تاب هجران (11)
زِ حق خواهم دهد پَر بهرِ پرواز گُشاید در زِ غیبَش روی من باز
ندارد فضلِ حق انجام و آغاز به حالِ زارِ من یا رب بپرداز
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
بوَد عبد آنکه مولا را پسندد مطیع نی آنکه با مولا بجنگد
همه امرش به جان و دل پسندد زِ کارِ ناپسندِ خود بخندد
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
سلیمان را که بودی مالِ بسیار چسان بین کرد با مخلوق رفتار
نشد در شهوتِ دنیا گرفتار دیگر عذری نداری نزدِ دادار
هر آن کس کم دهد بر خلقِ یزدان تمسخر کرد و آزارِ مسلمان
یقین باشد مَر او را ویل منزل به قرآن گشته است این آیه نازل
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
جبال و طیر، با داود هم راز شدی در ذکرِ حق باهم هم آواز
شعیب را گریه شد انجام و آغاز قفَس بشکن نما با روح پرواز
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
همه فانی و وجه اوست باقی علی و احمد از وجه خدایی
نیکوئی کن به مردم تا توانی نباید خلق را از خود برانی
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
زِ بهرِ امتحان در دارِ دنیا فرستادند ما را بهرِ امضاء
شود معلوم از کفران و تقوا که تا پیدا شود زشتی و زیبا
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
نمودی خَلق و کردی نامش انسان زِ اَرضین و سماها بهترش دان
زِ عشقِ حق دهد مال و سر و جان حسین باشد حسین باشد حسین آن
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
گناهان بهرِ ماها هست ثابت زِ نیکوئیِ خود داریم خجالت
که شاید جمله باشد رنج و آفت عیان گردد به ما روزِ قیامت
شدی سرکش اگر در عالَمِ ذَر کنون بر درگَه اش عذری بیاور
مکن کفران به نعمت هایِ داور زِ کفران می شوی بی یار و یاور
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
بیا از مرغِ حق عبرت بگیریم نشینیم پندی از عالَم بگیریم
زِ کارِ زشتِ خود ماتم بگیریم زِ مِحنت گوشه ای منزل بگیریم
زِ بسمِ الله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
دیوان شهید-صفحات 133 و 134
توسط : شهید علی طاهریان