توبه و پارسائی

این روایت را شنیدم از صعمی             تا زِ مردانِ خدا تو پی بَری 

عازمِ کعبه شدم اندر جهان                 ناگهان دیدم جوانی شد عَیان

دست در شمشیر، یک مردِ عرب          مال و زَر از من همی کردی طلب

گفتمش برگو چه سان گوئی جواب       روز محشر گوئیا هستی به خواب 

رزقِ هرکس بَر رسد از آسمان             رزق خود جوئی چرا از دیگران

قابلیت داشت آن مردِ عرب                  شد زِ آوازم پیِ عشق و طرَب

چون شنید از من آن مرد راد                دستِ او لرزید و شمشیرش فِتاد

توبه کرد و شد پشیمان از گناه             گفت دعایم کن که من آیم به راه

دستِ خود کردی به حق سوی سَما     ناگهَش آمد یکی ظرفی طلا 

اندر آن ظرفش طعام و نان گرم             نیّت پاکش دلم را کرد نرم

بعدِ چندی در حرَم گشتی عیان           چون مرا بشناخت سویم شد روان

گفت از آن روزگار تا اکنون مرا               می رسد روزی من اندر سَما 

گفت برخوان شعرِ خود را نزد من          عاشق آنم و زانم گو سخن

آیه خواندم روزی اندر آسمان               بود از پروردگارِ انس و جان

وصفِ رزقش را شنید و شد دوان          لرزشی او را گرفت، رفت از جهان 

ناله کردم به آه و درد و سوز                شد نِدایم از خداوند وَدود

بنده ی حق عاشق است اندر جهان     از ندایم می کند تقدیمِ جان

شد علی خواهانِ علم و معرفت          تا زِ عشقِ خود شود نیکوصفت

                                                   دیوان شهید صفحه 313 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان