پاسخ به مادیون از دیده نشدن خدا

بصَر غیرِ ممکن زِ دیدارِ ذات                ندارد چو طاقت از آفِتاب

فزون گَر شوَد نور، گردد سیاه             مکن بحثِ ذات زان شوی رو سیاه

نظر کُن خدا را زِ فعل و صفات             چه سان دید خواهی از نورِ ذات

بوَد چیزهایی که نادیدنی است          چه سان فکر و روحِ تو در تو خفی است

بوَد کارِ چشم دیدن از بهرِ ما               کجا سامَعه را بوَد این روا

چو چشمان تو را باشد از لامسه         کنَد حس، درشتی و نرمی همه

اتم گَر شکافَد کنَد زیر و رو                  خدا کی توان دید، خود اکنون بگو

پُر است آسمان و زمین خَلقِ ریز          چه باشد که آن را ببینی تو نیز

نَبینی بدین چشم باشد روا                که منکر شوی ناگهان از خدا

بوَد حِس به ما پنج اندَر بدَن                دو حسِّ دیگر شد خفا ای حسَن

به شِشُم توان دیدا فرشتگان              به هفتم زِ اِلهام ذاتِ نهان

چو تابنده گردد به دل نورِ ذات               زِ تو سَلب گردد تمامِ حیات

غباری که آئینه دارد بشو                    که بینی رُخِ یار را رو به رو

چو طفلی ندارد زِ شهوت خبر              چه سان او زِ شهوات لذَّت برَد

گذشت کرد زِطفلیُّ و شد با تمیز         نَماید وَزان گفته تصدیق نیز

چنین است از گفته ی عارفان              زِ عارف نداری تو نام و نشان

چو آئینه گردد زِ زَنگار پاک                    شود نورِ حق بر دلَت تابناک

نیایَد به گفتار و وصف و بیان                 بصَر را وَزان نیست تاب و توان

خدا دیده گردد چو با چشمِ قلب            بدین چَشم کردی خدا را طلَب

نشانَت نمانَد چو در ذاتِ او                   بدین قلب بینی یقین ذاتِ هُو

زمینه مساعد نشُد در شکم                زِ اعضاءِ نوزاد چیزی است کم

اگر مستعد نیز گَردد شکم                   به حسِّ شش و هفت توان زَد قدَم

بِدان حس توان دید فوقِ فلَک               شوی همنشین دانَمَت با مَلَک

چو سرمایه نبوَد کُنی هایو هو              نظر کن زِ ایستگاه و در رادیو

بوَد مُستعد گیرَد از شرق و غرب            چو کَسر است بیهوده مَنما طلب

چنین است کارِ جهان در نظام               نشُد بهره‌وَر میوه ای بُود خام

چو عشقِ خدا را به سَر پروری              زِ خویش و زِبیگانه گَردی بَری

تو خامی نشُد میوه ات پخته نیز            چرا گَشته ای با خدا در ستیز

اگر برق جاری نشُد در دو سیم             شوَد کارِ آن برق مُختل یقین

شده سیمِ لامپِ تو از هَم جدا              به ظُلمت بمانَد ندارد ضیاء

اگر حق کنَد ناز گَردد عدَم                    به آنی فلَک ها شوَد زیر و بَم

نداری خود اکنون فهمِ درست               زِ حق و حقیقت نمودی تو پُشت

گرفتَست روح تو را چون مرَض               به دنیا و عُقبی تو داری غرَض

تو اول زِ خود دور کن رنج و درد               گذاری به یک سو تو جنگ و نبَرد

خدایا علی بر تو آرَد پناه                       عبادات او را تو مَنما تباه

                                                     دیوان شهید- صفحات 5 و 6

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان