تفسیرِ سوره ی نور

نورِ خدا نورِ سماوات و ارض                  هست چو تمثیل، چراغی به فرض

گَشت چو آراسته آن با زُجاج                بود فِتیلش چو رَگ اندر مزاج

مصدرِ آن روغنِ زیتون شناس               روشن و تابنده بر عام و خاص

نور بِبخشید به ارض و سماء                جمله ی افلاک به ذکر و نوا

گَشت چو ساری به همه کائنات           فیض از آن یافته است ممکنات

نورِ خدا هست به ارض و سماء            با همه و از همه باشد جدا

هست چو مقصودِ ولایت یقین              هست به قرآن، زِ امامِ مبین

واسطه ی فیض زِ غیب الغیوب             هست مبرا زِ عیب و عیوب

جمله ی ذرّات وَزو کامجوست              عالم و امکان همه در جستجوست

هست شد عالم زِ یدِ قدرتش               جوشش عالم بوَد از رفعتش

دستِ خدا برتر و بالاتر است                قطره ای زان بحر، همین آدم است

چون نشِناسیم خدا را به ذات               لیک شناسیم زِ ظهور و صفات

عالم و افلاک زِ کُن گَشت هست          جمله زِ عشقش شده شیدا و مست

ما همه لائیم چو صورتگر اوست            ما همه فانی و بقا ذاتِ هوست

واجب و ممکن بوَد از هم جدا               لیک به فرمانبریِ کبریا

ذاتِ خدا را نشِناسد کسی                 عاجز و درمانده شدَستی بسی

نورِ خدا چون نشود آشکار                   واسطه باشند به ما هشت و چار

شد مَثَل هر بشری از عقول                آیتِ حق کرد به مردم نزول

جامه ی ما اطلس و کرباس بین            جامه ی حق جمله ی اشیاء، یقین

جلوه گری کرد چو ذاتِ احد                  شد همه اشیاء به گواهِ صَمَد

عشقِ خدا گر بِفِتَد بر سرم                 جمله بسوزد همه بال و پرَم

نکبت و ادبار چو آید بَرَم                      عشقِ خداوند پَرَد از سرَم

مرگ در آن دم به از این زندگی             شرم نمایم من از این بندگی

چون که غفور است زِ اندازه بیش          یاد نیارَم زِ گناهانِ خویش

گَر که خدایم بشود یاورم                    دستِ تضرّع به سویش آورم

هست مرا درگه او بس امید                گشت چو مویَم به رَهِ او سفید

                                                    دیوان شهید صفحات 12 و 13

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان