مرثیه (6)

شمر دون کشته حسین ابن علی         نفس دون ما را نمود از دین بری

گر رضا را داد زهر، آن بی شعور            غیرت و ایمان زِ مردم، گشت دور

ظلمت آید نور گردد در حجاب                نیست در ما اندکی خیر و ثواب

جمله شد در وادی حیرت فرو               چون غریقی، نا امید از چار سو

یکدم از ذکر خدا غافل مباش                بر نماز و روزه ات کاهل مباش

من نمی گویم سخن می گوید او          من سگ درگاه اویم ای عمو

تا کند یادی مرا آن پادشاه                   تا نماید رحم بخشاید گناه

من نخواهم خواب و بیداری به است؟     در ثنای حضرتش زاری بس است؟

هر که را گریان بگردد بهر یار                او نسوزد یکدمی در قعرِ نار

اشک پنداری نباشد سرسری              گوهر است، تو اشک پنداری همی

اشکِ ریزان باش پیش پادشاه              ای علی دستی برآور از دعا

او علی است، دین ولی، من هم علی   آن عظیم و دین ولی، من در کمی

آن مدبر این مصور من صوَر                  صورتم از معنی ام  نبود خبر

نام خود هرگز نسوزاند علی                فاش می گویم به آواز جلی

فکر کردم تا شوم لایق این بارگاه          چیست بهتر تحفه تا پسندد پادشاه

چون نظر کردم بدیدم تحفه ی این جایگاه  بایدم در عجز و زاری از گناه

هر که را کو خصلت از نام خدا               باشد او هرگز نسوزد از وفا

شرط، آن باشد، امیرِ مومنان                 یازده فرزند او اندر جهان

                                                    دیوان شهید-صفحات 191و 192و 193

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان