حکمت
گفت قرآن سیر کن اندر جهان او زِ تاریخت دهد آنها نشان
سیر کن در ارض و تاریخ ای عمو تا بفهمی معنی اش را مو بِمو
ماء معنی اش علوم انبیاست شد زمین قلب و وَزو روید گیاه
همچو کشتی و غلام و آن جدار جای دیگر شرح دادم ای کِبار
معنی دیگر در آن دارم سراغ چون خروس و هم بط و طاووس و زاغ
تین بوَد معنی آن خُلقِ حَسن هم محمد هم علی زان پس حسن
مجمع البحرین باشد در عمل با تو گویم هست مقصود آن، زِ دل
کشتن گاو است مقصود ای پدر نفس را گَر کُشته ای یا بی خبر
هست مقصودش زِ دم پستی نفس تا که بگریزی زِ زشتی و هوس
جوف گاوی پُر نمودن از طلا بُود مقصودش زِ ایمان از وفا
رمزِ قرآن را نمی داند کسی جز امام و جز پیمبر جز ولی
مردم دون هر کجا شد ای عزیز ساکن آنجا مشو زیشان گریز
کسب خواهی گر نمایی ای پسر کن نظر جایی جهود است ای پدر
هر کجا شد مر جهودان را مقر موضع کسب است تو را کردم خبر
چونکه کارش هست دایم اقتصاد کرده بر دنیای خود او اعتماد
در عمل با او مشو هرگز شریک لعنت آمد بر جهودان از ملیک
مذهبش باطل بوَد در هر روش می دهد خود را به دنیا پرورش
در قیامت آدمی گوید که من من شدم غافل زِ وسواسِ زمن
گویدش شیطان چرا گویی دروغ هست گفتار تو جمله بی فروغ
عالمان و عاقلانت چون به دهر مفلِسی ام را، نمودندَت خبر
تو چرا از من شنیدی از خری هیچ ظاهر بر تو گشتم ای دنی
تندخویی از جنون است ای پسر تا توانی زین روش بنما حذر
بهرِ ناموسِ کسان ننما طمع هر چه حق دادست وزان ها شو قَنَع
از حلال خود توان بردن خوشی این چه سِر است و چه درد و ناخوشی
قوّت از حق باشدت در این بدن زشت و زیبایی زِ تو بشنو سخن
دیوان شهید-صفحه 94 و 95
توسط : شهید علی طاهریان