تاب هجران (19)
بوَد کا، کَربلاها از هلاکت زِ یاء، باشد یزید اندر اشارت
زِ عین باشد عطش وَز صاد صبر است حسین است این حسین اندر روایت
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
بوَد ح بابِ مولا حجّتِ عصر زِ میم نامش محمد است بی قصر
بوَد عین اَش علی جد است بی کسر زِ سین سیّد زِ قاف است قائمِ دهر
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
بگیرد انتقامِ خونِ جدّش مطیع گردد همه عالم به دینَش
هر آنکس مومن آمد خوش بِحالش زِ دشمن راس ها آید چو بارَش
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
زِ مردم مشورت کن حیله در جنگ مبادا کارِ فردایت شود تنگ
به خَلق و با خدایت باش یک رنگ که عمرت شیشه باشد شد اَجَل سنگ
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
نی اَم نومید با این جُرمِ بسیار خور آمد برف نبوَد دیگرش تاب
پلیدی نبود مبّدَل چو از آب ببخشاید مرا چون شدم خوار
به هر دُوری پیغمبر شد زِ امّت لسانِ قومِ خود کردَست صحبت
بهاء الله که شیرازی است، ملّت! لِسان را از کجا کردَست سرقت
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
چو مهدی قاطعِ هر دین و برهان نماید در زمین هم عدل و احسان
شوَد دنیا بمانندِ گلستان بوَد احکامِ او بر خَلق یکسان
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران...
دیوان شهید- صفحات 142 و 143
توسط : شهید علی طاهریان