عبرت گرفتن عُذَیرِ پیغمبر از یومِ حشر
عُذیر از جمله ی پیغمبران بود به پیشِ حق وز شایستگان بود
عبورش شد روزی بر مزاری بدید آنجا قبور بی شماری
به حیرت بود او مانند مجنون خدایا حشرِ این ها می شود چون
به حیرت شد گویا همچو زنون خداوندا نمایم حشر شد چون
بِخفتُ و شُد پسِ صد سال هوشیار بِشد از امرِ حق زان خواب بیدار
نظر بِنمود دید آباد گشته همه قصر و سرای و باغ گشته
حماری داشت او از باغِ انگور نظر کرد دید انگور، است مأمور
شدی مبهوت با خود آن دل اَفروز که ماتَم زِ سرِّ حق در این روز
روان شد سوی سفرِ خویش آندم گهی شاد و گهی دل بود پُر غَم
به هر سو در پیِ تحقیق ناچار که تا یابد سرایِ خود دیگر بار
یکی گوید پسر دیگر برادر چنین آور نظر اندر روایت
عُذَیر و آن برادر همچو داود ندید در یک شکم آن مرد و مولود
زنَش در سن پیری گشته بود کور نبودی ذرّه ای در چشم او نور
بدو گفت گر عُذیری کن دعایَم که تا از چشمِ خود من نور یابم
شناسم من تو را گوئی اگر راست دعا بنمود نورِ چشم خود یافت
چنین باشد تو را حشر و قیامت ندارد گر دلَت از نَفس آفت
علی از بهرِ خود هر دَم بیندیش قیامت مَر تو را چون هست در پیش
دیوان شهید- صفحه 329
توسط : شهید علی طاهریان