روح و نفس 3
عاقبت عُمرت همی آید به سر ترسم از زشتی شود خونَت هدَر
گر بِکاری تلخ و شیرین ای پدر فعلِ تو مُختار باشد سر به سر
روح همچون برق باشد ای حسَن سیمِ در لامپ، همچو این روح و بدن
اتصالش دِه به برقِ جان فروز لامپِ خود زان برقِ کلّی پُرفروز
قطع گردد گر دَمی لامپَت زِ سیم ظلمتی گردی شوَد نورَت دَفین
محفلی را نور بخش، از نورِ خویش تا بگیری سبقتی زِ اندازه بیش
امرِ حق اِجرا نَما ای نامدار فیض یابی تو زِ فیض کردگار
عدلِ حق بخشیده بر اشیاء وجود تا جدا گردد همه نابود و بود
از صفاتِ ایزدی شو مستقَر ره بیابی نزدِ شاهِ مقتدَر
تا دهد مُلکِ بَقا را بی زوال دور از هر سختی و رنج و مَلال
در جوانی باشی و صورت چو ماه تخت های زرنگارَت جایگاه
تکیه گاهت بالشانِ زرنگار هم شوی سلطان در دارِ قرار
قوَّتی گیری بِه از صد پهلوان هر طرف اَنهار گردیده روان
نهرهای شربت و شیر و عسل حور و غِلمان می دهَندَت در عمَل
نغمه ی مرغان در آنجا شد بلند حاضر آید هرچه کردیدش پسند
مِیل بر چیزی نمایی بی درنگ بهرَت آید میوه های رنگ رنگ
لَحمِ طَیر و هم شرابِ سر به مُهر هم گوارا باشد و روشن چو دُرّ
ریگ آنجا هست یاقوت ای امیر خاکِ آن از مُشک و ناب است وعَبیر
هم به جنَّت باشدَت حور و قصور هم رضای آن خداوندِ غفور
سُندُس و اِستبرَقَت باشد لباس دستبندت از طلا و زرِّ خاص
شاخی از طوبی بوَد در منزلت سایه ای زان شاخ باشد بر سرَت
محرمِ اسرارِ حق گردی همی می کند جبریل زِ بهرَت خادمی
لحظه لحظه نورِ حق آیَد بَرَت تاجِ شاهی می‌نهد حق بر سرَت
مهمان گردی تو بر پیغمبران اولیا شادتر از تو آن زمان
آدمی را بَس بوَد جاء و مقام با خدای خویش گردد هم کلام
از یَدِ قدرت، خدا او را سِرشت از همه افلاکیان بالاتر است
از حسَد شیطان بوَد اَندر کمین تا زِ کیدِ خود کنَد ما را عَمین
تا نماید دور ما را از خدا از بهشت ما را نماید او جدا
رنگ ها ریزَد زِ بهرِ آدمی تا بَد و خُمال کشانَد آن غَوی
سجده بر آدم نموده چون ملَک آدمی را جا شده فوقِ فلَک
لیک داریم در رهِ حق ما قُصور چشم و قلبِ ما کنون گردیده کور
گَر شود دیناری از مالِ تو کم می کنی تو عالمی را زیر و بم
ذرّه ذرّه این عمل دارد حساب نیست باور مَر تو را بَرخوان کتاب
دوزخِ و جنَّت شده در تو عَجین راه حق طی کُن به حَق گردی قَرین
هست استعدادِ هرکس بیشتر میرود در علم و صنعت پیش تر
باشد اِستعدادِ ایمان زان جُدا هرکسی لایق نباشد وین رَدا
رمزِ آن را بَر تو گویم ای جواد گر شَوی آگاه یابی زان مُراد
گَر شَرابی سِرکه گردد پاک دان می توان خوردن نمی باشد حرام
چون شوَد آلوده، ظرفی شُد نجس آب پاکش سازد و بی غَل و غَش
سگ فِتَد اَندر نمک زار ای عزیز چون شود تبدیل، پاک است و تمیز
ظرف را لیسَد، شود از خاک پاک توبه بِنما از گناهان نیست باک
مطلبِ دیگر مرا شُد در نظَر قصّه ی کهف است ای جانِ پدر
هر که راهِ حق بِجوید از یقین می شود با نیک مردان هم قرین
ای علی در راهِ حق مردانه باش خَلق را بگذار رو ویرانه باش
دیوان شهید- صفحات 26 و 27
توسط : شهید علی طاهریان