نهی شد داق با طفل
بُود اسماعیلِ سامان را پسر صورتش زیباء و هم نیکو سیَر
صورتش از آبله گشتی نگون شد ظرافت از لقایِ او برون
ثامنِ منصور از بَهرِ داق خواند این آیه به تفریحِ دَماغ
احسن التَّقویم مُرد بِا السَّافلین بود حور چون دیو از غافلین
داد پاسخ آن صغیرش در جواب در پس خَلقی، بر وِی دان این خطاب
گشت قاضی را به صورت آبله تنگ شد دنیا برَش زین مرحله
این چنین آرَد ندای آن کسی که بر او طفلی بجُنباند لبی
عیب خود را بین تو ای مردِ عزیز تا نگیری عیبِ کس ای با تمیز
ای علی هرگز مکن عیب کسان از تو بالاتر بوَد صاحب لِسان
دیوان شهید- صفحه 309
توسط : شهید علی طاهریان