تاب هجران (1)

چو گل در پیش من قُربی ندارد         جهان در پیشِ من حُسنی ندارد

تمام عالم و حورانِ عالم                  بهشتِ جاودان قُربی ندارد

زِ عشقت گر بمیرم بَه چه نیکوست   چه بهتر من بمیرم در ره دوست

درآرندم اگر از سر مرا پوست            بَرَم بهتر بوَد از دوری دوست

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

دَمی از ذکر حق مرغی کند ناز          شود از بهرِ خوردن پا به پرواز

درافتد ناگهان در دامِ صیاد                پر و بالی زند آید به فریاد

مکن پی جویی مردم تو ای مرد         که هر کس را بوَد عیبی در این دهر

اگر خواهی که عیبت را بپوشند        زِ عیبِ دیگران باید شدن سد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

تو خواهی جنّت و من صاحب وی       زِ شوقِ او بریزم اشک در پی

تو مستِ این جهان من مستِ آن مِی  جهان را مرده بینی من همه حی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

به سویت آمدم ای حی داور             تو بخشایم که ستّاری و غافر

مرا عصیان به کوهی شد برابر          تو رحمن و رحیم هستی و ساتر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ مشتی خاک کردی خلق بسیار       زِ شیطان و زِ تقسیم روز و شب زار

به عدلِ خود مکن با من تو رفتار         قضایت را نباشد کس خبردار

 زِ بسم الله نویسم نام یزدان            تو خود دانی ندارم تاب هجران

به ملکِ غیبِ تو کس ره ندارد           زِ دیدارت کسی طاقت نیارد

عَمی از نورِ خود یاور ندارد                خدا نشناسِ دون آخر ندارد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

زِ کارِ زشتِ خود دارم بسی غم         ترحّم کن خداوندا به حالم

زِ نفسِ شومِ خود اندر فغانم             زِ بهرِ دانه در دامِ جهانم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران

چو نام احمد و حق گشته توام          در این رمزی بوَد از بهرِ عالم

زِ صلوات نبی از دل رود غم               خداوندا زِ عصیان باشدم شرم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان             تو خود دانی ندارم تاب هجران ...

 

                                                  دیوان شهید-صفحات 118و 119

 

 







نظرات دیدگاه شما