مسیر دریافت مستند زندگی نامه ی ایشان 

                       https://rasekhoon.net/media/show/1376600

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                           عدالت و داوری خدا یوم حشر

کرد موسی روزی از داور سئوال            کن خدایا عدلِ خود را آشکار

امر شد از جانبِ پروردگار                     در کنار چشمه ای گیرد قرار

شد روان موسی زِ امرِ کردگار               تا ببیند عدلِ حق را آشکار

بود اندر سِیر و دید آمد زِ دور                 کرد سواری جانبِ چشمه عبور

کیسه ی او ماند زِ آنجا رفت زود            دیگری آمد بدید و زَر ربود

در پسِ آن پیری خار دوش                    در رسید اما به صد آه و فسوس

آن سواره ناگهان برگشت و باز              تا که یابد کیسه ی زَرَش برگ و ساز

در تجسّس شد ولی زرها ندید             جز همان پیری که آنجا آمد پدید

گفت زرها را چه کردی بازگو                 تا رها گردی زِ چنگم ای عمو

گفت هرگز زان ندارم من خبر                من ندیدم هیچ از زرها اثر

شد میان آن دو مرد جنگ و ستیز          پیر را کُشت و وزان جا رفت تیز

گفت یا رب سرِّ این رازِ خفی                فاش بنمایی دلم گردد قوی

گفت اولی زر نهاده روی دشت             دومی برداشت از آنجا گذشت

آنکه زَر را برد زِ میراثِ پدر                     صاحبِ زر را بُدی او کارگر

بود مدیونش بدین مقدار زَر                   هیچ کس جز من نشد از وی خبر

سر جدا کرد آن سوار این پیر را              بود عدل و داد آن باشد به جا

کُشته بودی پیر این را چون پدر             خونِ او با بابِ او شد سر به سر

حشرِ من این گونه باشد بر بشر            تا بدانی کار و عدلِ دادگر

ای علی دایم تو در اندیشه باش            عیبِ مردم را مکن بر خَلق فاش

                                                      دیوان شهید- صفحه 308

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      تاب هجران (21)

تناسخ باطل است ای مردِ هوشیار           جدا هر نفس باشد اندَر این دار

یکی در صد کجا گردد پدیدار                    مَثَل آوَردمَت گردی تو بیدار

مرا هرگز سر و سامان نباشد                  جهان در پیشِ من چون خاک باشد

زِ بحرِ دوست درمانم نباشد                    دَمی بی عشق بر من جان نباشد

سلیمان یافت از حق پادشاهی               جلال و حکمت و هم نیک نامی

بوَد نامَش به پا تا دهر باقی                    که بر جاه و جلالِ خود نَنالی

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                    تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هر آن بر کَف به جز حق سائِل آید            خدا صد دَرزِ فقرش وا نماید

سئوال جز درگهِ حق را نشاید                 بخوانش تا دری رویت گشاید

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

غمِ دنیا چو بارانی ببارد                         چو طفلی در فراغِ مادر آرد

جَرَع اندَر جوانی در بَر آید                       به پیری در وَجَع عُمری سر آید

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مقرّم بر خدا، احمد هم عترت                 نکیر و منکر و روزِ قیامت

صراط و دوزخ و دیگر زِ جنّت                    نماز و روزه و حجّ و شریعت

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

عُزَیر آن پاکمردِ حیِّ قهار                       به صد سال او نشُد از خواب بیدار

چو از خوابِ گران گردید هوشیار             حِمارش زنده گشت و سالِمَش بار

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نباشَد ذاتِ حق را هیچ تغییر                 نباشد بهرِ ذاتَش هیچ تصویر

زِ پیداییِ خود پنهان بگردید                    به دستِ او بوَد هر گونه تدبیر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

احد آمد ظهورَش بهرِ واحد                    شدی هر شیء گواهِ ذاتِ واحد

گیاه و برگ و میوه فرد آمد                    دو اشیاء بهرِ هم هرگز نیامد

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد الله جمعِ اسمِ حسنی                    بوَد این نام در هر شیء هویدا

نما عادت زبان بر ذکرِ الله                      کلامی در جهان زین نیست بِالله

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

درود و صد سلامم بهرِ احمد                  دیگر بر آلِ او آلِ خداوند

روا گردد تو را حاجت زِ سَرمد                 دو صد صلوات بَرگو بر محمد

ندارد نورِ خود را دیده ها تاب                  زِ وَجهِ حق شود این ملک نایاب

زِ اسمِ او فَلَک ها هست در تاب             زِ غفلت مست باشی یا که در خواب

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

کسی کو رَه ندارد در شریعت               چه سان رَه داده اَندَش در طریقت

اگر خواهم تو را گویم حقیقت                رَهِ صوفی بِنِه کردم نصیحت

قَلَندَر از جهان باشد مجرّد                    جهان پیشش پرِ کاهی نیَرزَد

تو را باشد مُرید و جاه و شوکت             تو را دکّان بوَد بهرِ ریاست

                                                      دیوان شهید-صفحات 145 و 146

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                  تاب هجران (20)

عَدَم بودیم ولی در عِلم باقی              به پیشِ ذاتِ حق ما جمله فانی

زِ صورت بگذریم آریم مثالی                 زِ ظلمت جانبِ ایزد روانیم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو رَحمت پیش بودی شد عیان خلق    به خلقت گشت پیدا جامه و دلق

زِ نیکی و بدی بسیار شد فرق             هر آنکس جامه بَد پوشد شود غرق

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو کُشته گشت هابیل باشد از زن       به طشتِ زَر سرِ یحیی شد از زن

حسن را زهر دادن بود از زن                حسین شد کُشته دانم بود از زن

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

اگر خواهی دهم کافر نشانَت               هر آنکس می کند کفرانِ نعمت

دهم بر مومنان من این بشارت             علی و آلِ او شد در اشارت

زِ گلّه رفت بیرون گوسفندی                 دوید اندر پیشِ موسی به چندی

ترحّم کرد و شفقت بر وی                   بگفت با وی مرا در رنج فکندی!

به موسی گفت گبری بهرِ پندار            مرا شد از خداییِ تو بس عار

ولی کردی برایش لطفِ بسیار              بِرَه آمد که جان دادی به دادار

به یک جا چهار زن باهم مکالم              زنِ فرعون و دیگر هست مریم

خدیجه و دخترش زهراست باهم           شوَد ضامن به حشر و نَشر دانم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

رضا کن گر نمودی غیبتِ کس               بپوش این جامه گفتم وَ زین پس

زنا بهتر زِ غیبت، از خدا ترس                 زِ غیبت بدتر آمد تهمتِ کس

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مکن خلوت زِ من بشنو تو با زن              خدا گوید بگویم این سخن من

کُند شیطان وسواست به هر دَم            گُنه آلوده گردی ای مَهِ من

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

لواطه شد گناهی نیز اعظم                  وزان گردید شهرِ لوط درهم

شوَد نعمت زِ کفرانِ خدا کم                  ادب مَر ساحران را کرد ایمن

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

دهی صدقه چو می گردد بلا دور            زِ غیظِ صدقه شیطان می شود کور

زِ وسعت زندگانی ات شود جور              بلا گردانِ گور و نفخه ی صور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران ...

                                                     دیوان شهید- صفحات 144 و 145

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                  تاب هجران (19)

بوَد کا، کَربلاها از هلاکت                     زِ یاء، باشد یزید اندر اشارت

زِ عین باشد عطش وَز صاد صبر است     حسین است این حسین اندر روایت

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد ح بابِ مولا حجّتِ عصر                    زِ میم نامش محمد است بی قصر

بوَد عین اَش علی جد است بی کسر     زِ سین سیّد زِ قاف است قائمِ دهر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بگیرد انتقامِ خونِ جدّش                       مطیع گردد همه عالم به دینَش

هر آنکس مومن آمد خوش بِحالش          زِ دشمن راس ها آید چو بارَش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ مردم مشورت کن حیله در جنگ           مبادا کارِ فردایت شود تنگ

به خَلق و با خدایت باش یک رنگ           که عمرت شیشه باشد شد اَجَل سنگ

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نی اَم نومید با این جُرمِ بسیار               خور آمد برف نبوَد دیگرش تاب

پلیدی نبود مبّدَل چو از آب                    ببخشاید مرا چون شدم خوار

به هر دُوری پیغمبر شد زِ امّت               لسانِ قومِ خود کردَست صحبت

بهاء الله که شیرازی است، ملّت!           لِسان را از کجا کردَست سرقت

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو مهدی قاطعِ هر دین و برهان            نماید در زمین هم عدل و احسان

شوَد دنیا بمانندِ گلستان                      بوَد احکامِ او بر خَلق یکسان

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران...

                                                     دیوان شهید- صفحات 142 و 143

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان