تاب هجران (8)

گنه بنده نمود و حق خجل شد            مرا از کار حق هر دم عجَب شد

خلایق آفریدن را سبب شد                 زِ فضل و جودِ او بر ما کَرَم شد

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مگر مجبور بودی یا که ناچار                 زِ دستِ بندگان باشی گرفتار

نمائی بهرشان با جود، رفتار                ولیکن معصیت کارند، بسیار

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ خاک از قدرتت خَلق آفریدی               تو روحِ خود در این قالب دمیدی

مر او را چون خود آزاد آفریدی               بدایع عشقِ خود در وی دمیدی

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به آصف داده بودی علمِ اسماء             نمودی تخت بلقیس حاضر آنجا

کنم سرّش زِ بهر تو هویدا                   که قُربِ آدم است از دیو بالا

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ توبه، آدمی را داده رفعت                  که ابلیس از منی مردودِ رحمت

شدی قارون زِ کفران در هلاکت            حسد قابیل را شد در ضلالت

به شدّاد نیز دادی وقت و فرصت           اِرَم را ساختی با صد مشقّت

نشد داخل در آن جایِ ظرافت              سلیمان را نمودی غرقِ نعمت

زنِ فرعون را گشتی تو رهبر                همه فرعونیان شد غرقه در بحر

ثمود و عادیان نابود از قهر                   نجات لوط و قومش بود از مهر

نمود ایّوب زِ کرمان و بلا صبر                زکریا شد زِ خونت ارّه بر سر

به داودی بدادی صوت ماهِر                به جادویان شدی ناگاه رهبر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ریاست بین به فرعون شد ندامت         به نااهلان شود از علم شقاوت

تو شاکر شو که کفران است آفت         زِ دولت درکشَد در راهِ نکبت

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

کلامی کرد ایجاد حیِّ داور                  وزان نوری هویدا گشت و ظاهر

پسِ آن، خلق کردی روح حاضر             زِ تزویجش شدیم ما پنج ظاهر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شد از نورِ محمد عرش پیدا                 مَلَک از نورِ حیدر شد هویدا

زِ نورِ فاطمه شد آسمانها                   زِ نورِ آن دو عینم جمله اشیاء

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

تو خود دانی که من نادان و مَستم       بوَد حق زآنکه من از خاکِ پستم

زامرِ تو در این زندان نشستم               درِ اغیار را بر خود بِبستم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

فَلَک ها خلق از آلِ عبا شد                 وَز ایشان جنّت و دوزخ به پا شد

که ابلیس زان سبب مردودِ راه شد       که نورِ جمله از نورِ خدا شد

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ابوجهل و ابولهب آن دو گمراه               زِ پستی و حسد خارِ سرِ راه

به هر جا فتنه ها کردند بر پا                شدند بهرِ کجیِ خویش گمراه

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

گرانی را بود او جامه چرکین                به دربار شَه آمد کرد تمکین

شَه اش گفتا برو ای مردِ ننگین            چه سان برگردم از لطفت چو پیشین

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ احمد حکمِ حق گردید صادر               به اجرایش علی مامور و قاهر

شدند بعد پیغمبر جمله کافر                نماندی بر علی جز شش یاور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

علی را شد زمان واقع چو در عصر         شود فرزندِ او از غیب ظاهر

جهان را پاک سازد او زِ کافر                  کند اجرا همه دستورِ داور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هویدا بهرِ صالح ناقه از سنگ               علی را در شجاعت نیست همرنگ

همیشه باشد عالم در پیِ رنگ            حسین را حبِّ دنیا گشت در جنگ

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شدی یحیی زِ ترس و خوف، گریان         زِ فرقت شد دلِ یعقوب بریان

عزیزِ فاطمه از جورِ عُدوان                     فَلَک زین ماجرا گردید گریان

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                     دیوان شهید-صفحات 126 تا 129

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان