عبرت (1)
راه پارسایی- رسول اکرم صلی الله فرمود:
کسی که دنیا را مایه ی عبرت خود قرار دهد در دنیا مانند آدمی است که در خواب زندگی می کند که زرد و سرخ دنیا را می بیند و از آنها اثری در خود احساس نمی کند.
دیگر اینکه این دنیا، مانندِ پرده ی سینما در نظرش جلوه گری می نماید که شخص عاقل و عارف با تغییر و تبدیل آن، بدان اعتنایی نخواهد نمود.
روزگار دیدگان را نابینا نمی کند چشم دل ها را کور میکند بنابراین کسی که خداوند درهای اعتبار را به رویِ او مفتوح سازد منزلتی رفیع و سلطنتی عظیم بِدو مرحمت فرموده
هر که را مقصود، دین است ای کیاء از خدا خواهم بیابد راه را
همچو نصرانی به دشت کربلا شد مسلمان کرد جانِ خود فدا
نیست تنها بل هزار اندر هزار شد زِ توفیق خدا در روزگار
از خودی بگذر تا یابی خدا تا به کی بر خویش بنمایی جفا
گر که ظرفی از عسل دیگر ز شیر این دو یک آلوده شد از زهرِ تیر
هیچ عاقل می خورد ای مردِ راد همچو انجیل شما ای اُستاد
یا چون تلویزیون که دارد خوب و زشت از حلال و از حرامش شد سرشت
گوش تا این از شنیدن کَر بوَد عاقلان را زیب و هم اَفسر بود
باد جُنبد در بهاران بر درخت سبز گردد شاخها نی شاخ زرد
هر درختی که به خشکی مایل است خشک گردد چون که آن ناقابل است
همچنان هر کس شود قلبش سیاه دین و دنیایش شود آخر فَنا
عرشِ رحمان است چون قلب بشر لیک شیطان را شده جاء و مَقَر
روز میثاق آن خداوند وَدود هر که پیمان بست با آل رسول
در جهان گردد جزءِ مومنین در ردیف اولیاء و متّقین
همچو سلمان گردد بوذر یقین جنّت و فردوسشان جا شد یقین
گر اِبا کردَست دانم از یقین عاقبت گردد گروه ضالّین
آمد هر که را دردی زِ بهرِ امتحان عذر خواهم از گنه اندر جهان
رحمتِ حق می شود شامل به ما جا شود ما را به جنّات علاء
سابق آمد رحمتش پیش از غضب مغفرت از حضرتِ حق کن طلب
گر ندادی دستِ بیعت روز ذَر در جهان کن صلح و جان خود بِخر
آمد احمد بهرِ بیداری خَلق تا تو را گوهر عیان گردد به حق
هر که را باشد محمد در نَهاد یارِ احمد گردد آن نیکو نهاد
آنکه را در ذات نبوَد مایه ای دان زِ ایمان، او ندارد پایه ای
السَّعید فی بطنِ امّت، شد سعید الشَّقی فی بطن امَّت، شد شَقی
هر که را ایمان ندادند در ازَل در شقاوت باشد و کارش دغَل
قابلیّت هر که را شد بیشتر فعل و ایمانش یقین شد بیشتر
اَمرُ بینَ الاَمر آمد زین سبب تا توانی راهِ حق، از حق طلَب
هست افراط در گیر، تفریط زشت عاقبت از این جهان باید گذَشت
نورِ خور بر نیک و بد یکسان بوَد رحمت حق بر همه شامل شود
شیشه ها چون مختلف آمد به رنگ نورِ خور، یک رنگ و آنها رنگ رنگ
بهرِ حکمت چون خداوندِ مجید نیکی و بد را به عالم آفرید
سرکشانِ عالم ذَر ای تقی گر شوند تسلیم و نیکوءِ دُنیی
حق زِ رحمت میکند زِ آنها قبول گر شوندی پیروِ شرعِ رسول
از تجاوز طفل گَر آید به دَهر گر به ایمان رُو کنَد یابَد ثمر
هست مقصودِ خدایِ لایَزال تا رهاند آدمی را از ضلال
جَبر نبوَد بشنو اکنون این خبر قدرِ استعداد آمد این بشر
امتحان شد تا کدامین بهرِ دین کوشد و فعلَش بوَد روی یقین
خود گواهِ خود شوَد امضاء دهد اختیار است بر بشَر از خیر و شر
بود مقصودِ خداوند ازَل فعلِ تو نیکو شوَد اندر عمل
رحمت حق شاملت گردد یقین گر شوی تو پیروِ شرعِ مُبین
لَیسَ لِلانسانَ اِلّا مَا سَعی کرده ابلاغت رسولِ با وَفا
تا نماید حق زِ مردم امتحان مرد و زن، از پیر و بُرناء و جوان
مومن از کافر جدا گردد یقین همچو ریگی در میانِ خشتِ طین
گر نباشی نیک، یارِ نیک شو همّتی کن تا در آیی از گِرو
هرکه از ایمان گریزان شد به دَهر او زِ دولت گشت گریزان ای پسر
شد سگِ اصحاب با نیکان رفیق مردمی شد در دو عالم ای شفیق
زین سبب مسدود شدن عذرِ بشر تا نگوئی جَبر باشد ای پدر
نوح را آمد پسر چون ناخَلَف غرقِ دریا گشت عُمرش شد تلف
علت آنَست با بَدان گَشتی رفیق عاقبت از قهرِ حق آمد غریق
پند و عبرت باشد از حق ای رفیق بسته شد زین نکته عذرت ای شفیق
هر که را پیش آمد این رنجِ سفَر قدرِ عقبی را بداند بیشتر...
دیوان شهید- صفحات 296، 297 و 298
توسط : شهید علی طاهریان