پند و اندرز لقمان به پسرش
کرد روزی سفری حضرتِ لقمان و پسر تا بیاموزدش از حکمتِ خود علم و هنر
چون روان گشت به سوی سفَر بر او با ذلّت تا که بیند پسرش رنج و بگیرد عبرت
به حِماری بنِشست و پسرش در پیِ او بگذشتند زِ یک دسته از مضحکه گو
زِ چه این پیر سوار و پسر اندر دنبال این بگفتند و برفتند به صد شورش و قال
گفت لقمان به پسر آنچه بیامد به سرش شد پیاده پدر، گشت سواره پسرش
چون نِشست آن پسر از گفته ی بابا به حمار آمدند دسته ی دیگر پسرش بود سوار
همه گفتند ندارد ادب و شرم و کمال پدرش هست به دنبال، پسر گشته سوار
گفت ای جانِ پسر گیر تو عبرت زِ همه هر دو گشتند سوار هم پدر و هم پسرش
آمدند در پس آن چند تَنی دست نِشان این زبان بسته چه کرده است مگر رویِ جهان
گفت جانِ پدر، بار شنیدی سخنان هر دو ناچار پیاده پیِ خر گشته روان
دسته ای باز رسیدند که بودند نادان زِ چه دنبال خرِ خویش شده هر دو دوان
گفت بابا تو شنیدی زِ همه طعنه زنان در پی کار بُرو گوش مَکن این سخنان
طعنه بسیار بگفتند به هر دو، مردمان دایم اندر پی عِیبند زِ بهر دیگران
ای علی گوش مکن طعنه ی مردم به جهان کار خود را بنَما، زِ طعنه نگردی نگران
دیوان شهید- صفحه 317
توسط : شهید علی طاهریان