عدالت و داوری خدا یوم حشر

کرد موسی روزی از داور سئوال            کن خدایا عدلِ خود را آشکار

امر شد از جانبِ پروردگار                     در کنار چشمه ای گیرد قرار

شد روان موسی زِ امرِ کردگار               تا ببیند عدلِ حق را آشکار

بود اندر سِیر و دید آمد زِ دور                 کرد سواری جانبِ چشمه عبور

کیسه ی او ماند زِ آنجا رفت زود            دیگری آمد بدید و زَر ربود

در پسِ آن پیری خار دوش                    در رسید اما به صد آه و فسوس

آن سواره ناگهان برگشت و باز              تا که یابد کیسه ی زَرَش برگ و ساز

در تجسّس شد ولی زرها ندید             جز همان پیری که آنجا آمد پدید

گفت زرها را چه کردی بازگو                 تا رها گردی زِ چنگم ای عمو

گفت هرگز زان ندارم من خبر                من ندیدم هیچ از زرها اثر

شد میان آن دو مرد جنگ و ستیز          پیر را کُشت و وزان جا رفت تیز

گفت یا رب سرِّ این رازِ خفی                فاش بنمایی دلم گردد قوی

گفت اولی زر نهاده روی دشت             دومی برداشت از آنجا گذشت

آنکه زَر را برد زِ میراثِ پدر                     صاحبِ زر را بُدی او کارگر

بود مدیونش بدین مقدار زَر                   هیچ کس جز من نشد از وی خبر

سر جدا کرد آن سوار این پیر را              بود عدل و داد آن باشد به جا

کُشته بودی پیر این را چون پدر             خونِ او با بابِ او شد سر به سر

حشرِ من این گونه باشد بر بشر            تا بدانی کار و عدلِ دادگر

ای علی دایم تو در اندیشه باش            عیبِ مردم را مکن بر خَلق فاش

                                                      دیوان شهید- صفحه 308

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان