مظلومی شه یاری کنم             چون شهیدان دِگر، جان را فداکاری کنم

گر نبودم آن زمان در این زمان زاری کنم             بر حسین و یاورانش من عزاداری کنم

                                                ای خدا داد از فلک

مهدی صاحب الزمان ما از تو می خواهیم مدد     ظلم و جور و کینه اَندَر دهر باشد بی عدد

شیعیان در انتظارت چشمشان آرد رَمَد              تا بِکِی در پرده ی غیبت بمانی، کن مدد

                                                ای خدا داد از فلک

ای خدا حق شهیدانت قسم دادم قسم             ای خدا حق عزیزات قسم دادم قسم

ای خدا حق غریبانت قسم دادم قسم               ای خدا حق فقیرانت قسم دادم قسم

ای خدا حق اسیرانت قسم دادم قسم              ای خدا حق دبیرانت قسم دادم قسم

ای خدا حق رحیمیت قسم دادم قسم              ای خدا حق کریمیت قسم دادم قسم

رحم کن بر ما به حق جمله نیکانت قسم           منتظر بر هادی دین جمله از بهر نِقَم

                                                                دیوان شهید-صفحات 187و 188و 189

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان