تاب هجران (4)

نبا آمد عظیم زان شد سوالی              امیر مومنان دادش جوابی

منم آن نام گر وصفم بدانی                 امام خویش را نیکو شناسی

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد طه به تعبیرش طهارت                   زِ آلِ مصطفی شد در اشارت

دل و دینم وزان گردیده غارت                بوَد تنزیلِ قرآن از امامت

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به دارم گر نمایی، خوش اَستم             به دریا غرق بنمایی، خوش استم

به کوهی پرت بنمایی، خوش استم       ولی از دوریت دل شد زِ دستم

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

همه آلودگی از چشم و دل باد             بوَد سرمنشاِ آن نفس، بیداد

دهد این هر سه عمرِ نیک بر باد           زِ نفسِ شومِ من فریاد و فریاد

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

اگر خود را نمودی خلق چون ما             بدیدی رنج و سختی و بلاها

دیگر از ما نپرسی ای دل آرا                گناهانی که کردیم ما به دنیا

گِلم را از چه بسرشتی تو برگو             به تقدیرم چه بنوشتی تو برگو

جنون وَز عشق کردیم تو برگو              کنون دیوانه ام کردی تو برگو

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به خوف و هم رجایم کن تو وادار           خداوندا دو چشمانم نما زار

اگر لطفت شود شامل به من یار           شوم از غافلیِ خویش بیدار

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هر آن بر نفسِ دون گردید مایل             به پیشِ حق ندارد ذره قابل

مکن عمرِ عزیزِ خویش باطل                مشو از ذکرِ حق یک لحظه غافل

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ قهرش یونس اندر بطنِ ماهی            زِ مهرش یوسف اندر قصرِ شاهی

زِ نیشِ پشه ای طاقت نداری               چون ذالنّون ناله کن در بطنِ ماهی

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ مشتی خاک آدم آفریدی                  زِ چوبِ تر تو آتش آفریدی

زِ سنگی ناقه و از چوب اژدر                زِ کُنهت ملکِ اعظم آفریدی

زِ بسم اله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

غلط کردم که کردم کارِ بد را                نفهمیدم که بشکستم ادب را

منم دیوانه و مجنون خدایا                   زِ دیوانه نمی پرسند گناه را ...

                                                   دیوان شهید-صفحات 121و 122

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان