تاب هجران (17)
هر آن عبدی که از مولا گریزد به دست خویش خون خویش ریزد
که باید خاکِ ره بر سر بریزد چو اینسان بنده آسایش نبیند
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
چو زنبورِ عسل گِردِ هم آییم نمازی بهرِ حق بر پا نماییم
زِ غفلت خواب را یکسو نماییم زِ بد مستی کمی هوشیار آییم
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
زنَد آدم برَخش از عیرَش حَی بدین سان تا کند هر عالمی طی
هر آنکس در اَلَست خوردَست زین می به هر دَم هستی اش می آید از پی
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
هر آن را قطره ای زان مِی چشاندند بنایِ اولش را خوش نهادند
هر او را عقل و هوش و گوش دادند جهان و عفّت و ناموس دادند
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
سه چیز اعظم بوَد اندر روایت اگر خواهی زِ من بشنو حکایت
بوَد کید زن و از عرش خلقت بسویِ احمد است ای پاک طینت
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
نداری اَر گذشت از خویش و مردم شود نامت میان مردمان گم
گنه نبوَد شوَم مغرور بر خویش زِ کبر آید رهِ ابلیس در پیش
کنم شکرت در این حال از کم و بیش بوَد کارِ جهان هم نوش و هم نیش
ریاکاری کنی در پیشِ مردم شود نامت یقین اندر جهان گم
بوَد این ریشِ تو بهرِ خَران دُم حماری! ناخنت دانم بوَد سُم
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
برائت را اگر بسم الله بودی به دوزخ هیچ کس را ره نبودی
زِ رحمت جمله را بخشوده بودی دیگر نیک و بدی یکسان نمودی
زِ بسم الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
دیوان شهید-صفحات 141 و 142
توسط : شهید علی طاهریان