مناجات 2 (در جبهه)
بوده مقصودِ تو زِ ازَل عشق، یقین در دَمِ مرگ زِ عشقت ندهَم جان چه کنم
بار الها مددی توشه بگیرم زِ جهان گر ببَندی بر رُخَم دَر خدایا چه کنم
این من و این عدل و این سوز و گدازم شب و روز گَر از این سوز و گدازَم ننوازی چه کنم
عشقِ خود را دلَم انداز به قصد سوز و گُداز گَر سر و پایَم زِ عشق او نسوزد چه کنم
جای آن هست که از غصّه بگریَم شب و روز گرَ از این سوز و گُدازم ننوازی چه کنم
حبِّ دنیا تو به در کُن زِ دلَم بار خدا دوستی تو گَر از دست روَد گو چه کنم
رحم کن بر پدر و مادرِ من از سرِ لطف گر به لُطفت نشوند شاد خدایا چه کنم
چون شدم خاک هَمی ذرّه صفت سوی سماء گر در آن دَم نکنَم ذکرِ تو یا رب چه کنم
مهرِ تو روزِ ازل با گِل من گشته عَجین پرورش گر ندَهم مهرِ تو یا رب چه کنم
پرورش دادی و روزیم بدادی شب و روز با همه لطفِ تو مشغولِ گناهم چه کنم
گر مرا عَبد بخوانی به همه فَخر کنم گر زِ عَبدیم برانی خدایا چه کنم
در لحَد ذکرِ تو را اَر شنوم تازه شوم گر مرا ذکرِ تو نبوَد خدایا چه کنم
روزِ عدلَت چو نمایَم زِ همه قطع امید نا امیدم تو نمایی خدایا چه کنم
خَلق کردی تو مرا تا کنم بندگی ات بندگیِ تو نکردم خدایا چه کنم
توئی اعظم زِ گُنَه بارِ گناهم اعظم یا عظیمی تو یا رب چو نبخشی چه کنم
طاقت خار مرا نیست در این دارِ فنا من بِدان آتشِ سوزانِ تو یا رب چه کنم
سگ زِ توفیق گردیده مبدّل به کسان گر مبدّل نکنی تو زِ گناهم چه کنم
یوسفی شد زِ حسَد در تَهِ چَه جورِ اَخا او ببخشد گنَه گر تو نبخشی چه کنم
شد به یوسف یکی باره گواه طفلِ صغیر روز و شب بر تو گواهَم تو نبخشی چه کنم
حکمتی بود که نِعَم به گناهم واداشت عیب بَدتر زِ گُنَه هست خدایا چه کنم
روز و شب گفت علی بار خدایا مددی که من، آشفته دل و نامه سیاهم چه کنم
بی جهت رفت عمرِ گرانمایه زِ دست گر که جبران نکنم گو که خدایا چه کنم
دیوان شهید- صفحات 337 و 338
توسط : شهید علی طاهریان