دعا (3)
نیستی پنهان زِ ماها ای کریم ما همه پنهان تو پیدا ای رحیم
از رگِ گردن زِ ما اَقرب تویی آنچه پیداست پیداتر تویی
بس که پیدایی زِ ما هستی نهان تاب نارد دیده از خور در جهان
کی توانیم دید ما روی تو را این بوَد هیهات اندر مدَّعا
عکس بر عکاس کِی کرده جدَل من زِ کار زشتِ خود باشم خجل
گَر برافتد پرده گردد آشکار عالم و امکان نمانَد برقرار
شد گناهم باعثِ غفران و جُود که مرا از کِبر می آرَد فرود
من نکردم طاعتی هرگز نیکو پیشِ تو یا رَب ندارم آبرو
موی خود کردم به راه تو سفید لیک از بادِ گُنه پُشتم خمید
کن ظهورِ مهدویت آشکار تا بگیرد او زِهر ظالم دَمار
نفس و شیطان هر دو عقلم را ربود من ندارم جز تو امیدی وَدود
نورِ ایمان دِه به گوش و چشم و دل ای خدا منما مرا هرگز خَجل
نعمتِ جاویدِ اُخرایَم بده تا شوم آسوده زین ماتَمکده
بذل و بخشش کن نصیبم ای کریم صله ی ارحام توفیق ای رحیم
علم و حکمت را نما بر من عطا مَحرمِ رازم نما ای کبریا
تاجِ عزَّت بر سرَم نِه از کرَم رحم و انصافی بنِه اندر دلم
خواب غفلت از سرِ من دور کن با شهیدانم خدا محشور کن
صدق و تقوا را نَما تو پیشه ام راست بنما ای خدا اندیشه‌ام
دشمنان دین نما خوار و ذلیل مومنان را دِه نجات همچون خلیل
غافلی و بُخل و کین و هم حسَد از دلم بیرون نَما ای معتمد
ای خداوندِ کریمِ ذوالجلال معرفت بخشا رسانم بر کمال
هم زِ شیطان و زِ نَفسَم دِه رها معترف باشم خود از بارِ گناه
عشق خود یا رَب نصیب من نما تو رهایی ده مرا از هر بلا
کن تو لطفی ای خدا بر حالِ من سجده و شُکرت نمایم دَم به دم
قاصِرم در شکر تو ای ذوالکرَم از گنه باشم پشیمان و ندَم
مرغ و ماهی جمله اندر ذکرِ تو من شدم غافل چرا از فکر تو
هستی از احوال من یا رب گواه تو مرا اصلاح کن ای پادشاه
گریه ی شوقی نما بر من نصیب بهر طاعت دِه به من صبر و شکیب
زشتی فعلم نما یا رَب صلاح وقتِ مردن تو نما بر من ندا
خانه و مال و به اَهلم ایمنی برکتی در مال و اولاد ای غَنی
کن زِ شیطان و سلاطینَم رها تا نگردد طاعتم جمله هوا
تیغِ جباران زِ رویَم کُند کُن فتنه ها را از سرِ من دور کن
مَکر مکّاران زِ من بنما کفاف خار و خس را در رهَم بنما تو صاف
شرِّ حاسد از سرِ من دور کن دیده ام از گریه ها پر نور کن
هر که بر من از عداوت رو کُنَد تو سزایش دِه که هستی معتمد
روی آرامش مرا بنما نصیب تا نگردد احتیاجم بر طبیب
یا رب تو به درگه خویش مشغولم کن از لطف و کرَم مرا مران قبولم کن
من زِ کار زشت خود وِیلان شدم چون زِ نَفسِ شوم خود حیران شدم
در رهِ طاعت بده صبر و ثبات هر دَم همّت هم بِدان ذات و صفات
من که شکر تو یکی از صد هزار نی توانم، خویش شُکرِ خود گذار
هست امیدم به هنگام مَمات هم به حشر و نَشر و دیگر از صراط
تو به فریادم برَس ای دادرس که ندارم غیرِ تو فریادرس
جانِ من از عشق خود منما جدا پرده ای از عشقِ خود بر من نما
قابضِ ارواح منما واسطه زین میان کس را نباشد واسطه
کن خطاب اِرجعی بر من نصیب تو مکن محتاجم از بهرِ طبیب
حقِّ ذات پاکِ مصطفی حقِّ آن نورِ علیِ مرتضی
حقِّ نورِ ذاتِ پاک فاطمه حقِّ اولادانِ وی در رابطه
حقِّ نام قل هو الله احد حقِّ ستاریت ای فردِ صمَد
حقِّ نام کبریائیت ای عظیم حقِّ جبروت و جودَت ای کریم
حقِّ آن نامی که باشد ذوالجلال حقِّ آن نامی که عالَم در کمال
حقِّ آن نامی که بنوشتی یوش حق لوح و هم قلم و کرسی و فرش
حقِّ پاکانِ شهید کربلا بی گناهانی که باشند در بلا
حقِّ شب خیزان تو اندر سحَر حقِّ زن هایی که باشند مویه گَر
حقِّ قرآن، حق نامِ کبریا حقِّ مردانی که باشند بی ریا
حقِّ نوح و موسی و عیسی به راز حقِّ مشتاقانِ در سوز و گداز
حقِّ آن نامی که خوانند حاجیان حقِّ اعمالِ نیکوی صالحان
حقِّ آن نامی که برپا شد سما حقِّ جمله انبیاء و اولیا
حجِّ مقصودت نما بر من نصیب در رَهِ طاعت بده صبر و شکیب
با دلِ بشکسته و بار گناه آمدم بر درگه ات ای پادشاه
ارمغان، جز گریه من ناورده ام مهرِ تو یا رَب به دل پرورده ام
ختم بنمایم زِ صلواتِ نبی جانشین احمد و آل علی
تو زِ قُربِ خویش محرومم مکن کور و کر در حَشر محشورم مکن
حبِّ دنیا از دلم بیرون نما والدینم را نما از من رضا
والدینم را بیامرز و ببخش روزِ حشرم را نَما بی غَل و غش
دیوان شهید- صفحات 175، 176، 177 و 178
توسط : شهید علی طاهریان