از جبهه
کردی چون نصیبِ من ایمان زِ کرَم هرگز نتوانم به جهان شُکر تو را
باشد نظرم همیشه بر جانبِ تو نسیان به چه سان کنم احسانِ تو را
اندر همه دَم رسیده رزقِ تو به من برگو به چه سان کنم کفرانِ تو را
مِهرِ تو به من شدَست اندر گِلِ من هرگز نکنم جدا خود، مِهر تو را
بُودم به عدَم تو کرده ای خَلق مرا آخر به چه رو من نکنم ذکرِ تو را
لطف تو به هر جا چو شد شاملِ من هرگز نکنم خدا کتمان تو را
اندر دو جهان خدا به من کن نظَری این فِکرتِ من پی نبَرَد ذاتِ تو را
در یک نفَس تُهی شدم من زِ خودی یابم به همان دَم کمالاتِ تو را
هر برگ و گیاهی شده است ذاکرِ تو منکر نشَوم دَمی آیاتِ تو را
رَه داده نشان، پیغمبرت از سَرِ لطف زین سان محبوب شدم همیشه مرآت تو را
قادر نبوَد کسی به جز قدرت تو جز اِذنِ تو کس نیابد غیبِ تو را
در مجلس بَزم و آتشِ خود راهَم دِه تا من شنوَم زِ تو نواهای تو را
توفیق عطا کن به من از لطف و کرَم تا در همه جا رو نکُنم امرِ تو را
مِهری به دلَم فکَن سوزم شب و روز تا آنکه نمایم همه دَم حمد تو را
ایمان و یقین نصیبِ من کُن یا رب وَز تو شنَوم زِ تو نداهای تو را
در انجمن و خِلوت و در خانه و دَشت هرگز نکُنم به دَر زِ سَر فکرِ تو را
دیدم به جهان بَسی وفاهای تو را درمانده شوَم بخوانم آن نامِ تو را
تویی یا رب همه دَم از گُنَه من چو گواه از تو خواهم که ببخشی از جرم و خطا
تویی آن رازقِ بخشنده که از لطف و کرَم زِ عدَم خَلق نمودی هم أرض و سَما
تویی آن غافرِ بخشنده که از بخششِ تو طمَع آرَد زِ تو شیطان به قیامت زِ کرَم
وَز عَدَم از امرِ تو به سوی تو آمدم زِ فِعلِ خود بس خجِل به سوی تو آمدم
با گُنهِ بی شمار به سوی تو آمدم به عَجز و درماندگی به سوی تو آمدم
زِ کارِ خود شرمسار به سوی تو آمدم دیده پر اشک باز به سوی تو آمدم
وَز کرَمَت با امید به سوی تو آمدم کنون به قلبِ نِگار به سوی تو آمدم
پریدم از جمله باز، به سوی تو آمدم گذشته زِ اهل و عَیال به سوی تو آمدم
به نامه ای بَس سیاه به سوی تو آمدم به مِهرِ خویش واندم به سوی تو آمدم
دیوان شهید صفحه 339 و 340
توسط : شهید علی طاهریان