از سخنان محمد (ص)-5

گفت پیغمبر بِه لغزی از دو چیز                    از هوا و آروزهای دراز

من زِ قرآن آیتی دارم نشان                        جمله را باشد کفایت در جهان

آن بوَد تقوا نمی دانی بِدان                        روزی آید از زمین و آسمان

دو فرشته باشند اندر آسمان                      که زنند بال و پرِ گردن کشان

بسته گردد روزی از بهرِ گناه                        بی جهت تو رزقِ خود منما فنا

دل می شود دانم ملول همچون بدن            دانش و حکمت بِدِل ریز ای حَسَن

مردم از بهرِ شتاب اندر هلاک                      تو به آرامی نما ای مردِ پاک

بنده ی خوش خوست همچون روزه دار         یا چون شخصی بوَد شب زنده دار

از بَدان دوری نما اندر جهان                        تا امان مانی زِ شرّ، اندر جهان

ظاهرا با او به سازش باش و بس                 در عمل زیشان تو دامن کَش زِ پس

حبِّ دنیا هست راسِ هر خطا                     بهرِ مال و جاه به خود کردی جفا

دست کردن در دهانِ اژدها                         به زِ ناکِس خواهشی باشد روا

گر مرا دیده شدی اندر جهان                      شکلِ زو بهتر ندیدی در زمان

سنجشِ اعمال، اندر روزِ حشر                   نیست از خُلقِ نِکو بهتر به حشر

کوه بر کوهی ستم، گَر می نمود                عدلِ حق او را چو خاکی می نمود

هر دورو یعنی منافق، روزِ نشر                   از همه بدتر بوَد حالش به حشر

گر گریبانت بگیرد مرگ، هان                       دست تو باشد نهالی بَرنشان

هست دنیا چون خدا زیبا خوش است           زین سبب زیور زِ هر چیزی سَر است

خویِ نیک و نرم شد اهلِ بهشت                 شد عبوس و خویِ زشت اندر کُنِشت

چیزِ بد را گَر شنیدی از کسی                     فاش منما، که شریکِ آن کسی

آنکه او باشد به دنیا سیرتر                         کارِ عقبایش مخوف است ای پدر

لیک آنکس که به سختی روبروست             حور و جنّت بهرِ او در آرزوست

اهلِ دوزخ مردمانِ بی زن است                   هم زنانِ فاقدِ از شوهر است

شهوتِ خود را نگه دار از حرام                     فقر از تو رفع گردد ای همام

بهترین بَذلت بوَد عطر ای عزیز                    وزنِ آن کم، بویِ نیکش هست نیز

کن تو یاری بهرِ مردم در جهان                     تا خدا بهرِ تو گردد مهربان

شد بهشتِ جاودان بر وی حرام                   که ندارد باک از لغو و حرام

مالِ مومن هست همچون خونِ او                تو بده مالش بِدو بی گفتگو

عهد و پیمان را بنمایی گر وَفا                      محکم است ایمانت از جهر و جفا

کینه ها خواهی زِ دل بیرون بری                  باش خوش رو هر کجا رو آوری

ذهنِ نیکو بر خدایت داشتن                        حور و جنت هست برپا داشتن

امرِ بیشتر سجده کردن در جهان                  اذن می دادم زِ بهرِ شوهران

همچو برگِ زرد، تب ریزد گناه                       زِ آبِ سردش کن تو خاموش ای کیا

هست ایمان و حیا در یک لباس                   رفت یک، آن هم روَد ای حق شناس...

                                                           دیوان شهید- صفحات 112 و 113

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان