سخاوت و بخشش

حضرت صادق علیه السلام فرموده سخاوت یکی از خوبی های برجسته ی پیغمبران و پایه ی استوار ایمان است. مومن همواره بخشنده است. شخص با سخاوت صاحب یقین و عالی همّت است .

همّت عالی زِ فلَک بگذرد                   مرد تواند زِ ملَک بگذرد

هر که خواهد به مقصود خود نائل گردد بذل و بخششی که می کند اندک شمارد.

از جمله نشانه های سخاوتمند آن است که به دارنده ی دنیا و مالِک آن توجهی ندارد. مومن باشد یا کافر، فرمانبردار باشد یا معصیت کار، بزرگوار باشد یا حقیر.

سخاوتمند به دیگری می خورانَد و خود گرسنه به سر می برد. برهنه را می پوشانَد و خود عُریان حرکت می کند، به دیگری اعطا می نماید خود از پذیرش هدیه خودداری می کندو منت نمی گذارد و اگر دنیا را ببخشد بخشی حاصل نمی کند.

ائمه ی اطهار علاوه بر بذلِ مال از بذل جان هم در راه خدا مضایقه ننمودند و بر همه ی ناگواری‌ها شکیبایی ورزیدند.

سخاوتمند به خدا و مردم بهشت نزدیک اما برخی از خدا و خلق بهشت دور و به آتش جهنم نزدیک است. بهترین بخشش ها پشت پا زدن به خواهش های نفسانی است.

پندِ من بشنو که تن بندِ قویست         کهنه بیرون کن گرَت میل نویست

لب ببند و کف پُر زر برگشا                 بُخلِ تن بگذار و پیش آور سخا

ترکِ شهوتها و لذّتها سَخاست           هر که در شهوت فرو شد برنَخاست

این سَخا شاخیست از سروِ بهشت    وای او کَز کف چنین شاخی بهشت

عروة الوُثقاست این ترکِ هوا              برکِشد این شاخ جان را بر سَما

تا برَد شاخ سَخا ای خوب‌کیش           مَر ترا بالاکشان تا اصلِ خویش

                                                      (مولوی- مثنوی معنوی)

امیر مومنان می فرماید آنچه پیش فرستاده در اختیار مالکان آن است و آنچه به جای گذاشتی مالِ وارثان و آنچه با توست راهی به جز غرور نداری می خواهی خود را بیچاره و دیگری را بی نیاز نمایی.

                                                   دیوان شهید- صفحات 288 و 289