تاب هجران (9)
چرا آدم شدی از حِلّه ها دور به عالم شد که پوشَد رحله ی نور
زِ پاداش نیکو شیطان شود کور جدا گردد زِ حکمت، ظلمت از نور
چه سوره ست آنکه حق ناکرد نازل برایِ مردمِ قبل از محمّد
بوَد آن سوره ی سمیع المثانی حروفش را به دوزخ نیست کاری
به اخلاص و عمل کوش از دل و جان اگر به شبهه باشد لقمه و نان
تو را حاجت روا گردد زِ یزدان به یادِ حق همیشه باش بریان
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
حسد قابیل را بنمود چون کور به نفرینِ پدر شد از خدا دور
به موسی شد ندا از بهرِ دستور به فرعون تازَد از مُلکش کُنَد دور
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
به دینِ احمدی حق گشت ضامن کنون گَبر و یهودی گَشته باهم
ملالی نیست هرگز اندر عالم زِ غصه هر دَمی بر خود بنالم
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
به عالم شرم و غیرت رَخت بسته بوَد مومن چو کِشتی ِ شکسته
درستی از جهانی رخت بسته چرا مهدیِ دین راحت نشسته
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
شده معروف منکر ثمٌّ بکمٌ نشاید راست گفتن بهرِ مردم
همه غصبی است دیگر مالِ مردم فروعِ دین و ایمان از میان گُم
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
گنه کردی شود ضنکَ معیشَت به ناگه زشتیَش آید به پیشَت
همیشه بوده این کارِ طبیعت جلوگیری نَما نفسِ خبیثَت
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
نموده مالِ دنیا جمله را کور زِ بهرِ حق همه مردم شده دور
به قلبش جا نموده نیشِ زنبور به ناگه جای او گردد تَهِ گور
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
بترس از حق و تقوا پیشه بنما خدا را دان حاضر و ناظر همه جا
به ذاتِ حق دمادم سجده بنما طمع در مالِ دیگر کس، تو منما
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران...
دیوان شهید-صفحات 129، 130 و131
توسط : شهید علی طاهریان