بسیج نمودن اشیاء به ذات حق

ذرات جملگی چو فلک ها به گردش است         در حمد و سپاسِ خداوند داور است

هر سنگ و کلوخ که پیش تو ساکت است        در دست احمدی به خداوند،حامد است

از نور ریگِ وجود، بدانم همه جهان                   برپا تمام عالم و افلاکِ اعظم است

عالم دهد گواهی ذات خدا، یقین                    هر شیء یقین به ذات خداوند، ذاکر است

نیکو نظر نما تو ذرات را به ذات                        قطرات و ذره ها همه گرد و مدور است

هر شیء به ذات، بوَد فرد، در وجود                 نیکو نظر نما که ز فعل، مصور است

چون ذره ها همه فردند از یقین                      باشند گواه واحدِ یکتا که قادر است

افلاک جملگی همه از ارض تا سماء                در حمد و در سپاسِ خداوند اکبر است

چون نیک بنگریم در این کثرت از عیان               هر یک جدا جدا برای خود عالم است

گویند دسته ای که جهان چون شده به پا؟        گو پیش حق چو موی، نماید که در سر است

از حمل موی خود تو اگر عاجزی بگو                 عاجز شود خدای، ز اشیاء که قائم است

یا همچو تخته ای که فتاده به بحرها                دایم بروی آب چو کشتی شناور است

در پیش ذات، عالم و امکان جمله لا ست          لطف خدا به جمله ی کثرت برابر است

چون ذات، واحد است ز ممکن یقین جدا           او نور پاکِ محض، نه چون ما، مصور است

خواهی اگر که شناسی خدا کجاست              هم هست و نیست، همچو خوری در برابر است

هر چند نیست ذات خدا را لب و دهان               لیکن سخنوری ست که از جمله، اعظم است

بینا بوَد ولیک ندارد چو ما دو عین                     بینایی اش ز علمِ خودیت مقرر است

ایجاد می کند سخن و دست و پا و گوش          نِی! آنکه جسم، یا که شبیه مرکّب است

در حُسن اوست، عالمیان را بس آرزو               میسّر نگردد هیچ، که سلطان قاهر است

موسی نمود ز دیدنِ حق،  چونکه آرزو              پاسخِ  لَن ترانِ  مر او را به عالم است

شد جمله زینت و زیبا چو قطره ای                  یک قطره از نکوئی او، بهر عالم است

گر ذره ای ز نور خدا گردد آشکار                     این دیده را کجایِ دگر، تاب دیدن است

از نور ازدیاد بصر تاب ناورد                             ظلمت نمایدش به چسان چشم، قادر است

برگو چسان قطره به دریا برابر است                گفتار من چو تخته به بحری شناور است

گردد برهنه از همه، عالم شود فنا                  چون نیست راز هست، محالی ز دیدنت

نقشی اگر به تخته نمائی مصوری                  خود گوی، نقش تواند ز دیدنت؟

چندین هزار بار ز خود، نورِ حق فزون                کی خود دگر مقابله با نور اکبر است

گر لطف حق شامل حالم نمی شدی              خود گو چسان قطره به بحرش شناور است

دست من است بعد خدا دامن رسول              آن روز داوری که حیدر کرارم داور است

زان بعد، کارها هست محول به نسل او           دستم دِگر به دامن زهرای اطهر است

گویم علی و جان بدهم تا روم به قبر               چون نام من به نام علی هست، دفتر است

هرگز ز خویش، گوهر نیکو نسفته ام               او بر دلم گذاشت که گِلَم را سرشته است

طفلی بُدم ضعیف، نراندم ز خود مگس            لب های من شیر زِ امرش گرفته است

نام خدا علی و ساقی کوثر علی                   من هم علی که خداوند، یاور است

بین دو عین، عین وسط را مکن تو حذف          عینم همه ز عینِ علی، بهر دیدن است

                                                              دیوان شهید- صفحات 42 و 43

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان