تاب هجران (10)

حسین چون کُشته در کربُبلا شد         به عرشِ کبریا ماتم به پا شد

نمی دانم چه سان حق زان رضا شد    حسین را راس، اندر نیزه ها شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو اِقرا باسم نازل شد به احمد           به فرمانِ خدایِ فردِ سرمَد

بِشُد جبریل به نزدیکِ محمد                فشردش زان گویا شد احمد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به فرمانِ خدایِ فردِ یکتا                     چو امّی بود احمد گَشت گویا

بَلیغان را زبان بربَست آن شاه              بوَد دینَش دیگر تا حشر برپا

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه اعراب اندر کینه بودند                  پیِ احمد زِ بهرِ حیله بودند

لَجوج و خودسر و گمراه و بَدخو             شَقیّ و ظالم و بدخواه و بدگو

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شدی در دستِ احمد ریگ، ذاکر           گواهی داد از بهرِ پبغمبر

خیانت های مردم گَشت ظاهر             بِدو گفتند در سحری تو ماهر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ظهورِ آدمی باشد زِ خاکش                  به راهم زِ عشق حق آمد در آتش

کُنی محشور تو آدم زِ خاکَش               دهی از نیکی و بدی ها جزایش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

میانِ مرد و زن فرقی نباشد                 دیگر ما بینشان نَهی ای نباشد

همه دین را به دنیا می فروشند            بترسم من زِ کفر عالم به پا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

خداوندا چو تو از کَس نترسی               زِ تو خواهم زِ من هرگز نپرسی

نکردم هیچ گَه کارِ درستی                  خجل گَردم کنی گر باز پرسی

هر آنکس را که دنیا مدعا شد              به پای خویش دانم در بلا شد

زِ شیطان هر دَمی بر وی ندا شد          به آخر رنج و سختی اش هوا شد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به گهواره تکلّم کرد آغاز                      همان عیسایِ مریم شاهدِ راز

بخواند انجیل را زَ انجام و آغاز               پس از آن معترف، از عبدی اش باز

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نی اَم سلمان که علمِ حق کنم طی     نی اَم بوذر که بر نفسم زَنَم حی

صدای شیر آید خون کنم قِی               کنون خوابم تا مَستم من از مِی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

پلنگی نیستم چنگَت زنم من               نهنگی نیستم بلعَت دهم من

نی اَم شیری که تا جنگَت کُنم من        نداری تن که تا سنگَت زنَم من

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به آدم عقل و جهل، بر خُور دهی نور     فلک در گردش آمد زِ امر و دستور

زِ عشقِ تو شده روح و بدن جور            سَرَم دایم به سودایت زند شور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زلیخا با همه شور و جوانی                  طلب کرد او زِ یوسف کامرانی

بگویم من برایت تا بدانی                     زِ شهوت نزدِ حق عذری نیاری

دروغ آمد زِ شیطان هم تکبّر                 دیگر قابیل بودی از حسد پُر

به آدم شهوت آمد شد علی حُرّ            پیغمبر حُسنِ خُلق از دیگران بُرد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شُدی قارون زِ مالش از خدا دور             فرو شُد بر زمین تا نَفخِه ی صور

دو چشمِ قلبِ فرعون از خدا کور            ولی موسی تکلّم کرد در طور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بخوان در هل اتی وصفِ جهنّم              حدیث از غاشیه شُد همچو اَدهَم

نصوح را توبه آمد دست از غم               چه طُرفی بسته ام بَرگو به عالم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                   دیوان شهید- صفحات 131، 132 و 133

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان