تقوا و پرهیزگاری
تقوا مجموعه ی تمام عبادات پسندیده است؛ برابر تقواست که مردمان با حقیقت به درجات عالیه نائل آمده و با خدای خود مأنوس باشند.
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ(54) فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ (سوره قمر-آیه ی54 و 55)
همانا پرهیزگاران در بهشت های سبز و خرّمِ خدا قرار گرفته و در کمال خوشی و انبساط، روزگار می گذرانند و در مجلسی باشکوه در کنارِ پادشاه توانایی به سر می برند.
آن یکی می‌گفت خوش بودی جهان گَر نبودی پای مرگ اندر میان
آن دگَر گفت اَر نبودی مرگ هیچ که نیَرزیدی جهانِ پیچ‌پیچ
خرمنی بودی به دشت افراشته مهمل و ناکوفته بگذاشته
هیچ مُرده نیست پُر حسرت ز مرگ حسرتش آنَست کَش کم بود برگ
ورنَه از چاهی به صحرا اوفتاد در میان دولت و عیش و گشاد
زین مقام ماتم و ننگین مناخ نقل افتادش به صحرای فراخ
مَقعدِ صِدقی نه ایوان دروغ بادهی خاصی نه مستیی ز دوغ
مَقعدِ صِدق و جَلیسش حق شده َرسته زین آب و گلِ آتشکده (برگرفته از مولوی)
دیوان شهید- صفحه ی 275
توسط : شهید علی طاهریان