رزقِ مقسوم

مورِ لَنگی به دشت و صحرا رفت          پیِ روزی به هر طرف می گشت

هر طرف جستجو بَسی می نمود        خستگی اش فزون و تن فرسود

ناگهان جوالِ گندم ریخت                    آنچه را روزی اش بود گَشت پدید

هست روزیِ هر کس زِ غیب              می رسد بهرِ ماست این همه عیب

گَر کنی صبر برسی به ظفر                گر کِشی رنج می رود به هدر

آبِ صاف بَدَل شود چو به گِل              تا به کِی در پی حرام و دغَل

هر کجی را زِ لوحِ قلب بشوی             تا جهان بهرِ تو شود نیکوی


                                                   دیوان شهید- صفحه 309

 







نظرات دیدگاه شما