اشک و آه

نالم از این جهان دمادم به اشک و آه            از نفسِ شومِ خویش، که کرده بسی گناه

گاهی زِ عمرهای تلف گشته از خطا             گاهی زِ روزگار که دیدم بسی جفا

گاهی زِ بی وفایی دنیای بی وفا                 گاهی زِ مردم جبّار و اشقیا

گهی زِ بی کسی و گهی جبر و گاه زور        گاهی ریا نمودن مردان بی شعور

گاهی زیان نموده گهی هم زِ ترسِ جان        گاهی به فکرِ بچه و گاهی به فکرِ نان

گاهی جدا شدن، زِ خویشان و از وطن          گاهی به گور رفتنِ من باشد از کفن

خواهم که من برَوم سوی رختخواب             آشفته خواب دیدن و گَشتن به پیچ و تاب

خواهم اگر آب بنوشم به روزگار                   اندر گلو بپیچد و گیرد زِ من دَمار

گاهی زِ مُردن خویشان و هم تبار                 گاهی زِ خویش غَرَّه و گاهی زِ خود فنا

گاهی زِ مردمان ستم دیده ی بی گناه         گاهی چو ابنِ اسعد و خولی به کربلا

خواهم به راحتی بِنِشینم به گوشه ای         دردی رسد مرا که باشد نمونه ای

بینم ملتی چو شمر و یزیدیان                     لعنت نما هر که کند ظلم در جهان

بنگر که رفت مردم دنیا سوی ضلال              هر دَم زِ شاه و ظلم و ستم، گشته ام ملال

کردم فغان و ناله دَمادم به اشک و آه            از نفسِ شوم که رفته سوی خطا

چشمی بمال، بین که جهان نیست جز بَوال   عبرت بگیر و پند، نباشد بِجُز خیال

                                                            دیوان شهید صفحه 44

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان