زیان حسد

شخص حسود پیش از آن که به محسود زیان رساند به خود ضرر می رساند، زیرا حال چنین آدمی مشابه شیطان است که در اثر حسد لعنت دائمی را برای خود خرید.

کاری کن که محسود دیگران واقع گردی و به کسی حسد نورزی. زیرا ترازوی حسود سبک و ترازوی محسود گرانبار است و روزیِ هرکسی معلوم. آدم حسود از حسادت نفعی نمی برد و به محسود زیانی نمی رساند .

خود حسد نقصان و عیب دیگر است       بلکه از جمله بدی ها بدتر است

آن بلیس از ننگ و عار کمتری               خویشتن افکند در صَد ابتری

از حسد می خواست تا بالا بوَد            خود چه بالا بلکه خون پالا بوَد

آن ابوجهل از محمد ننگ داشت            وَز حسد خود را به بالا می فَراشت

بوالحَکَم نامش بَد و بوجهل شد            ای بسا اهل از حسد نااهل شد

                                                          (مولوی- مثنوی)

در اثر حسادت بود که قابیل دست به قتل هابیل زد.آن برادر را که پشت و پناهش بود از پای درآوردو برای همیشه به زندان پشیمانی و هلاکت دائمی گرفتار شد.در حقیقت خانه ی دنیا و آخرتش را خراب کرد.

این جسدخانه حسَد آمد بِدان              کَز حسَد آلوده گردد خاندان

خانمان ها از حسَد گردد خراب             بازِ شاهی از حسد گردد غُراب

                                                         (مولوی- مثنوی)

شخص حسود موفق به توبه نمی شود و صفت زشتی که طبیعت شخص بوده ثابت است و قابل تغییر نیست و امید به بهبودی آن نمی باشد.

هر که ناکَس بوَد از اصل و سرشت        به تَقالیب هر کس نشود

سگ مگس را گَر کنی مقلوب               قلبِ او غیرِ سگ مگس نشود

                                                      (گنجور اشعار جامی)

هر که را بوَد اصل و طینت زشت            او را در بهشت جایی نشود

بالاترین عبادت شکرِ خداست و بهترین جامه، جامه ی تقوا و پرهیزگاری است.

هر کس گر عیب خود دیدی به پیش       کِی بُدی فارغ وی از اصلاحِ خویش

غافل اند این خَلق از خود ای پدر            لاجِرَم گویندعیبِ همدگر

آنکسی که او ببیند روی خویش             نور او از نورِ خَلقان است بیش

                                                       (مولوی- مثنوی معنوی)

                                                     دیوان شهید - صفحه 286 و 287