در توکل
جانبِ صحرا روان شد عارفی بر طوافِ خانه ی حق آن زَکی
تشنه گردید و به سوی چاه رفت تا بنوشد آب آن نیکو سرشت
دسته ای از آهوان آنجا بدید بر سرِ آن چاه چون گَشتی پدید
کرده سر را جمله سوی آسمان آب برجوشید از چه زان میان
جوششی کرد وَز چَه آمد برون آهوان سیراب گشتند آن زمان
عارف آنگه چون روان شد سوی چاه شد فرو آبَش به دل بنمود آه
گفت یا رب سِرِّ آن را بازگو تا بدانم سرِّ آن را مو به مو
بَهرِ حیوان آب را بالا بَری این سبب از چیست قهرم چون کنی
شدن نِدا رُو در پی ریسمان و دَلو سُست باشی در توکل مات و محو
جانبِ صحرا روان گشتی خجِل در خود و لیک گردیدش به دل
ناگهان گَشتی جوانی آشکار نامِ او را بُرد در آن گیر و دار
عارف گفت با من گو چه سان بشناختی نام من بردی، به من گو ای تقی
گفت آن کس که خدای خود شناخت راه و رسم دیگران دانَد به ذات
کرد زان سان جوان وصیّت بهرِ او که به سر شد عمرِ من دیگر عمو
گفت برگو از کجا فهمیده ای سِرِّ آن بَرگو که تو سرُّالَلهی
گفت گَر بشنوم ندای کبریا می کنم تسلیم جان را با رضا
چون وضو بر ساخت از بهرِ نماز شد به مهمانی ای که بودَش برگ و ساز
عارف گشت مشغول اندر غُسلِ او تا به قبرش بنهادی بس نیکو
ناگهان خندید بر رویش چو گُل ناله ها کردَش در آن دَم چون دُهُل
گفتَش در مُوت گو این خنده چیست گفت شیخا مردِ حق را فوت نیست
جامه ی خود را بذل کردم زِ دَهر تو نداری سرِّ آن هرگز خبر
توشه بردارید از دارِ فنا از برای بهره ی دارِ بقا
می رسد هر دَم به جان و دل ندا در خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنس از خدا
لیسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى همتی بنما تا یابی بقا
بهرِ تقوا کوششی بنما به دَهر عاقبت راحت شَوی از این سفر
کن قناعت پیشه از حق شو رضا عاشقِ حق باش و با حق کن وفا
ای علی تو عاشقی را پیشه کن در رهَت در هر زمان اندیشه کن
دیوان شهید- صفحه ی 323 و 324
توسط : شهید علی طاهریان